Lonely Mountains: Snow Riders is puur ski-vertier, voor even

Ook voor de thuisblijvers en carnavalsvierders ligt wintersport binnen handbereik; Lonely Mountains: Snow Riders is afgedaald naar pc en Xbox-consoles. De mountainbikes van het origineel maken plaats voor ski’s − en echt lonely is Snow Riders eigenlijk ook niet langer. Wie het blieft, kan ook samen met of tegen vrienden en vreemdelingen skiën. We roetsjten en crashten erop los voor een ijskoude review…

Inderdaad, Lonely Mountains: Snow Riders kwam al eens eerder langs op Pixel Vault. De nieuwe game van het Duitse Megagon Industries bleek een onverwacht hoogtepuntje op gamescom 2024, waar de game al zo goed als finaal voelde. Oorspronkelijk had deze ski-simulator ook eind dat jaar moeten verschijnen, maar uiteindelijk zag Snow Riders pas begin 2025 het daglicht. Soms glijden dingen nu eenmaal wat langer door dan voorheen gedacht. Desalniettemin, het vervolg op culthit Lonely Mountains: Downhill is officieel een feit. 

Actiefiguurtje versus berg  

Als vervolgdeel houdt Snow Riders zich vast aan dezelfde kernwaarden. Lees: een pittig potje mens-versus-natuur, maar wel eentje met een rustgevend tot meditatief randje. Aan de speler is de taak om allerlei gaaf ontworpen bergjes zelfstandig uit te pluizen en op eigen tempo af te dalen. De een ziet het als een race, de ander als pure ontspanning. Lonely Mountains: Snow Riders biedt precies dat, maar dan met latten in de sneeuw, in plaats van BMX-banden op de grond. Bijkomend voordeel: de spoortjes die je skietjes achterlaten zijn zalig om (terug) te zien. 

In lijn met Downhill hanteert Megagon Industries hetzelfde cameraspectief: eentje waar spelers nauwelijks controle over hebben. De berg wordt bovenaf en van een afstandje afgebeeld; het spelerspersonage oogt als een koddig actiefiguurtje in een gigantisch maquette. Soms gunt het perspectief een ruime vooruitblik op de potentiële paden onder je, andere keren ski je met een rotvaart ‘naar de camera toe’ − met alle onvoorspelbaarheid van dien. Een deel van de moeilijkheidsgraad zit in het besturen van je skiër van veraf, maar ook het feit dat je soms niet ziet of weet wat komen gaat. Ergens lijkt dat ook wel aardig op echt skiën. 

Het daadwerkelijke skiën voelt overigens wel wat vergevingsgezinder dan het fietsen deed in Downhill. Nog altijd is het zaak dat je terughoudend afdaalt − net als in het echt: meer snelheid betekent minder controle − maar de ski’s geven in veel gevallen meer mee. Onder de juiste omstandigheden is het geen ramp om een stukje rots of gras mee te pakken en ook een lompere sprong kan nog prima landing vinden in een dikker pak sneeuw. Wie de basale besturing een beetje onder de knie heeft, mag vrijuit spelen met een stukje zelfexpressie. Denk aan stukjes achterstevoren skiën of een reeks mooie flips aan elkaar rijgen. Kan gewoon, en lekker dat het voelt. 

Feitelijk niet de grootste game  

Feitelijk gezien omvat de game verder niet bijster veel. De lol zit vooral in dat lekkere skigevoel en een set interessante afdalingen. Net als Downhill laat Snow Riders zich opdelen in een select aantal omgevingen. In dit geval gaat dat om drie bergen met elk vier unieke parcours, waarvan elk weer gesplitst is in een blauwe en zwarte route. Lees: 24 afdalingen in totaal. De drie bergen verschillen onderling flink in sfeer en klimaat, maar het doel is altijd eensgezind: bereik veilig de finishlijn onderaan de berg. 

De ‘uitdagingen’ van elk level komen vaak neer op precies dezelfde reeks eisen: met enige snelheid en/of precisie de route voltooien. De game vraagt solo-spelers nooit om te stunten of om specifieke routes te vinden; het is vooral een herhaling van dezelfde zetten, op andere plekken. Wie niet al te veel moeite met de besturing heeft, kan in één goede avond door alle afdalingen banjeren. Alle uitdagingen afstrepen kost misschien een avondje meer, maar echt moeilijk wordt het zelden. Daarin wijkt dit deel juist weer af van het origineel: Downhill was een tik lastiger met nauwer gerichte uitdagingen, waardoor spelers er doorgaans ook langer zoet mee bleven. 

De karige content wordt bovendien onderstreept door de hoeveelheid beloningen − of eerder hoe spaarzaam die uitgestippeld zijn. Wie alle uitdagingen dubbel en dwars afstreept, heeft nog lang niet genoeg ervaringspunten om überhaupt alle grabs te kopen, laat staan een boel van de meer begeerlijke kledingstukken. Om echt alles vrij te spelen moeten spelers zich tot andere, herspeelbare modi wenden.

Samen schifahren  

Voor verdere uitdaging dienen spelers immers naar dat ándere nieuwigheidje te kijken: multiplayer. Tot acht skiërs kunnen tegelijkertijd tegen elkaar racen of gezamenlijk een coöperatieve afdaling inzetten. De eerste is een fraaie beproeving voor geoefende snelheidsduivels, maar die laatste is stiekem veel interessanter. In de co-op modus zit de uitdaging hem allereerst in ‘veilig beneden komen’ en vervolgens in dat stijlvol en synchroon met medespelers doen. Alleen in deze modus word je beloond voor trucs en stijl, met significante bonuspunten wanneer de skiërs dicht bij elkaar shredden. Als het goed gaat, leidt het vanzelf tot een leipe freestyle ski-video. 

Tenminste, dat is het geval wanneer iedereen in het team van die visie op de hoogte is én zelf kundig genoeg is. Megagon Industries gidst spelers geenszins natuurlijk naar de modus en legt ‘m bovendien ook amper uit. Het concept van zelf checkpoints verdelen en elkaar overeind helpen is niet voor iedere online passant even duidelijk, waardoor het soms noodzaak is dat ervaren skiërs de achterliggende beginners op sleeptouw nemen en veilig naar de juiste route gidsen. Dat is ergens ook heel heilzaam om te doen, maar het gebrek aan duiding leidt waarschijnlijk ook tot enige frustratie aan de ene of andere kant. 

Megagon had er goed aan gedaan de modus duidelijker uit te leggen, maar ook meer van deze uitdagingen uit te lenen aan de singleplayer. Voor de solistische spelers zijn er nul uitdagingen met betrekking tot trucs of stijl, terwijl die hele doelstelling in de multiplayer aan sommigen voorbijgaat. Wie echt alles vrij wil spelen, zal vaak verwarde vreemdelingen op sleeptouw moeten nemen.

Waar anders kun je nog een avond sprakeloos rond-skiën en chillen met SLENDERMAN3291?

Beeld: Megagon Industries

Beeld: Megagon Industries

Los van alle miscommunicatie moet wel gezegd worden: samen de berg verkennen is ontzettend uniek. Zonder ooit de microfoon op te pakken heb ik allerlei aandoenlijke ski-avontuurtjes met wildvreemden gehad. Onbesproken samen een uniek paadje verkennen, elkaar aanmoedigen om over een ravijn te springen, een stukje omhoog ploegen om iemand uit een greppel te trekken; het voelt allemaal heel gemoedelijk. Waar anders kun je nog een avond sprakeloos rond-skiën en chillen met SLENDERMAN3291?

Er wordt meer sneeuw voorspeld  

Maar goed, ook hier geldt: op een gegeven moment hebben we de bergen wel weer gezien, en zelfs de coöperatieve uitdagingen een keer of twee afgestreept. De herhaling hakt er goed in, zeker na een uur of zes. En dit is absoluut een compliment, maar we verlangen simpelweg naar meer. Tenminste één extra winterse berg of een reeks freestyle uitdagingen voor solisten zou Snow Riders net dat beetje meer body bieden. Net een beetje vet aan het bot.

Tegelijkertijd weten we van Downhill dat Megagon Industries niet vies is van een beetje post launch support. Daar werden extra paden en uitdagingen toegevoegd en werd er uiteindelijk een compleet DLC-pakket uitgerold. Iets soortgelijks zal waarschijnlijk ook op de rol staan voor Snow Riders. Sinds de initiële aftrap werden overigens ook al wat scherpe patches voor (online) stabiliteit uitgerold; met een beetje geluk zet Megagon de komende tijd meer verbetering in.

Voor nu biedt Lonely Mountains: Snow Riders alsnog een uitmuntend skigevoel, met een serie prachtige afdalingen. De game is een tik toegankelijker dan zijn voorganger én voorziet in interessante multiplayer, maar het geheel ontbreekt aan enige cohesie en een zwik additionele content. Een handvol extra afdalingen en een betere verdeling van (singleplayer) uitdagingen zouden dit koddige skispelletje echt afmaken, al zijn de vibes op moment van schrijven alsnog de moeite waard, zelfs als ze wat korter uitvallen.

Lonely Mountains: Snow Riders is sinds 21 januari 2025 verkrijgbaar op Steam en Xbox-consoles. Voor deze review is de game getest op zowel high-end pc’s als de Steam Deck. Snow Riders moet later ook op andere platformen verschijnen, zo liet Megagon Industries al weten op gamescom 2024.