Zwarte lotusbloemen bestaan niet. Maar ja, dat dachten ze in Europa ook van zwarte zwanen. Totdat de kolonisten van Perth, Australië er in 1696 doodleuk een paar voorbij zagen zwemmen. En kijk, nu heeft ons kleine bloemenland dus toch een zwarte lotus voortgebracht. Rico Verhoeven probeert na de boksring ook het witte doek te domineren. Zal men zich de bioscooprelease van Black Lotus over vierhonderd jaar nog heugen?

Ik vind Rico Verhoeven wel een toffe peer. Vriendelijk gezicht, puppy-ogen en de gestalte van een reuzenteddybeer (daarover later meer). Kan ook een aardig potje kickboksen, onze Rico. Hij is nog steeds wereldkampioen bij kickboksbond Glory, waar hij sinds 2014 al tien keer succesvol zijn titel verdedigde.

Vechtsportkampioenen zijn geen vreemden op het witte doek. Denk aan Chuck Norris, Jean-Claude van Damme, Jet Li en Steven Seagal. Meer recent heeft Hollywood ook vrouwelijke atleten zoals Ronda Rousey en Gina Carano aan het rooster toegevoegd. Al heeft die laatste zichzelf alweer buiten spel gezet door een rare Instagram-post over de Holocaust.

Maar goed, de Amsterdamse grachtengordel is Hollywood niet en Verhoeven is geen Norris of Rousey. Zoveel is wel duidelijk na het zien van Black Lotus. Waarom de film trouwens zo heet is me dan weer niét duidelijk. Mijn gedachten waren denk ik even afgedwaald, wat een goede indicatie geeft van het niveau.

Man on Fire

Afghanistan-veteraan Matteo Donner (Verhoeven) moet met zijn anti-terreureenheid een gijzelingssituatie zien op te lossen. Helaas is Matteo nogal trigger-happy en zijn beste vriend John (Roland Møller) komt om het leven. Overmand door schuldgevoel zwerft hij een paar jaar over de wereld, vooral om met ontbloot bovenlichaam boomstammen te sjouwen en zo. Johns weduwe Helene (Marie Dompnier) heeft zijn hulp echter nodig in Amsterdam, want een snode gangster (Frank Grillo) heeft het op haar dochtertje (Pippi Casey) gemunt. Matteo moet zijn particular set of skills aanspreken om hen te beschermen.

Verhoeven is de producent van Black Lotus. Hij stak er naar verluidt wat eigen geld in en had een stevige vinger in de pap in alle stadia van het productieproces. Dat begon al bij het script. Hij vroeg Tad Daggerhart (co-scenarist van Expend4bles) een scenario te schrijven dat ‘geïnspireerd’ is op Taken en Man on Fire. Nou, dat is goed ~~gejat~~ gelukt. Jammer alleen dat Verhoeven zelf de hoofdrol claimde, want hoeveel hij ook met zijn ogen knijpt en diepzinnige pauzes laat vallen: hij kan natuurlijk nooit de schoenen van Liam Neeson of Denzel Washington vullen. En je hebt juist een acteur van dat kaliber nodig om dit soort pulp tot een enigszins aanvaardbaar niveau te verheffen. Laten we het erop houden dat geloofwaardig acteren geen onderdeel is van Verhoevens particular set of skills.

Met Black Lotus slaat Rico Verhoeven de plank flink mis — Stilbeeld uit film. Verkregen via Filmdepot.

Deuk in een pakje boter

Het mag geen verrassing heten dat de actiescènes het sterkste punt zijn van Black Lotus. De choreografie is in orde, de muziek is opzwepend (beetje hard soms) en de impact van het geweld is goed voelbaar. Er worden verschillende steek- en vuurwapens ingezet, maar de beste wapens blijven natuurlijk Verhoevens knuisten en voetzolen. Hij blijft ook lekker dicht bij zijn eigen eenvoudige kickbokstechniek. Geen salto’s en spinning back kicks, maar gewoon oer-Hollands slaan en schoppen. Recht voor zijn raap.

De andere acteurs zijn ook beter als ze aan het meppen zijn dan als ze praten. Simon Wan (Fantastic Beasts), Magnus Samuelsson (The Last Kingdom, The Witcher) en Hristo Petkov (The Hitman’s Bodyguard) knokken lekker mee, maar het is vooral Rona-Lee Shimon (Fauda) als Interpol-agent die met haar krav maga-technieken indruk maakt in de gevechten. Nogmaals, zolang ze er niet bij praat.

Mocht je trouwens niet weten dat Rico Verhoeven een boom van een kerel is, dan zijn de personages in de film niet te beroerd om je dat constant onder de neus te wrijven. Het ontbreekt nog maar net aan een scène waarin Verhoeven in de spiegel kijkt en zegt: Jemig, wat ben ik toch groot!

“When take is good I use – Cutski, instead of CUT”

Black Lotus is een heuse internationale productie. De Bulgaarse regisseur Todor Chapkanov (het kopje hierboven is een quote van hem) heeft acteurs uit zijn thuisland, Frankrijk, Finland, Israël, Denemarken en Amerika geronseld. De voertaal in de film is Engels en dat klinkt hartstikke raar, vooral omdat bepaalde acteurs (kuch, de Franse, kuch) geen lettergreep normaal uit kunnen spreken. Ook Verhoeven breekt regelmatig zijn tong. Het is eigenlijk een beetje zielig: zo’n grote man (hij is erg groot namelijk) die als een scholier bij een spreekbeurt staat te schutteren.

Frank Grillo, die de antagonist speelt, is de enige Amerikaan in het gezelschap. Hij kan lekker in zijn moerstaal praten en dat betaalt zich uit. Grillo heeft een redelijke naam als B-filmacteur, maar afgezet tegen de rest van de cast van Black Lotus lijkt hij een regelrechte Marlon Brando. De enige die nog een beetje hetzelfde niveau aantikt, is de Finse Peter Franzén (Vikings, The Wheel of Time) als dubieuze accountant. Nee, qua acteerwerk houdt het allemaal niet over.

Why so serious?

Daarom is het ook zo jammer dat Black Lotus voor de bloedserieuze aanpak gaat. In plaats van wat lekkere lach-of-ik-schiet-momenten of de vette knipoog die elke acteur wel op zijn gezicht kan toveren, is gekozen voor een zware, dramatische insteek. Trauma’s en dergelijke. Tsja, daar doe je de onhandige cast natuurlijk ook geen plezier mee.

Er is maar één scène die opzettelijk luchtig bedoeld is. Tenminste dat denk ik. Het is een flashback van Matteo en John in Afghanistan. Ze keuvelen gezellig over vrouwen en doden onderwijl wat Taliban-strijders die Matteo door zijn infrarood-vizier op de korrel heeft genomen. Net Call of Duty. Later horen we van Helene dat de mannen aan PTSS lijden door hun ervaringen aan het front, maar daar is in deze scène niet veel aanleiding toe. Het ziet er lekker relaxed uit. Zomer in Afghanistan.

Verder valt er wel het een en ander te lachen, maar dan onbedoeld. Als je in de juiste stemming bent, zijn de rare accenten, knullige acteerprestaties en verhaallijnen waarin werkelijk alle open deuren worden ingetrapt, best vermakelijk. En we zien Verhoeven af en toe wat bad guys aftuigen, dus die anderhalf uur zit je wel uit. Ik adviseer overigens op de stream te wachten, want dit hoef je niet in de bios te zien.

En een sequel? Misschien vindt Verhoeven nog wat euro’s in een (grote) oude sok en weet hij Badr Hari zover te krijgen de slechterik te spelen. Rico versus Badr: ronde drie. Diiing!

Conclusie

Omdat Rico Verhoeven een trouw lezer is van Pixel Vault en ik geen mot wil met een man die met zijn pink mijn arm kan breken, volgt hier mijn weloverwogen eindoordeel. Black Lotus is een dijk van een film. De internationale sterrencast zal volgend jaar waarschijnlijk grossieren in Oscars. Dat iedereen Engels spreekt in de film, is logisch en helemaal niet raar. Of stom. Verhoeven zelf zet een gelaagde, getormenteerde protagonist neer die hartstikke goed met zijn ogen kan knijpen. Kippenvel. De 367 mensen die op IMDB hebben gestemd (score 4.2), hebben het allemaal mis. Lang leve de toekomstige kampioen van Hollywood!