In Helldivers 2 is niemand veilig voor de democratie

Negen jaar − zo lang zat er tussen de twee meest recente games van het Zweedse Arrowhead Game Studios. Maar nu is de ontwikkelaar terug en hoe: Helldivers 2 schoot direct naar de top van de Steam Charts met servers die onder de druk bezweken. Ondertussen lijkt alles weer soepel te verlopen en hebben Robert, Tom en Kevin hun pantser uit de kast getrokken om in een Hellpod te stappen.

Een eeuw na de gebeurtenissen van de originele Helldivers-game is er vrede op Super Earth. Met de Galactic War achter zich waren de Helldivers niet meer nodig. Maar vrede is maar tijdelijk, zo blijkt nu ook weer in het universum. Terwijl Super Earth aan de ene kant bedreigd wordt door de Terminid-insecten, duikt aan de andere kant een dreiging op van de mysterieuze Automaton-robots. Het is dus aan jou om de mantel van Helldiver weer om te doen en Super Earth koste wat kost te beschermen tegen deze dreigingen.

Hoe werkt Helldivers 2?

Aan jou en alle andere Helldivers de taak om het universum, opgedeeld in tal van sectoren, veilig te houden. Door missies te ondernemen op een van de vele planeten oefen je druk uit op de vijand en hou je jouw mede-’Super Citizens’ weer een dag langer veilig. Missies bestaan daarbij uit verschillende doelen, zoals het vernietigen van nesten, het veiligstellen van brandstoffen of het lanceren van enorme raketten. Zolang de vraag vanuit Super Earth er is, heb jij missies om te volbrengen.

Missies zijn alleen te ondernemen, maar met de overweldigende druk van de Terminid en de Automatons is dat niet verstandig. Niet voor niets mogen er altijd vier Helldivers mee op missie; je hulptroepen mogen zelfs mid-sessie binnen komen vallen. Versterking komt sowieso uit de lucht in de vorm van Stratagems, strategische hulpmiddelen variërend in vorm van een simpele voorraadkist tot enorme luchtaanvallen die alles in de buurt uitschakelen − inclusief vriendelijke troepen die te dichtbij staan.

Het motto van Arrowhead is “A game for everyone is a game for no one” en dat is ook te merken in Helldivers 2 − niet alleen in zijn bijzondere toon en setting. De game is namelijk allesbehalve makkelijk en accepteren dat missies soms mislukken, is de eerste stap om een succesvolle Helldiver te worden. Alles in de game doet zijn best om jou te vermoorden, zelfs je eigen materiaal. Wie immers tussen een volautomatisch machinegeweer en een vijand gaat staan, verdient het ook om een gatenkaas te worden.

Maar wat vinden we nu eigenlijk van Helldivers 2? Na een goed aantal uren en aardig wat (mislukte) missies, vroegen we het aan Robert, Tom en Kevin.

Waarom duiken we?

Tom

Helldivers 2 stond al langer op de radar, onder het mom van ‘potentieel co-op-hitje’. En ja, na nog geen twee duiken werd duidelijk: Helldivers 2 is een game die pre-cies weet wat het wel en niet moet doen op speltechnisch vlak. De missies, wapens, explosies, pantsers: de volgende lijkt waarschijnlijk op de laatste − en toch blijft deze formule vermaken. Helldivers 2 snapt dat lol niet zit in een eindeloze stroom nieuwe spulletjes, maar in heerlijk lomp schietwerk en wat onderlinge ontberingen. Chaos maakt gelukkig.

Des te mooier dat Helldivers 2 juist die lompheid en alle frictie zo lekker aandikt. Zowel in besturing als uiteraard de moeilijkheidsgraad: alles is gemaakt om een beetje te schuren. Geen enkel geweer schiet klinisch genoeg om op te kunnen vertrouwen, de klap van een lasermortier blaast je altijd twee meter te ver weg, granaten stuiteren het liefst terug en elke foute zet wordt dubbel bestraft. Een enkele missie laat zich makkelijk wegstrepen, maar ga je in al je vrijgevochten arrogantie één keertje uit van zo’n cakewalk, dan veegt Helldivers 2 je van de kaart met golf na golf aan vijandelijke versterking − en anders wel met een ongelukkig teruggestuiterde Stratagem. 

Robert

Helldivers 2 is echt een verrassing voor mij, omdat het zo dicht bij het eerste deel is gebleven. Het isometrische perspectief is ingeruild voor een third person-perspectief, maar omdat de vijanden, de setting en de gunplay overgenomen zijn uit de eerste Helldivers, voelt het als een sequel waarbij je een complete sprong maakt in game-ervaring. Het voelt bijna als een sprong in consolegeneraties, waarbij een vervolg in een franchise opeens wel 3D is.

Het is vooral de patriottische saus die er door Arrowhead overheen is gelegd die ervoor zorgt dat ik Helldivers 2 steeds weer wil opstarten. Als je een magazijn leegschiet op een horde Automatons, gaat je personage namelijk hysterische dingen schreeuwen als “FREEEDOOOOOOM” of mijn favoriet: “Want a cup of LiberTEA?!” Het is constant een parodie op de verheerlijking van oorlogsvoering die zo over-de-top is dat het weer grappig wordt.

Ook als je weer terug op je schip bent is alles doordrenkt van de soort satire die je misschien ook wel kent uit de film Starship Troopers. Neem bijvoorbeeld de upgrade waarmee je meer munitie mee kunt nemen op een missie. Dit kun je een munitiebooster of iets dergelijks noemen, maar in Helldivers 2 heet dit een donation access license. Hiermee krijg je toegang tot de donaties van bezorgde moeders die meer geld sturen zodat hun kinderen meer kans hebben om de zwerm aan reuzeninsecten te overleven. Het imperialistische oorlogsapparaat op haar best, zullen we maar zeggen.

Kevin

Voor mij stond Helldivers 2 op geen enkel lijstje, het piekte voor mij geen enkele interesse in de aanloop naar de release. De trailers waren maar cringe en ook uitgever Sony leek het maar niet aan te kunnen prijzen. Dat veranderde echter toen de eerste echte gameplaybeelden voorbijkwamen. Vol verbazing en verwondering heb ik naar een 18-minuten durende gameplay-video van een willekeurige Twitteraar zitten kijken en ik was gefascineerd. Ik moest dit spelen.

Dit enthousiasme is er nog steeds en lijkt ook niet minder te worden. Even een snel potje hier, bij wat randoms in droppen daar en gewoon maar losgaan met je machinegeweer of Auto Cannon. De game is zo heerlijk dom en dat weet het zelf ook − het zoekt de uitersten van het spectrum op, waarbij je aan de ene kant de weergaloze fantasie van een air-droppende supersoldaat zijn, maar aan de andere kant superrealistische systemen hebt zoals het wisselen van magazijnen, de impact-effecten van wapens en de stress die het slagveld opleverd. 

Zoals Tom eerder al zei: chaos maakt gelukkig. Dat klopt − Helldivers 2 is op zijn mooist als het ongecontroleerde chaos is. Automatons die overal vandaan droppen, een zestiende Terminid-charger die de kop opsteekt, mortieren die om je heen inslaan en mogelijk jou raken terwijl je probeert je machinegeweer te herladen. Wanneer deze chaos heerst en je op het nippertje toch nog een missie succesvol weet te volbrengen, wil je meteen weer opnieuw de wereld induiken. Opnieuw je geluk beproeven.

In de democratie ben je nooit alleen

Kevin

Ik ben vaak nogal kritisch over games waar co-op of samenspel centraal staat, maar waarbij ik dan te weinig vrienden heb om daarmee regelmatig te spelen. Kijk maar naar The Finals: die game start ik niet op wanneer er niemand online is om mee te spelen. In Helldivers 2 is dat een ander verhaal, puur door de vrij naadloze ervaring die je krijgt wanneer je de game speelt. In teken van het live-service-principe is deze game altijd online, maar dat heeft hier zo zijn voordelen. Missies in je eentje uitvoeren is namelijk een enorme kluif, maar zodra je deze opstart zullen andere spelers dit ook op hun kaart zien. Met een druk op de knop voegen ze zich bij jouw eenheid en sta je er niet meer alleen voor.

Ook andersom werkt dit natuurlijk zo: geen zin om alleen aan de slag te gaan? Voeg je dan bij een ander team en help ze met het brengen van de democratie. Althans − dat is de bedoeling natuurlijk, want in deze eerste weken is dat niet altijd van harte gegaan. Serverproblemen zorgden er regelmatig voor dat ik mij niet bij andere gevechten kon voegen of dat een missie op het laatste moment in de soep liep doordat de server ermee op hield. Arrowhead en Sony doen hun best om het momenteel bij te benen, maar het is duidelijk dat geen van beiden het succes van de game had verwacht.

Tom

Vanzelfsprekend is vrijwel elke game leuker met vrienden, maar Helldivers 2 speelt er inderdaad guitig op in. Het gegeven dat vrienden (en optioneel ook willekeurige spelers) op vrijwel elk moment binnen kunnen vallen met versterking; dat werkt fantastisch in de Helldivers-context. Samen naar beneden storten voor een complete missie voelt al machtig, maar in de laatste en zwaarste loodjes nog even je Hellpod recht door een mega-sprinkhaan knallen, om daarna met verse magazijnen de verlosser (en/of vierde wiel) te mogen spelen? Dat is gewoon episch. 

Des te schraler om te zien dat al het goedbedoelde enthousiasme voor Helldivers 2 funest bleek voor de servers. Avondenlang stonden de meeste Helldivers in de wacht, andere keren werden speelsessies halverwege een moeilijke missie haperend ontbonden. Ook meerdere weken na launch komt dat laatste nog steeds voor. De “Oeps, we wisten niet dat dit zó populair ging worden”-verklaring kunnen we niemand kwalijk nemen, maar van een live-service-titel uit de almachtige stal van PlayStation − die juist groots in wilde zetten op meer multiplayer-ervaringen − hadden we meer verwacht.

Robert

Eerlijk gezegd was ik niet heel erg onder de indruk van de serverperikelen. Binnen een week was het gefikst en iedereen die weleens een MMO gespeeld heeft, weet dat het ook helemaal anders kan. Daarnaast ben ik het eigenlijk ook niet eens met dat elke game beter is met vrienden, maar Helldivers 2 is dat wel. Dat is heel leuk, maar er zijn ook momenten als mijn vrienden even niet online zijn, dat ik wenste dat de game net wat makkelijker voor een solo-speler zou zijn. 

De game heeft prachtige planeten vol sfeer, die zich uitstekend lenen voor een eenzame avondwandeling. Als je dan onderweg een zwerm Terminids mag neermaaien is dat een mooie bonus, maar mijn solo-ervaring tot nu toe is vooral dat ik dan het onderspit delf. Dat is niet erg, want Helldivers 2 is bedoeld als co-op-game en dat doet het goed. Toch had ik graag af en toe alleen wat democratie verspreid. 

Een nieuwe dag voor Super Earth

Tom

Momenteel geniet Helldivers 2 van aandacht en populariteit, maar de vraag is natuurlijk hoe Arrowhead dat momentum vast gaat houden. Op een gegeven moment hebben we elk soort missie gezien en elk soort vijand tot gruis geknald; dan daagt er toch enige sleur aan de horizon. In alle chaos per ongeluk jezelf of een mede-Helldiver opblazen, dat blijft niet tot het einde der tijden hilarisch. 

In de nabije toekomst mogen we meer galactische oorlogsvoering en zelfs de komst van Helldiver-mechs verwachten, maar wat dan? Helldivers 2 is overduidelijk op een live-service-principe gebouwd, maar een vooruitblik op wat er nog komen gaat, blijft uit. Die zogenaamde roadmap stond, ironisch genoeg, wel ooit op een interne roadmap, aldus Arrowhead-topman Johan Pilestedt in een verhelderend interview met Forbes. Daar leerden we ook dat we geen gigantische raids of grotere teams hoeven te verwachten: Helldivers 2 blijft bij de basis.

Voor Arrowhead draait de slag nu vooral om servercapaciteit. Werken die eenmaal een beetje naar behoren, dan mogen we hopen op een spoedige uitrol van meer variatie in content, met bijvoorbeeld nieuwe missies en omgevingen. Dat zou de meeste Helldivers de komende maanden toch wel gemotiveerd moeten houden.

Kevin

Arrowhead heeft duidelijk een visie en een idee van waar het heen wil met Helldivers 2. Het is tenslotte de enige game die het de afgelopen jaren heeft uitgebracht, dus ik mag hopen dat er een groter plan is. Maar hoe dat uit gaat pakken − daar heb ik nog geen idee van. Ze spreken van een verhaal in de game, van een groter plot, maar daar is op het moment nog weinig van te merken. Ik hoop dan ook dat dit in de komende maanden duidelijker gaat worden, zodat we een beter idee hebben waar we voor moeten vechten.

Daarnaast hoop ik (net zoals ik bij The Finals deed) op meer variatie in de omgevingen, want daar… tja, het schort niet aan omgevingen, maar het voelt ergens toch wel eentonig. De tal van planeten zijn anders, maar ook weer een soort van hetzelfde: tot nu toe heb ik alleen nog maar verlaten planeten gezien die vaak dor ogen of enkel met wat bebossing beplant zijn. Ik heb nog geen dorpjes of steden gezien, geen echte nederzettingen buiten een paar prefab-gebouwtjes bij elkaar. Het lijkt mij episch om tegen zowel de Terminid als de Automatons te vechten in verlaten steden, ingestorte gebouwen om ons heen en een beperkte line-of-sight die de chaos compleet maakt.

Robert

Met die servercapaciteit waar Tom het over had komt het wel goed, al zal het nieuwe content misschien wat vertragen. De vorige Helldivers kreeg ook aardig wat updates, maar dan vooral ook in de vorm van nieuwe uitrusting en cosmetics. In Helldivers 2 is daar een duidelijk season pass-systeem voor opgezet, maar dat gaat niet genoeg zijn om spelers te blijven boeien. Zeker omdat de uitrustingen erg op elkaar lijken. Een Helldiver-pak heeft nu eenmaal een bepaald format en daar willen de ontwerpers niet te veel van afwijken. 

Het is belangrijker dat de missies gevarieerder worden en met name ook de vijanden. Nieuwe bazen bij de Automatons en insecten zijn een mogelijkheid, maar een hele nieuwe factie waar je het tegen opneemt zou ook geen overbodige luxe zijn. 

Helldivers 2 is sinds 8 februari 2024 te koop voor de PlayStation 5 en Windows via Steam.