Drie filmsequels die het origineel overtreffen

Veel films krijgen een open einde met het idee dat, als het succesvol is, er ruimte is om er een vervolg op te maken. Omdat dit zo vaak gebeurt, zijn de meeste sequels een slechte kopie van het origineel, zoals The Lost World: Jurassic Park. Aan de andere kant heb je The Dark Knight uit 2008, een van de beste vervolgen ooit. Naast deze perfecte sequel zijn er gelukkig meerdere die hun voorganger overtreffen.

Om een echte Hollywood-blockbuster te maken heb je veel nodig: niet alleen geld, maar ook een goed verhaal, krachtige acteurs en een regisseur die al deze elementen kan samenbrengen tot een geheel. Het probleem is dat de meeste vervolgen uitgebracht worden met enkel een commerciële motivatie. Als het origineel juist een uniek of nieuw verhaal heeft, dan is het erg moeilijk om die eerste ervaring na te bootsen en smaakt het vervolg meer als een verwaterde versie.

Alien is een horrorfilm geregisseerd door Ridley Scott. Een team ruimtevaarders ontwaakt uit hun bevroren slaap-status door een noodoproep. Ze gaan op ontdekking uit, maar een voor een worden ze opgejaagd en gedood door een mysterieuze alien. Ripley (gespeeld door de talentvolle Sigourney Weaver) overleeft als enige het hele gebeuren.

Aliens, geregisseerd door James Cameron, kwam zeven jaar na het origineel uit. De naam geeft al aan dat er dit keer meer dan één alien is en op de filmposters stond de leus ‘This time, it’s war.’ In tegenstelling tot de eerste film is Aliens juist een actiethriller en is het horrorelement veel minder aanwezig. De hoofdpersonen zijn geen onderzoekers meer, maar zwaarbewapende, stoere mariniers. De mariniers onderling brengen naast wapens ook humor mee en vooral Bill Paxton (Twister, Agents of S.H.I.E.L.D.) maakt daar graag gebruik van.

Beide films staan op zichzelf. Het origineel heeft een goed verhaal, de muziek draagt veel bij aan de sfeer en het unheimische ontwerp van de alien (bedacht door kunstenaar H. R. Giger) maakt het plaatje compleet. Aliens neemt al deze ingrediënten, gooit het door elkaar en maakt er een ander goed verhaal van. Niet voor niets staat deze film vaak in het rijtje van beste vervolgfilms ooit.

De originele Planet of the Apes komt uit 1968. Drie astronauten storten neer op een planeet waar primaten de dominante soort zijn. Vier vervolgen op de film later (en een niet nader te noemen reboot), kreeg deze serie een soft reboot in 2011 met Rise of the Planet of the Apes. Rise speelt zich af in de nabije toekomst. Vrijheid is een belangrijk onderwerp in deze film: een arts wil mensen bevrijden van alzheimer, terwijl  intelligente chimpansees niet meer opgesloten willen zitten. Combineer dit met het gevoel van verbondenheid en je hebt een sterke premisse.

Dawn of the Planet of the Apes, het vervolg op Rise, laat zien hoe protagonist Caesar en zijn soortgenoten in vrijheid leven in de bossen van Noord-Amerika. Het gebied blijkt echter niet groot genoeg te zijn voor twee dominante soorten en de chimpansees, gorilla’s en orang-oetans komen lijnrecht tegenover een grote groep zwaar bewapende mensen te staan.

Deze nieuwe Planet of the Apes-films hebben meerdere prijzen gewonnen. Vooral Andy Serkis werd gelauwerd vanwege zijn acteerwerk als Caesar, maar ook door hoe hij Caesar tot leven bracht. Door middel van de motion capture-techniek kroop hij als het ware in de huid van de chimpansee; deze techniek had hij eerder ook succesvol toegepast in de Lord of the Rings-films als Sméagol/Gollum.

Wat James Cameron deed met Aliens, herhaalde hij met Terminator 2: Judgment Day (T2). Hij koos een goede film uit en maakte daar een waardig vervolg op. The Terminator, ook geregisseerd door Cameron, gaat over een cyborg (de rol die Arnold Schwarzenegger bekendheid gaf) die terug in de tijd wordt gestuurd. Een menselijke soldaat (Michael Biehn) wordt naar datzelfde jaar teruggestuurd om te voorkomen dat deze cyborg een vrouw vermoordt. Ze is nog jong, maar ooit zal haar zoon de redding zijn van de mensheid.

Het origineel is een combinatie van slasher-horror en sciencefiction. De vrouwelijke hoofdpersoon Sarah Connor (gespeeld door Linda Hamilton) probeert continu de cyborg te ontlopen en snapt maar half waarom dat gevaarlijke geval achter haar aan zit. De film zit vol spanning en je leeft door de sfeer en het acteerwerk mee met de protagonist.

T2 zit daarentegen vol special effects en is met recht een blockbuster-zomerfilm te noemen. Sarah heeft intussen een zoon van 10 en heeft hem zo goed mogelijk voorbereid op wat komen gaat: de Dag des Oordeels. Ook in deze film jaagt er een cyborg op haar, gespeeld door Robert Patrick (The Unit, Scorpion). Deze versie is veel sterker en sneller dan de vorige. Het verhaal wordt met meer details uitgewerkt en dit keer is Sarah in topconditie. Mocht de wereld ooit echt vergaan, dan wil je haar zeker in je team hebben.

The Lost World is een schoolvoorbeeld van hoe je geen vervolgen moet maken. Jurassic Park intrigeert mensen nog steeds na al die jaren: er is een redelijk populaire animatieserie en er zijn meerdere vervolgen gemaakt, waarvan de volgende in 2022 uitkomt. Deze bijzondere film staat ook in het nationaal filmarchief van de Verenigde Staten vanwege zijn ‘significante culturele, historische en esthetische waarde’.

Hoe kan het dan dat het vervolg erop, The Lost World, niet zo succesvol was? Allereerst komt maar een van de hoofdpersonen terug: Dr. Ian Malcolm. Hoewel hij populair is als personage, was het niet genoeg om een hele film te dragen. Daarnaast is de film is een goedkope kopie van het eerste deel en zelfs regisseur Steven Spielberg geeft dat toe. Dat is jammer, want het verhaal had best leuke elementen. Laten we hopen dat Jurassic World: Dominion een betere film wordt.

Voor veel mensen is Transformers pure nostalgie, dus toen de film uitkwam waren de verwachtingen hoog. Geregisseerd door Michael Bay, wisten we dat we een flinke portie ‘bayhem’ konden verwachten, afgeleid van het woord mayhem (chaos). Een film vol explosies en gevaar dus, maar het verhaal en de stemmencast tilden het geheel naar een hoger niveau. Het belangrijkste, het ontwerp van de voertuigen, klopte ook: de superfans kunnen nogal door het lint gaan als de kleurencombinaties niet perfect zijn.

Toen kwam Revenge of the Fallen en dit is een perfect voorbeeld van dat meer niet altijd beter is. Alles werd overdreven: de explosies, de slechte (stereotypische) grappen en de hoeveelheid personages. Het is hartstikke leuk om je favoriete personages, zoals Soundwave en de Constructicons, op het witte doek te zien, maar het maakte de film een ongeorganiseerde bende. De Autobots en Decepticons kwamen wel veel beter in beeld dan in de eerste film, alleen dat is niet voldoende. Als je alles bij elkaar neemt is de eerste Transformers ook niet perfect, maar wel een goed op zichzelf staande film.

Het blijft moeilijk om een film te maken die jaren later nog steeds waardevol is, laat staan een vervolg op zo’n film. Film maken blijft naast kunst natuurlijk ook gewoon een business, dus er zullen altijd slechte vervolgen van de lopende band blijven rollen. Zolang men ook hun best blijft doen om een vervolgfilm echt naar een hoger niveau te tillen of er nieuwe, betere elementen in te gebruiken, blijven wij uitkijken naar meer mooie filmmomenten. Andere goede sequels die ik zeker wil aanraden zijn Toy Story 2, Captain America: The Winter Soldier, The Empire Strikes Back en niet te vergeten The Godfather Part 2.