Hoe staat het met The Elder Scrolls: Blades?

Een Elder Scrolls-game spelen op je telefoon? Voordat The Elder Scrolls: Blades in 2019 in early access verscheen, kon ik me niet voorstellen hoe Bethesda deze serie tot een mobile game zou kunnen omtoveren. Een immense spelwereld met diepgaande lore en een episch verhaal, dat werkt toch niet op je smartphone? En dan ook nog free-to-play! De reviews van Blades waren dan ook gemixt en Robert schreef een kritische review. Inmiddels is de definitieve versie van de game verschenen voor Android, iOS en zelfs voor Nintendo Switch. Zou die versie ons meer kunnen bekoren?

Normaal gesproken is het grote voordeel van een Switch-game dat je hem overal kunt spelen. Voor The Elder Scrolls: Blades geldt dat natuurlijk niet, aangezien de game ook al uit was voor mobiele apparaten. Toch zijn er wel redenen te bedenken om voor de Switch-versie te kiezen. Ten eerste ziet Elder Scrolls: Blades er op je grote tv toch een stuk mooier uit dan op het kleine schermpje. Daarbij gaat het goblins slachten met de Switch-knoppen een stuk soepeler dan swipend en tikkend. Mooi meegenomen, maar de vraag blijft: ruïneert het verdienmodel van Blades nog steeds het speelplezier?

De eerste keer dat ik met de Blades – oftewel de geheime inlichtingendienst van de keizer van Tamriel – te maken kreeg, was in The Elder Scrolls: Morrowind. Ik kreeg de opdracht om me in Balmora te melden bij de hoogste baas van de Blades, de belangrijkste spion van het continent: Caius Cosades. Ik vond hem in een klein, armoedige huisje waar alleen een bed en wat simpele meubels in stonden. Tussen de lege drankflessen op de grond stond een wat verlopen oudere man zonder shirt. Dat het niet helemaal lekker met hem ging, bewees de geheime stash met Skooma en Moonsugar onder zijn bed. Oké, niet de beste eerste indruk, maar ik wist wel meteen: deze vent heeft karakter.

Mijn liefde voor de Blades was geboren en ik was dus heel benieuwd hoe The Elder Scrolls: Blades met de lange historie van dit epische genootschap om zou gaan. We bevinden ons in de Fourth Era, de periode tussen Oblivion en Skyrim. De game gaat goed van start, want ik blijk meteen al lid te zijn van de Blades! Of nou ja, ex-lid, want de organisatie is na de Great War ontbonden. En dat niet alleen: alle voormalige leden zijn vogelvrij verklaard en worden achtervolgd door de Thalmor, een dubieuze elven-organisatie. Tot overmaat van ramp is mijn thuisstad ook nog eens geruïneerd door huurlingen van de ork-koningin Urzoga gra-Batul. Dit kan ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan!

Mijn taak is dus simpel: ik heb goud en grondstoffen nodig voor de wederopbouw van mijn stad. Om die te bemachtigen moet ik missies spelen, waardoor ik sterker word, waardoor ik moeilijkere missies aankan, waardoor ik meer goud en grondstoffen kan krijgen. Ondertussen kom ik steeds meer te weten over het hoe en waarom van de vernietiging van de stad, want er is duidelijk veel meer aan de hand dan zomaar een plundering.

Mijn eerste missie brengt me naar een groene omgeving. Het zonlicht valt door de bladeren, achter mijn rug stroomt een waterval: het ziet er werkelijk prachtig uit. Ik hoor een nieuwe variant van de bekende Elder Scrolls-muziek op de achtergrond en ik voel het meteen: avontuur!

Met mijn bij elkaar geharkte wapenrusting en mijn bijl en schild trek ik eropuit om verdwaalde inwoners van de stad te redden van levensgevaarlijke… ratten. Je moet ergens beginnen, toch? Ik versla vijf ratten, red de inwoners en op naar de volgende missie. Ik versla bandieten in een ondergrondse schuilplaats, spoken in een ruïne van de Ayleids en Skeevers in onderaardse grotten. Iedere omgeving ziet er even beeldig uit, zeker ten opzichte van de versie voor iOS en Android. Als je door wat pop-in van bosjes en rotsen in de verte heen kunt kijken dan.

Na een uurtje spelen en genieten van de schitterende locaties, kom ik terecht in een groene omgeving. Het zonlicht valt door de bladeren, achter mijn rug stroomt een waterval: hé, dit komt me wel heel bekend voor. Ik sta gewoon weer in hetzelfde rattenbos waar ik was begonnen! Weliswaar moet ik deze keer bandieten verslaan, maar die had ik net ook al verslagen in hun ondergrondse schuilplaats. Hoe langer ik speel, hoe meer ik merk dat de meeste missies een mix zijn van een van de standaardlocaties met een van de standaardvijanden. Leuk is anders.

Gelukkig heb ik inmiddels wel wat geld en grondstoffen verzameld om mijn stad op te kunnen bouwen. Ik begin natuurlijk met het belangrijkste gebouw in elke Elder Scrolls-stad: de smederij. Het voelt heel bevredigend om de ruïnes om te toveren tot mooie bouwwerken en om de inwoners te helpen hun geliefde stad weer terug te krijgen. Helaas kost dit al gauw zo veel tijd en grondstoffen dat je je door een hele stapel generieke missies heen moet worstelen voor je weer verder kunt. Daarnaast mag je pas weer de leukere missies van het hoofdverhaal spelen als je stad en personage een hoog genoeg level zijn.

Ook van de gevechten kan ik jammer genoeg niet zeggen dat ze lang leuk blijven. Dat ligt echter niet aan de controls. Het voelt veel prettiger om je vuurballen met de knoppen van de Switch op die vieze groene goblins af te vuren dan om ze plat te moeten tikken en swipen. De eentonigheid zit hem in het feit dat je bij een gevecht vastgezet wordt op één plek en dus niet tactisch kunt bewegen. Zelfs iemand besluipen en in z’n rug steken kan niet. Begrijpelijk voor een port van een mobiele game, maar niet erg vermakelijk. Enige uitdaging zit er nog wel in het op het juiste moment blocken en dodgen of inspelen op de zwaktes van iedere tegenstander, maar dat had ik na een paar uurtjes wel gezien.

Ik vrees dus dat ik er nooit achter zal komen wat er precies is gebeurd op de dag dat mijn thuisstad geplunderd werd. Dit ondanks dat Bethesda een belangrijke verbetering heeft doorgevoerd in de game: je hoeft niet meer uren te wachten om kisten te kunnen openen. Toch heb ik gewoon niet de wilskracht om zo veel saaie gameplay, generieke missies en ook nog irritante geld-aftroggelende pop-upadvertenties te doorstaan, alleen om het verhaal te kunnen ontrafelen. Ook de PvP-modus Arena en de eindeloze dungeon-modus Abyss vielen al snel in herhaling en konden me niet overtuigen om te blijven spelen. Echt jammer, want aan mijn liefde voor de Blades heeft het zeker niet gelegen.

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]