Cat Cafe Manager

Een café runnen is niet voor de poes

Ben je dol op katten, maar ben je allergisch? Of is je appartementje in de Randstad te klein voor een kattenbak en een krabpaal? Dan heb je geluk: in de nieuwe game van Roost Games, Cat Cafe Manager, krijg je meer dan genoeg digitale katten in je schoot geworpen. Die katten spelen een belangrijke rol in de hectische café-managementgameplay − althans, dat belooft de ontwikkelaar. Wordt die belofte ook daadwerkelijk waargemaakt door het geleverde eindresultaat?

Voor managementgames ben ik sowieso altijd te porren en als er dan ook nog katten bij komen kijken… tja, dan ben ik verkocht. Dankzij toppers als while True: learn(), Neko Atsume en Cats Organized Neatly weten we al dat katten en games goed samengaan, maar dat lijstje kan altijd nog uitgebreid worden. Toen ik hoorde van Cat Cafe Manager was mijn nieuwsgierigheid dus al snel aangewakkerd; niet veel later dook ik met hoge verwachtingen het katten-walhalla in.

Welkom in Caterwaul Way

De opzet van het verhaal van Cat Cafe Manager doet me gelijk sterk denken aan Stardew Valley. De hoofdpersoon, die je zelf aan kunt passen, besluit het drukke stadsleven achter zich te laten om te verhuizen naar Caterwaul Way. Daar treed je in de voetsporen van je oma, die er een kattencafé runde. Het vernieuwde café wekt de interesse van de inwoners van Caterwaul Way, inclusief een mysterieus wezen dat een opdracht voor je heeft.

Verder zal ik niks verklappen, maar ik moet zeggen dat het verhaal me uiteindelijk tegenvalt. Als de opzet van een verhaal vergelijkbaar is met iets dat we eerder hebben gezien − zoals in dit geval in Stardew Valley − moet je er als ontwikkelaar op zijn minst een unieke twist aan geven. Dat gebeurde hier niet, of in ieder geval niet vaak genoeg. Daarnaast was het hoofdverhaal erg kort: het werd verdeeld over een scène of vier, waardoor de diepgang ver te zoeken was.

Gelukkig bevat het spel wel een paar aandoenlijke bijfiguren: de vaste klanten, waarvan je er elke dag één in je café ontvangt. Zij hebben elk een opvallend en kleurrijk ontwerp, waardoor ze een uniek karakter uitstralen. Ook heeft elke vaste klant een subverhaaltje, dat je ontdekt naarmate hij of zij vaker bij je langskomt. Het leuke hieraan is dat de meesten een persoonlijke groei doormaken, waardoor de personages iets meer tot leven komen. In de verhaaltjes is te merken dat de ontwikkelaar veel belang hecht aan diversiteit en inclusie. Hoewel ze dus wel waarde toevoegen aan de bijfiguren, geldt bij deze verhaaltjes helaas ook dat de diepgang ontbreekt, waardoor de klanten vrij eendimensionaal overkomen.

Heksen en haarballen

Gelukkig kan een tegenvallend verhaal vaak nog goed gecompenseerd worden als de gameplay perfect is… maar helaas is dat hier ook niet echt het geval. De gameplay in je café is op zichzelf vrij simpel: je loopt rond in top-downperspectief om bestellingen op te nemen, te koken en te serveren voordat de dag (van pakweg vijf realtime-minuten) voorbij is. Daarnaast moet je af en toe de zooi van je katten opruimen of keukenapparatuur repareren. Al deze taken verricht je door ernaartoe te lopen en je muisknop ingedrukt te houden. Het ontbreken van enige vorm van minigames is hierbij echt een minpuntje, omdat het rondlopen al snel eentonig wordt.

Het management-gedeelte van het spel zit vooral in het op peil houden van je materialen en ingrediënten. Je hebt zes verschillende types, waarmee je verschillende upgrades kunt kopen: vis (voor kat-gerelateerde items), stof (voor stoelen en tafels), juwelen (voor overige meubels), bouwmateriaal (om je café uit te breiden), nectar (voor kookingrediënten) en goud (voor meubels van hogere kwaliteit). Deze types zijn verbonden aan de zes soorten klanten: natuurliefhebbers (stof), heksen (nectar), artiesten (juwelen), punks (bouwmateriaal), vissers (vis, verrassend genoeg) en zakenlui (goud). 

Dit aspect van het spel zorgde voor uitdaging. Je kunt namelijk zelf kiezen welke soorten klanten je café kunnen bezoeken. Als je bijvoorbeeld kookingrediënten tekortkomt, wat bij mij regelmatig gebeurde, is het zaak om andere soorten klanten tijdelijk te deactiveren. Daardoor neemt de verhouding heksen toe en verdien je meer nectar. Dat zul je ongetwijfeld nodig hebben, want je kookingrediënten raken snel op en zijn behoorlijk prijzig. Dat was voor mij dan ook de zwakke plek van het materialensysteem. Ik had constant nectar en vis nodig, terwijl ik juist een ruim overschot aan stof en juwelen had − zelfs als ik artiesten en natuurliefhebbers buiten de deur hield. Wat ging er fout in mijn café?

Stoelen, katten en verborgen getallen

Ik zou je graag vertellen waar het fout ging, maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee. In Cat Cafe Manager word je namelijk om de oren geslagen met allerlei vereisten, levels, bonussen en straffen die soms totaal niet (goed) worden uitgelegd. In eerste instantie komt het erop neer dat de klanten een aantal behoeftes hebben waaraan je moet voldoen. Zo willen ze graag bepaalde soorten katten en meubels zien in je café. Oké, duidelijk. Je zet wat planten neer, lokt een paar zwerfkatten met kattenvoer en… huh? Waarom wordt je kattenscore opeens vermenigvuldigd met 0,4 voor alle heksen? Waarom hebben je katten honger terwijl de hele vloer van je café is bedekt met schaaltjes kattenvoer? Wat doet je Cat Care-score überhaupt? Wacht… is dat nou een wasbeer?

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar je begrijpt mijn punt. Soms kan het leuk zijn om zelf te ontdekken hoe systemen werken en games hoeven echt niet altijd je handje vast te houden, maar bij dit soort games is een gebrek aan uitleg over multipliers gewoon niet oké. Bovendien heeft het puntensysteem nog een groot nadeel: het limiteert je creativiteit.

Je café kun je in theorie namelijk helemaal zelf ontwerpen via de Sims-achtige bouwmodus. Het is een erg leuke toevoeging, maar door het puntensysteem word je geforceerd om bepaalde meubels in je café te proppen. Wil je een knus en minimalistisch hipstercafeetje ontwerpen? Jammer dan, hier heb je tien krabpalen en een standbeeld van een robot. Zelfs de katten moet je op deze manier keuren. Je kunt maar een paar katten tegelijkertijd verzorgen, dus je moet je dierbare beestjes regelmatig inwisselen voor zwerfkatten met betere eigenschappen en scores.

Als je dan eindelijk je katten en je meubels op orde hebt, moet je ook nog dealen met je werknemers. Die speel je gaandeweg vrij en in eerste instantie denk je: fijn, dan hoef ik zelf wat minder rond te lopen. Die gedachte vervliegt echter al snel als je merkt dat ook je werknemers bepaalde levels hebben die je in de gaten moet houden. Je kunt namelijk niet zelf kiezen welke taken de werknemers verrichten. Als je al hun vaardigheidspunten investeert in snelle bediening, lopen ze vervolgens fluitend naar de keuken om alle gerechten te verpesten met hun kookvaardigheid van level 1.

In de kattenbak ermee

Al met al zitten er gewoon te veel elementen in het spel die niet goed doordacht of afgewerkt zijn. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de technische issues, zoals de glitchende vloeren, de verschillende muziektracks die door elkaar heen lopen of het feit dat het spel drie keer totaal vastliep. Het zijn issues die op zichzelf niet extreem storend zouden zijn, maar als optelsom is het totaalplaatje gewoon niet waar het moet zijn. Daardoor voelt het alsof de game nog in early access zou moeten zijn, terwijl er momenteel gewoon een prijskaartje van twintig euro aan hangt.

Dat is zonde, want je kunt merken dat de game met liefde is gemaakt. De sfeer is gezellig, de basis van de gameplay is vermakelijk en de game heeft een sterk “nog één dagje dan”-effect. Het is dan ook geruststellend dat er nog actief aan het spel wordt gewerkt. Hopelijk kunnen de ontwikkelaars een aantal van mijn frustraties wegnemen in toekomstige patches, maar tot die tijd zou ik nog even geen ticket naar Caterwaul Way boeken.