Horrorverhalen over onze gear & tech

Oktober is natuurlijk de horror maand en ook bij Pixel Vault willen we dat niet ongehoord voorbij laten gaan. Daarom doken we de redactie in, op zoek naar hun engste verhalen. Vandaag vroegen we onze redactie naar hun technologische horrorverhalen: welke gadget lieten zij op dag één uit hun handen vallen, zagen ze zo de diepte van de zee in verdwijnen of zorgt vandaag de dag nog dat ze badend in het zweet wakker worden?

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben niet zo heel handig. Hoe graag ik ook met gadgets prul en computers in elkaar zet, mijn vingers lijken gemaakt van boter en met het formaat van worstjes. Het wil dan ook nog weleens gebeuren dat ik op de eerste dag een gadget uit mijn handen laat glijden of een controller na het openmaken nooit meer goed dicht krijg.

Mijn misschien wel meest beschamende tech verhaal komt van toen ik een jaar of veertien was en voor het eerst een pc ging bouwen. Op de middelbare school had ik al wat informaticalessen gehad waarbij we een pc uit elkaar moesten halen, dus in elkaar zetten kon toch ook niet zo moeilijk zijn? Het feit dat het niet om mijn eigen pc ging maar om de nieuwe van mijn broertje was mooi meegenomen.

Vol enthousiasme ging ik aan de slag: processor op zijn plek, werkgeheugen goed ingepakt en alles netjes aangesloten op de voeding. Het enige probleem wat betreft mijn ervaring was dat de pc’s tijdens de informaticales alleen gebruikte onderdelen bevatten, niet vers uit de doos. Als je dan bij je processor allerlei extra dingen krijgt, waaronder stickertjes, heb je niet altijd een goed idee wat je daarmee aanmoet. De ervaren pc-bouwers onder ons voelen waarschijnlijk al waar dit verhaal heen gaat…

Uit onervarenheid dachten mijn zogenaamde hersenen dat het volstrekt logisch was dat het stickertje wat bij de CPU kwam ook daadwerkelijk op de CPU moest. Zo gezegd, zo gedaan: stickertje erop, koeler daar bovenop en aan gooien dat ding. Het resultaat moge duidelijk zijn: de computer ging na twee tellen weer uit, de kamer stonk naar verbrand plastic en de pc mocht naar capabele mensen die er wel wat van konden maken. Helaas presenteerden ze daarvoor ook nog eens een aardige rekening. De pc heeft het uiteindelijk gered, maar mijn pc-bouwdagen gingen voor een goede vijf jaar terug de koelkast in.

2020 was voor mij het jaar dat ik ging trouwen, maar ook het jaar waarin ik mijn eerste huis met mijn vrouw kocht. Vanaf oktober 2020 mochten we erin en het klussen ging in een rap tempo. Schilderen, stucen en klusjes rondom het huis: daar ben ik niet echt goed in. Ik keek vooral uit naar mogelijke gadget aankopen. Zo heb ik een Google Nest aangeschaft voor de brandmelders en wilde ik per se een Ring-deurbel hebben.

Als een ‘echte man’ wilde ik zelf deze gadgets installeren. De Google Nest-brandmelders waren een piece of cake. De Ring-deurbel vroeg echter om wat meer technische vaardigheden. De gadget moest worden aangesloten op het netstroom, via draden die in eerste instantie worden gebruikt voor de originele deurbel. Met wat gepriegel had ik alles aangesloten en trots wilde ik mijn vrouw en vader het resultaat laten zien van mijn werkzaamheden.

Ik drukte de deurbel in en het typerende ring melodietje ging af. Tegelijkertijd ging ook de originele deurbel af, maar er was één belangrijk verschil: deze ging niet meer uit. Na een aantal seconden het geluid te accepteren, begon de paniek lichtelijk toe te slaan. Hoe komt het nou dat de deurbel niet stopt, terwijl de Ring allang geen geluid meer maakt? Wat er volgde was een klassieke Buurman & Buurman-scène, waarbij mijn vader en ik scheldend en tierend probeerden de draden weer los te maken. Ondertussen verzamelden mijn nieuwe buren en buurtgenoten zich langzaam bij ons huis om het geheel te aanschouwen.

Uiteindelijk, na dertig lange minuten die voelden als uren, hadden we de stekker er maar uitgetrokken. Hierdoor stopte het geluid en zijn wij weer terug naar de tekentafel gegaan. Mijn nieuwe buren konden er gelukkig om lachen, maar ze herinneren mij nog vaak aan die die ene dag. “Ik moest kloppen, want de bel stond aan!” zeiden ze dan lachend. Tja, welkom in de buurt, Paul…

Ik ben een ongelooflijke bangerik. De baard en het brede voorkomen is allemaal afleiding, deze man is een mietje. Dat hoeft ook helemaal geen probleem te zijn als je alle enge dingen kan vermijden, wat ik normaal gesproken prima kan. Er komen geen horrorgames in huis en alle films die maar een beetje eng zijn kijk ik gewoon niet. Soms heb je alleen mensen of dingen om je heen die het onbedoeld voor je kunnen verpesten. In mijn geval was dat de smartphone van mijn lieftallige vriendin.

Op een avond lagen we beiden in bed in onze jungle slaapkamer – volgens mijn vriendin kunnen we nooit genoeg planten hebben. In ieder geval: zij was allang in een diepe coma en ik kon de slaap maar niet vatten. Vlak voordat ik eindelijk in dromenland was, ging ineens de telefoon van mijn vriendin af die op haar nachtkastje lag. Blijkbaar heeft een Samsung Galaxy S6 een aardbeving als trilfunctie en daar werd ik dan ook behoorlijk heftig van wakker.

Wat een Samsung Galaxy S6 ook heeft is zo’n lampje aan de voorkant die knippert als er een nieuw bericht binnen is gekomen. Terwijl ik me omdraaide om boos de telefoon door het raam te gooien, ging dat lampje kort aan en creëerde door alle begroeiing in de kamer een schim die toch wel erg veel leek op een vreemde man die in mijn kamer stond. In mijn slaapdronken toestand leek hij toch behoorlijk echt.

Er kwam een klein kreetje uit, waar mijn vriendin niet eens wakker van werd en ik belandde letterlijk naast mijn bed van de schrik. Al snel besefte ik dat er niets aan de hand was en werd angst vervangen door schaamte en een beetje boosheid. De rest van de nacht ben ik maar veilig op de bank gaan liggen, met een lampje aan voor de zekerheid.

Lang geleden, toen ik mezelf nog student mocht noemen, hadden mijn vrienden en ik de ambitie om rocksterren te worden. Zonder enige echte muziekkennis wel te verstaan, maar hoe moeilijk kon het zijn? Vandaar dat er in die tijd ook een mooie elektrische gitaar aan mijn muur hing. Met daarbij een veel te krachtige versterker voor in een rijtjeshuis in een klein dorpje vlak aan de Duitse grens.

Ondanks deze rockster ambitie was het drugsniveau toch aanzienlijk lager dan de meeste mensen in dat veld. Daardoor kreeg ik de toch wel angstige realisatie dat als ik alleen op mijn kamer zat, ik stemmen hoorde. Waren mijn oren nu al beschadigd door mijn perfecte Seven Nation Army riff van daarnet? Of was het leven van een rockster zo voor mij weggelegd dat ik geeneens drugs nodig had om stemmen te horen? Maar zo plots ze verschenen, zo plots ook weer verdwenen. En ik ging, nog redelijk angstig, naar bed.

Midden in de nacht werd ik weer wakker. Weer die stemmen. Na even mijn supergoedkope samurai zwaard van de muur te hebben getrokken, heb ik een rondje gelopen om te kijken of er niet ergens een tv aan stond. Maar nee, ook dat was niet het geval. Het enige wat nog aan stond waren alle lampen, mijn vecht-of-vluchtreactie en mijn versterker. Wacht, mijn versterker stond aan. Kon het zo zijn? Was de geest van Ronnie James Dio in mijn versterker terecht gekomen om mij te leren spelen? Of wat het de duivel zelf die mij de verboden technieken kwam leren voor mijn ziel? En…. waarom praat de duivel Duits?

Nadat ik mijn versterker als een ware held heb uitgezet ben ik terug naar bed gegaan en heb ik vele pogingen gedaan om te slapen. De stemmen bleven weg. De volgende dag had ik dit verhaal verteld en kwam iemand met de geheel wetenschappelijke verklaring dat mijn gitaar waarschijnlijk als een antenne diende en zo Duitse radiozenders oppakte. Mijn versterker liet deze dan horen. Dat klinkt natuurlijk erg aannemelijk en ik moet toegeven dat als ik de kabel uit mijn gitaar trok de stemmen ook weg bleven. Maar ik blijf erbij dat Satan zelf die nacht in mijn versterker zat om mij de geheimen van rock te leren.

Ik geef toe: ik kijk veel Netflix of YouTube in bed. Super slechte gewoonte, ik weet het. Rond 02:00 uur ‘s nachts ben je dan ook veel te moe om nog die hele drie meter naar je bureau te lopen en je laptop weer op zijn rechtmatige plek te leggen natuurlijk. De enige logische plek is dan naast je bed of op je bed; dichtgeklapt en al.

Er was een nacht dat ik dit zoals gewoonlijk ook deed. Alleen werd ik toen niet gewekt door mijn wekker. Nee, het was de stem van Dan en Phil die mij midden in de nacht wekte. Het YouTube-filmpje wat ik had gekeken was uit zichzelf opnieuw gaan afspelen. Terwijl mijn laptop dichtgeklapt naast mijn bed lag. Met een verward hoofd werd ik langzaam wakker, denkende dat de twee Britse YouTubers misschien wel ineens in mijn kamer stonden, maar nee.

Ik, die natuurlijk veel te veel horrorfilms heeft gezien in haar leven, flip hem enigszins. Is er een geest in mijn kamer die niet kon slapen en nog even weer YouTube wilde kijken? Gewapend met brandende wierook wandelde ik mijn hele kamer door, om vervolgens toch maar beneden op de bank te gaan slapen. Dit zal helaas niet de laatste soortgelijke gebeurtenis zijn geweest. Sinds ik verhuisd ben is dit voorval echter nooit meer gebeurd, terwijl ik nog altijd dezelfde laptop gebruik. Toeval, of is mijn ouderlijk huis behekst?

Zo zie je maar: ook als je een geek bent en een passie hebt voor technologie, hoeft dat lang niet altijd goed af te lopen. We zijn natuurlijk benieuwd naar jullie horrorverhalen als het aankomt op tech en gadgets. Waar ben jij weleens gruwelijk de fout in gegaan? Laat het ons weten in de reacties!