Final Fantasy 7: Rebirth doet het dunnetjes over

Een generatie gamers is er heilig van overtuigd: Final Fantasy 7 is de beste Final Fantasy-game ooit gemaakt. De game kreeg tal van spin-offs, heruitgaven en merchandise, maar een volwaardige remake liet jaren op zich wachten – tot er in 2020 een remake verscheen. Wat bleek? Square Enix heeft de game in drie delen gesplitst. Inmiddels zijn we over deze grote schok heen en mogen we aan de slag met deel 2. Maar wat houdt dat verhaaltechnisch precies in en welke technische veranderingen mogen we verwachten? 

Op de eerste plaats moet gezegd worden dat Final Fantasy 7: Remake een geweldige game is. Wat mij destijds gelijk opviel was het feit dat de remake alleen de eerste paar uur van het origineel bestrijkt. De hele ontsnapping uit de cyberpunkstad Midgar was in het origineel een soort proloog waarna het avontuur pas echt begon.

De remake loste dit goed op door tal van zijmissies, minigames en een bak details aan Midgar toe te voegen. Hierdoor veranderde het originele verhaal in Midgar van misschien twee uur naar een volwaardige game van 32 uur. Final Fantasy 7: Rebirth pakt het verhaal vlak na de ontsnapping uit Midgar op en dit doet de ontwikkelaar belachelijk slim zonder de charme van het origineel te verliezen.

Een Epos is geboren

We bevinden ons vlak na de chaos in Midgar in een pittoreske herberg waar hoofdpersonage Cloud ons meeneemt in het verleden. Wat zit die bad guy Sephiroth nou precies dwars? De gehele ‘tutorial’ speelt zich af in de flashback waar we het Nibelheim-incident zien. De hele basis van het verhaal komt hier aan bod: wie is Sephiroth, waarom heeft iedereen een schurfthekel aan hem en waar hangt hij eigenlijk uit? Zelfs voor nieuwelingen in de franchise is dit een perfecte manier om bijgepraat te worden over het verhaal. 

Dat het verhaal goed in elkaar steekt blijkt al gauw. De schrijvers hebben ervoor gekozen om de verhalende route te kiezen. Er zijn meer sterke dialogen, emoties en settings gecreëerd die het originele verhaal een enorme upgrade geven. Voor de diehard fans is de vraag vooral: waarom worden sommige details nu al prijsgegeven en welke kant gaan deze remakes uiteindelijk op?

Je ogen vallen uit je hoofd

De charme van Final Fantasy 7 zat hem vooral in de diversiteit aan omgevingen. Zo had je het grijze, stadse Midgar en aan de andere kant een schattig bloemrijk dorpje genaamd Kalm. In Rebirth krijgt deze omgeving een volwaardige next-gen-upgrade en kijk je je ogen uit naar de diversiteit aan flora en fauna. Hoewel de game officieel geen open wereld heeft, voelt het wel zo. De omgevingen zijn groot genoeg om in te verdwalen en het kost ook flink wat tijd om van punt A naar B te gaan. 

Het geheel voelt dan ook aan als een uitgebreide toer langs de bekende plekken uit het origineel. Zo noem ik even het vissersdorpje Junon en het gigantische kanon van de Shinra-corporatie die indruk weten te maken. Alles ziet er gedetailleerd uit en heeft een logische plek in het geheel. Voeg daar een dosis aan npc’s toe en je krijgt echt het gevoel dat deze wereld vol leven zit. 

Een fijne toevoeging op gameplaygebied is het relatie-systeem. Door personages op sleeptouw te nemen of missies te volbrengen waarbij de speelbare personages baat hebben kun je de band versterken. Dit is vooral interessant voor wanneer je op ‘date’ wilt met een van de vrouwelijke personages. Wederom kun je aan Materia sleutelen om zo je aanvallen te verbeteren. Zo zijn er magie-materia of juist materia waardoor je veel sterker wordt. Als je deze genoeg upgradet kun je ook aanvallen vrijspelen waarbij je samen met een ander personage een sterkere aanval uitvoert. Voor de beginner leuk om uit te testen, voor de veteraan ontzettend interessant om de beste combinaties uit te vogelen. 

Qua variatie valt er met de zijmissies genoeg te beleven. Zo heb je minigames waarbij je op een chocobo moet rijden, moet je moogles zien te vangen, pianospelen of ben je de nodige uurtjes kwijt in een tower-defense-achtig kaartspel genaamd Queen’s Blood. Deze minigame heeft veel weg van de Triple Triad-game uit Final Fantasy VIII, maar dan met een flinke upgrade. Om alles in perspectief te plaatsen: het hoofdverhaal is ongeveer 40 uur lang en met alle extra content kom je uiteindelijk op zo’n 100 uur uit.

Gefantaseerde resolutie

Qua graphics speelt de ontwikkelaar soms een klein beetje vals. In Performance-modus tik je een goede 60 fps aan, maar worden er wel offers gemaakt in de textures. Meerdere keren zag ik een personage in hoge resolutie voor een achtergrond staan waar je de pixels kon tellen. Dit is jammer, want je verwacht bij een next-gen-console ook bij de performance mode wel wat betere kwaliteit.

Ook de soundtrack is wederom van sublieme kwaliteit. Het origineel heeft natuurlijk de bekende deuntjes die elke fan inmiddels kan dromen, maar klinkt nu voller omdat er een heel orkest wordt gebruikt. Elk belangrijk personage heeft zijn eigen deuntje, en deze worden soms subtiel in de deuntjes van locaties verweven. Ook tijdens de gevechten merk je de aandacht die aan de soundtrack is besteed. Zo heb je de bekende battle-muziek, maar is daar de muziek van de desbetreffende locatie subtiel doorheen gemonteerd. Hierdoor voelen gevechten op alle plekken uniek.

Weg met die vertrouwde patronen

Voor een groot deel neemt Rebirth het gevechtmechanisme van Remake over. In plaats van het klassieke turn-based combat maakte zowel Remake als Rebirth gebruik van het Active Time Battle-systeem. Tijdens het vechten vult je ATB-meter langzaam en kun je deze inzetten om speciale aanvallen uit te voeren. De grootste nieuwe toevoeging is de komst van de nieuwe personages. Zo hebben Yuffie, Red XIII en Cait Sith allemaal hun unieke vechtstijl.

Het kost even tijd om dit onder de knie te krijgen, maar dan heb je ook wat. Zo moet je bij Red XIII veel meer aanvallen blokkeren om zijn potentie te benutten en hebben alle personages nu de mogelijkheid tot synergie. In de praktijk houdt dit in dat alle personages aanvallen met elkaar kunnen combineren om zo een nog sterkere aanval te lanceren. Het werkt erg voldoenend om alle personages te verkennen en te onderzoeken welke combinaties goed werken. 

Om te voorkomen dat je standaard dezelfde personages kiest, zorgt de game ervoor dat je soms gescheiden wordt van bepaalde personages. Zo speelt een deel van het verhaal zich af in een grot waar de groep in tweeën is gesplitst. Je wordt daardoor bijna gedwongen om alle personages te benutten. Een ander voordeel is het feit dat je daardoor de tijd krijgt om iedereen te leren kennen. Het verhaal neemt echt de tijd om de personages emotioneel uit te diepen. Wat zijn de achtergronden, motivaties en emoties die deze personages bezitten? 

Final Fantasy VII: Rebirth weet vrijwel de gehele game de aandacht vast te houden, maar laat de bal bijna vallen tegen het einde. Meerdere tijdlijnen komen hier bij elkaar en dit kan zorgen voor flink wat verwarring. Met het derde deel in het vooruitzicht weten we dat er flink wat antwoorden gaan komen. Hoe je het ook wendt of keert, Rebirth zorgt ervoor dat we echt om alle personages geven.

Conclusie

Final Fantasy VII: Rebirth borduurt mooi verder op Remake en zorgt ervoor dat de personages veel meer diepgang krijgen. De prachtige werelden zorgen ervoor dat je uren rondloopt en elk hoekje en gaatje wilt verkennen. De vele zijmissies schieten alle kanten op: sommige zijn emotioneel en sommige zijn juist een beetje gek, maar ze zorgen allemaal voor constante afwisseling. Het is noemenswaardig hoe ze deze klassieker weten uit te strekken over drie delen, zonder daarmee de emotionele kracht van het origineel te verliezen.

Pluspunten

• De personages krijgen veel meer diepgang
• De wereld ziet er prachtig uit en zit boordevol details
• De vele extra content zorgt voor uren plezier
• Variatie qua stijlen binnen gevechten

Minpunten

• Performance-mode kan visueel soms steken laten vallen
• Het einde voelt rommelig

Beeld: Square Enix

Beeld: Square Enix