Nosferatu is een spannend nieuwjaarscadeau

De laatste jaren ben ik een liefhebber geworden van het werk van regisseur Robert Eggers. Na zijn eerdere films The Witch, The Lighthouse en The Northman keek ik erg uit naar zijn nieuwste film Nosferatu, dat een remake is van de Duitse stomme film Nosferatu: A Symphony of Horror. Het is een mooi en spannend nieuwjaarscadeau waarvan ik verwacht dat die nog lang in de top van mijn favoriete films van 2025 zal blijven staan.

In de hoop om wat financiële zekerheid te krijgen, reist makelaar Thomas Hutter (Nicholas Hoult) naar een afgelegen kasteel. Daar heeft hij een afspraak met graaf Orlok (Bill Skarsgård) over de verkoop van een huis. Thomas, die pas getrouwd is, laat zijn jonge bruid Ellen (Lily-Rose Depp) achter onder de hoede van zijn vrienden Friedrich en Anna Harding. In de tijd dat Thomas weg is, wordt Ellen geplaagd door enge visioenen en een toenemend gevoel van angst dat misschien verband heeft met het bezoek van Thomas aan Orlok.

Sterk verhaal en een visueel plaatje

In mijn vooruitblik schreef ik dat Eggers een aardige reputatie heeft opgebouwd als het gaat om zijn films. Ze zitten zowel visueel als qua verhaallijn goed in elkaar. De hoofdpersonages zijn zo uitgewerkt dat je begrijpt wat hun beweegredenen zijn. Het is duidelijk waarom ze iets doen en niet gewoon omdat dat het verhaal verder helpt. In Nosferatu is dat niet anders. Het is voor je als kijker duidelijk waarom Thomas naar Orlok gaat. Want hij weet als hij dat doet, dat dan de toekomst voor hem en Ellen er heel goed voorstaat. Ook is het verhaal zo opgebouwd dat de spanning steeds verder stijgt. Hierdoor blijf je als kijker gefocust en zit je tegen het eind letterlijk op het puntje van je stoel.

Op cinematografisch vlak ziet de film er prachtig uit. De vaste cinematograaf van Eggers, Jarin Blaschke, heeft met een donker kleurenpalet een wereld gecreëerd die de spanning die in het verhaal wordt verteld benadrukt. Qua beeld is deze te vergelijken met Eggers zijn vorige film, The Northman (een Viking-wraakfilm die gebaseerd is op de Noorse legende Amleth). Het beeld in beide films is verzadigd waardoor de kleuren mooi op beeld staan. Ook maakt hij gebruik van natuurlijk licht. In een interview met de website Screendaily zegt Blaschke dat hij voor deze film inspiratie heeft getrokken uit de kunststroming Romantiek. Dat is een kunstvorm die in de tijd waarin de film zich afspeelt (de 19e eeuw) zeer populair was.

Een voorbeeld van het samenspel tussen het verhaal en het beeld is de scène waarin Thomas onderweg is naar het kasteel van graaf Orlok. Hoe dichter hij komt, des te minder kun je als kijker de verschillende kleuren onderscheiden. Wanneer Thomas aan de rand van het landgoed van Orlok komt, is er zo weinig kleur te zien dat alles bijna zwart-wit lijkt. Alleen door het licht van vuur en daglicht kun je nog kleuren onderscheiden. 

Grote doorbraak

Naast een goed verhaal en visueel plaatje staan de films van Eggers erom bekend dat er ook goed in geacteerd wordt. De acteurs zetten geloofwaardige personages neer waarbij je ook iets voelt of het nou positief of negatief is. De cast bestaat uit een klein ensemble van (redelijk) bekende namen. Naast Hoult en Skarsgård spelen Aaron Taylor-Johnson (Kraven the Hunter) en Emma Corrin (The Crown) ook mee. Willem Dafoe, die inmiddels wel de vaste acteur van Eggers genoemd mag worden (het is de derde film van hem waarin hij meespeelt) speelt Professor Eberhart von Franz, een Zwitserse filosoof en expert in alchemie en de occult.

Hoewel de hele cast een goede prestatie levert en Skarsgård na zijn rol als Pennywise in IT weer een zeer goede slechterik vertolkt, is het Lily-Rose Depp die de ster van de film is. Ze speelt de rol van Ellen Hutter heel goed en met veel passie. Elke scène waarin ze zit spat ze van het scherm. Ze neemt je mee in de lijdensweg die haar personage doormaakt. En hoewel het acteren in haar genen zit (ze is de dochter van  Vanessa Paradis en Johnny Depp), zet ze een top acteerprestatie neer die over enkele jaren wellicht gezien kan worden als haar grote doorbraak.

Kaskrakers en accenten

De films van Robert Eggers zijn geen grote kaskrakers. Critici en filmliefhebbers zijn het erover eens dat zijn films een groter publiek en ook meer mainstream aandacht verdienen. Met Nosferatu lijkt dit te lukken en leidt dit hopelijk tot meer pareltjes en spannende films van de regisseur. 

Hoewel ik erg genoten heb van de film, heeft deze wel een klein minpunt en dat zijn de accenten die (niet) gesproken worden. De film speelt zich af in het fictieve Duitse dorpje Wisborg. Bill Skarsgard spreekt met een Transsylvanisch accent dat past bij het personage van Orlok. Willem Dafoe doet een zeer goede poging om met een Zwitsers/Duits accent te spreken. Maar de rest van de cast spreekt voornamelijk met een Brits accent. En hoewel het niets afdoet aan mijn kijkervaring, is dat wel iets wat ik persoonlijk jammer vond, omdat in de film vaak wordt verwezen naar het feit dat ze in Duitsland zijn.

Aan het eind van mijn vooruitblik schreef ik dat de drie vorige speelfilms van Eggers stuk voor stuk films zijn die ik je van harte aanbeveel. Met Nosferatu is daar nu een vierde bijgekomen. De film is nu te zien in de bioscoop of in je favoriete filmhuis. Wat vond jij van de film? En wat is jouw favoriete horrorfilm? Laat het ons weten in de reacties!

Conclusie

Nosferatu is een mooie en spannende film. Er zit een fijne opbouw in het verhaal en in combinatie met de cinematografie is het een echte filmbeleving. Het laat je soms schrikken, maar het neemt je vooral mee in een mooi en bovennatuurlijk horrorsprookje.

Pluspunten

• Het samenspel tussen het verhaal, het acteerwerk en cinematografie.
• Lily-Rose Depp!
• Deze film is een goede introductie in het werk van Robert Eggers.

Minpunten

• De accenten die gesproken worden.

Beeld: Courtesy of Focus Features / © 2024 FOCUS FEATURES LLC

Beeld: Courtesy of Focus Features / © 2024 FOCUS FEATURES LLC