One Piece brengt een brok enthousiasme naar je televisie

One Piece is een razend populaire manga-serie gecreëerd door Eiichiro Oda. Het houdt in het Guinness Book of Records de titel “meeste exemplaren gepubliceerd van een stripboek in een serie van dezelfde auteur” en staat sinds 1997 steevast bovenaan in alle verkooplijsten van Japanse strips. In 1999 startte ook een anime-serie van One Piece. De serie omvat inmiddels 1082 afleveringen met opnieuw een wereldwijde schare van fans. Een live action-versie van de avonturen van Luffy en zijn strohoedpiraten moest ooit volgen natuurlijk. En ooit is nu geworden.   

Bij Netflix houden ze van anime. Van de grote streamingdiensten heeft het Californische bedrijf het ruimste aanbod aan getekende series en films in de Japanse stijl. Ze kopen niet alleen het neusje van de zalm in (o.a. Cowboy Bebop, Fullmetal Alchemist, Vinland Saga en Studio Ghibli-films), maar produceren er zelf ook lustig op los. Castlevania, The Seven Deadly Sins en Beastars komen bijvoorbeeld uit eigen studio. Geen wonder dat juist Netflix ons de live action-serie van One Piece presenteert.

Coördinaten onbekend

One Piece is een piratenavontuur dat zich afspeelt in een wereld waarin antiek en modern, mens en dier, horror en zoetsappigheid allemaal samengaan in een grote stoofpot van vermaak. Niets is te gek – als het maar met piraten en het ruime sop te maken heeft. Goud mag ook.

De One Piece zelf is de geheimzinnige schat van de piraat Gold Roger. De schat ligt ergens op de Grand Line, een oceaanroute die als een evenaar de wereldbol doorklieft. Maar natuurlijk weet niemand de precieze locatie van de One Piece. Het is zelfs een heel gedoe om achter de coördinaten van de massieve Grand Line te komen, maar sinds de wereld op de hoogte is van het bestaan van de One Piece doet toch de halve bevolking een poging. Men is massaal piraat geworden.

Een nogal ruim begrip

Een van die vrijbuiters is Monkey D. Luffy (Iñaki Godoy). Een jongeman met een korte broek om zijn benen, sneakers aan zijn voeten en een strohoed op zijn hoofd. Hij heeft de schelmachtige uitstraling van Lando Calrissian en een optimisme waar Judy Hopps jaloers op zou zijn. Luffy wil door het vinden van de One Piece de koning van alle piraten worden. De betekenis van het begrip piraterij wordt door hem nogal ruim uitgelegd trouwens: “Being a pirate is not about raiding villages or making plans, it’s about adventure… and freedom”.

Als zelfverklaard piratenkapitein heeft Luffy natuurlijk een schip en een bemanning nodig. Gedurende dit eerste seizoen krijgt de monsterrol langzaam gestalte, ook al stellen de eerste kandidaten duidelijk dat zij “not a crew” zijn. Luffy’s enthousiasme is echter niet te weerstaan. Maak kennis met de stoïcijnse samoerai Zoro (Mackenyu) en de eigenzinnige scheepsnavigator Nami (Emily Rudd), die een duister verleden heeft.

Wat motiveert jou?

Het achtergrondverhaal van Zoro, Nami en de andere belangrijke personages krijgen we in flashbacks te zien. Van iedereen wordt duidelijk wat hem of haar motiveert en waar hun loyaliteit ligt. Deze blik in het verleden van de piraten, mariniers en vismensen (jazeker) geeft hen meer diepgang dan je op basis van de nonsensicale dialogen en doldwaze actie zou verwachten. Het versterkt de emoties die je ervaart bij het kijken exponentieel.

One Piece is heerlijke, hartverwarmende televisie. Ik heb de serie begin deze week gebinged en de glimlach staat nog steeds in mijn gezicht gegrift. Vrijwel alle personages hebben iets innemends en interessants. Ook degenen die aan de verkeerde kant van de protagonist staan, zoals viceadmiraal Garp (Vincent Regan) en de zaagvispiraat Arling (McKinley Belcher III), die strijdt tegen de onderdrukking door het mensenvolk. 

Torenhoge verwachtingen

De casting van al die kleurrijke personages is puik werk. Niemand verzaakt of gaat tegen de stroom in. Loftrompetten alom, maar het hardst schallen die toch die voor Iñaki Godoy als Monkey D. Luffy. De relatief onbekende Mexicaan zet een memorabel personage neer. Des te knapper omdat hij op moest boksen tegen de torenhoge verwachtingen van een fandom dat zich al decennialang een voorstelling maakt van Luffy op basis van de manga of de anime.

Godoy verbindt de jeugdige charme van Tom Holland met de fysieke clownerie van Jackie Chan en de emotionele range van Leonardo DiCaprio. Nou ja, tot op zekere hoogte. Meestal staat Godoys gezicht op standje ‘overenthousiast’, maar hij laat ook ongeloof en vastberadenheid zien als het verhaal daarom vraagt. Echt hilarisch wordt het als Luffy zijn speciale krachten gebruikt en zijn strijdkreet eruit gooit: “Gom gôôôôom!!!”

Doos van Pandora

Want oh ja, in deze piratenwereld wemelt het van de superkrachten. Zoals bij veel media waarin uit het superheldenvaatje wordt getapt, openen de makers (Steven Maeda en Matt Owens) daarmee wel de doos van Pandora. Want met grote krachten komt natuurlijk grote verantwoordelijkheid. En daar gaat het, zoals zo vaak, wel enigszins mis in One Piece.

Zo ontdekken we al in de eerste aflevering dat Luffy eigenlijk niets te duchten heeft van vuist- en vuurwapens, wat een groot deel van de spanning en consistentie wegneemt. Het ene moment zien we Luffy zich met speels gemak uit een situatie redden door middel van zijn superkrachten, maar in een volgende vrijwel identieke situatie delft hij ineens het onderspit. Hetzelfde geldt voor de krachten en vaardigheden van de andere personages. Zoro is bijvoorbeeld de op een na beste zwaardvechter ter wereld, maar soms kan hij met zijn zwaarden opeens niets uithalen, al naargelang het plot dat verlangt.

Interne logica is sowieso niet de sterkste kant van One Piece, maar dat mag geen verrassing heten in dit genre. Personages duiken ineens op en zijn in de volgende scène even plotseling weer verdwenen. Mensen en mens-dierhybriden (Minks) weigeren hardnekkig om dood te gaan en dood te blijven. En hoezo heeft piraterij niets met plunderen te maken? Ach, het maakt ook niet zoveel uit. One Piece belooft gewoon lekker veel lol en het komt zijn belofte na.

Slakkentelefoon

Die lol spat ook van het uiterlijk van de serie af. Je kunt het zo gek niet bedenken of Maeda en Owens hebben er wel een plaatsje voor ingeruimd. De visuele vormgeving – deels klassieke piratenstijl, deels modern en deels fantasy – maakt de serie een feestje voor het oog. De locaties, decors, outfits en wapens, het is allemaal volslagen maf. Er zijn schepen met enorme dierenkoppen als boegbeeld, een restaurant in de vorm van een vis, slakkentelefoons en een clown die… nou ja, dat moet je zelf maar gaan zien.

De serie ziet er zo vrolijk en extravagant uit dat het er totaal niet toe doet dat de CGI op zijn zachtst gezegd ‘aandoenlijk’ oogt. Het is een beetje alsof de grootste fanboys van de studio de animatie mochten verzorgen in plaats van de beste programmeurs. Niet eens een verkeerde keuze, zo blijkt, want One Piece zou niet zo’n spetterende vormgeving hebben gehad als het door een ongeïnspireerd paint by numbers-team gemaakt zou zijn. Je voelt in alles de liefde.

Voor alle leeftijden

Als je het niet erg vindt dat er af en toe nogal grafisch een ledemaat wordt afgehakt of een f-bom valt, kun je gerust met de jonge kinderen van One Piece genieten. Of met je opa en oma. Want wie houdt er nu niet van een onvervalst piratenavontuur dat bol staat van hechte vriendschappen, gekke vijanden, postmeeuwen en optimisme?

Gom gôôôôm aanrader!