Onze favoriete LGBTQ+ muzikanten

Juni is niet alleen de maand dat de zon doorbreekt en de zomer van start gaat, maar ook de maand van Pride. In deze maand vieren we (en vechten we voor) de rechten van de LGBTQIA+-gemeenschap en hoewel we het dit jaar niet voluit kunnen vieren, laten we het bij Pixel Vault niet zomaar aan ons voorbij gaan.

Om deze reden publiceren we deze maand een aantal keer een ‘Rondje redactie’ met Pride in gedachten. Nadat we afgelopen keer een blik hebben geworpen op onze favoriete personages in series, zijn nu onze favoriete muzikanten aan de beurt.

Hoewel mijn Spotify Wrapped mij hoogstwaarschijnlijk vertelt dat PVRIS mijn meest beluisterde queer artiest is, heb ik afgelopen jaar al een meer uitgebreide luistertip geschreven van hun nieuwste album. Daarom wil ik nu graag een andere artiest belichten: Woodkid. Deze Franse componist, zanger en regisseur heet in het dagelijks leven Yoann Lemoine. In zijn werk vind je invloeden uit allerlei genres, van koormuziek tot pop en van klassiek tot industrial.

Op zijn debuutalbum The Golden Age, dat in 2013 uitkwam, staan wat bekendere nummers als Iron en Run Boy Run. Beide zijn in verschillende films en videogames gebruikt en hebben de artiest daardoor wat meer bekendheid opgeleverd bij een breder publiek. Titelsong The Golden Age en andere nummers als Conquest of Spaces en The Shore zijn ook prachtig en laten zien hoe veelzijdig Woodkid kan zijn. Afgelopen jaar bracht hij zijn tweede album S16 uit.

Op het podium is Woodkid vaak te vinden met een orkest of een percussiegroep. Met een volstrekt eigen stijl en een herkenbare stem is Woodkid een artiest om zeker in de gaten te houden. Wel moet je er even voor gaan zitten om zijn muziek op je gemak te luisteren, want dan komt het pas écht goed tot zijn recht.

In mijn Spotify-lijst van mijn topnummers van 2020 is Alex the Astronaut heel wat keren te vinden. Ze is een Australische folk-pop singer-songwriter.  In haar thuisland brak ze in 2017 door met het nummer Not Worth Hiding. In het nummer vertelt ze over haar coming-out en dat het oké is om jezelf te zijn en dat je perfect bent zoals je bent. Het nummer werd het onofficiële lied van de Yes Campaign waarin succesvol werd gestreden voor het legaliseren van het gelijke huwelijksrecht in Australië.

Wat me aanspreekt aan Alex the Astronaut zijn naast de mooie liedjes die ze schrijft, haar authenticiteit en openheid. Op sociale media is ze niet bang om haar mening te geven en zich in te zetten voor een goed doel. Een voorbeeld daarvan is dat ze via een GoFundMe pagina geld heeft ingezameld voor een vriendin die werkzaam is als verpleegster in New York. Met het geld konden zij en haar collega’s beschermingsmaterialen aanschaffen in de strijd tegen Corona. Als tegenprestatie schoor Alex al haar haar af.

Na twee EP’s en een live album uitgebracht te hebben kwam vorig jaar augustus het debuutalbum van Alex the Astronaut uit genaamd The Theory of Absolutely Nothing. Het is een fijne folk-popplaat waarin thema’s als relaties, liefdesverdriet en het hebben van een slechte dag op je werk voorbijkomen. Ik heb dit album virtueel grijsgedraaid en weet zeker dat er een aantal nummers terug te vinden zal zijn in mijn Spotify-lijst van topnummers van 2021.

Ben Platt is niet alleen een van mijn favoriete LGBT-artiesten, hij is een van mijn favoriete artiesten in general. Sommigen van jullie kennen hem mogelijk van zijn rol in de film Pitch Perfect waarin hij een wat extreem zenuwachtige jongen met een gouden hart speelde. Mijn eerste kennismaking met Ben Platt was toen hij de hoofdrol speelde in de Broadway musical ‘Dear Evan Hansen’  waarin hij een extreem zenuwachtige en autistische jongen speelde. Een verfilming van deze musical verschijnt deze herfst in de bioscopen met opnieuw Ben in de hoofdrol.

In zijn muziek is hij alles behalve zenuwachtig. Zijn stem varieert van Broadway belt naar meer poptonen en een krachtige kopstem. Dit talent zet hij volledig in op zijn album ‘Sing to Me Instead’ dat in 2019 uitkwam. Als fan van musicals kan ik dit album erg waarderen. Hoewel deze plaat duidelijk in de indie pophoek zit, komt ook zijn geschiedenis als musicalartiest duidelijk door. Naast dat zijn zang in mijn ogen bijna perfect is, raken ook zijn teksten altijd een snaar bij mij. 

Het zal interessant zijn om te zien hoe zijn carrière zich steeds verder ontwikkelt.  Door zijn album begint hij steeds meer de mainstream in te glijden. Het zou me dan ook niets verbazen als hij over een aantal jaar de befaamde ‘EGOT’-status bereikt (Emmy, Grammy, Oscar, Tony).

Vaak worden artiesten pas echt interessant als ze moeilijk te definiëren zijn. Janelle Monáe is een van die artiesten. Als muzikant zoekt ze graag tegenstellingen op: haar muziek is sterk én kwetsbaar, luchtig én serieus, experimenteel én radiovriendelijk – ik kan zo nog wel even doorgaan, maar je snapt mijn punt. Als je net een van haar relatief onschuldige popliedjes hebt gehoord, komt haar maatschappijkritiek in liedjes als Django Jane extra hard aan.

Wat ik misschien nog wel het interessantst vind aan Janelle, is dat haar discografie één groot epos vormt: het verhaal van haar alter ego, een android genaamd Cindi Mayweather. Cindi is voortvluchtig, omdat ze van een mens is gaan houden, terwijl dit in haar wereld niet is toegestaan. De strijd van Cindi is volgens Janelle een allegorie waarin ze de ervaring van ’the Other’ tentoonstelt. Daarmee bedoelt (en vertegenwoordigt) ze alle mensen die buiten de status quo vallen en daardoor worden veroordeeld, zoals we in de LGBTQ-gemeenschap helaas vaak zien.

Hoewel het verhaal van Cindi diepe dalen kent, kenmerkt het zich ook door vechtlust en trots. Tijdens Pride kan de muziek van Janelle wat mij betreft dus zeker niet ontbreken. Geen zorgen als je geen zin hebt in diepgaande verhalen: je kunt ook gewoon lekker losgaan op Make Me Feel.

Hieronder vind je al onze favorieten. Heb jij zelf nog LGBTQIA+ muzikanten waar je geen genoeg van krijgt, laat het ons dan vooral weten in de comments. Fijne Pride!