The Legend of Zelda: Skyward Sword HD

Remakes en remasters vliegen ons tegenwoordig om de oren en Nintendo doet hier met de Zelda-serie maar al te graag aan mee. Zo kregen we eerder al een nieuwe versie van The Legend of Zelda: Link’s Awakening en is nu de beurt aan het tien jaar oude The Legend of Zelda: Skyward Sword, een game die destijds voor de nodige controverse zorgde, vooral door de niet goed werkende motion controls. Laat Nintendo met deze remaster de game toch nog zijn hoogtepunt beleven?

In 2017 werd de formule van The Legend of Zelda voor het eerst in lange tijd aangepast. Breath of the Wild was namelijk de eerste open-wereld-game in de franchise en werd een gigantisch succes. Elementen die in Breath of the Wild goed werden ontvangen maakten echter al hun opwachting in diens voorganger: Skyward Sword. Zo hadden we voor het eerst een stamina-meter voor het rennen en klimmen en was er een parachute om jezelf op te vangen als je van grote hoogtes viel. Ook kregen we te maken met de motion controls van de Wii, iets wat destijds niet echt goed werkte maar met de Nintendo Switch aardig is verbeterd. 

Skyward Sword is chronologisch het allereerste verhaal in de franchise en introduceert onze held Link die niet in Hyrule, maar in Skyloft woont. Deze zwevende rots met een dorp erop leeft al jaren in vrede. Niet veel later zien we ook Zelda verschijnen, die deze keer geen prinses, maar de dochter van een schoolhoofd en de beste vriendin van Link is. Hoewel de liefde in de lucht lijkt te hangen, wordt Link toch keihard gefriendzoned. 

In het begin krijg je vrij veel cutscenes te zien, maar deze zijn wel nodig om het verhaal een beetje te volgen. Deze game draait onder andere om de ontstaansgeschiedenis van het inmiddels wereldberoemde Master Sword en geeft een hele nieuwe inkijk in de conflicten die we in andere Zelda-games ook hebben gezien. Het valt op dat de personages constant een sterke toevoeging zijn aan het verhaal en soms zelfs realistisch reageren.

Tijdens je tijd in Skyloft valt de verhoogde beeldkwaliteit gelijk op. De HD-remaster laat de kleuren er extra uitspringen en alles ziet er  een stuk scherper uit. Bovendien draait de game  goed met een constante zestig  frames per seconde, zelfs in de handheld-modus.

Leuk dat verhaal, maar het meest opvallend zijn de motion controls. Deze controls zijn met wat kleine aanpassing weer terug van weggeweest en lijken beter te werken dan op hun voorganger. Helaas moet ik daarbij wel zeggen dat het synchroniseren niet altijd automatisch gaat. Dat wil zeggen dat de accuraatheid van de Joy-Cons handmatig moet worden bijgesteld. Dit is heel eenvoudig te doen door op de Y-knop te duwen in plaats van steeds naar het menu te gaan. Op een gegeven moment zit het in je systeem dat wanneer je je zwaard pakt je gelijk op de Y-knop drukt. De bewegingen die je met je arm maakt, zie je daarna wel daadwerkelijk terug op het scherm.

Mocht je geen zin hebben om fysiek te bewegen, dan kun je ook in handheld-modus spelen. Het zwaard bestuur je dan met de rechter joystick. Dit is in het begin even wennen, maar zorgt verder niet voor problemen.  Bij sommige puzzels of vijanden maakte ik bewust gebruik van de knoppen in plaats van de motion controls, omdat ik dan honderd procent zeker wist dat ik de vijand goed zou raken. 

Vijanden reageren goed op bewegingen die jij maakt, waardoor de game een stuk tactischer aanvoelt dan andere games uit de franchise. Zo blokkeren vijanden jouw slagen en moet je goed kijken waar er een opening is. Dit element zorgt ervoor dat het niet zomaar wat hakken is of dat je maar wat bewegingen in de lucht uitvoert.

Een onderdeel uit de Wii-versie dat door velen werd gehaat was de aanwezigheid van het personage Fi. Dit figuur reist met jou mee en onderbrak meerdere malen het avontuur om een heel verhaal te houden of adviezen te geven. Gelukkig is dit aangepast en komt Fi’s personage deze keer terug in de vorm van optionele hints. Je kunt dus zelf bepalen of je haar hulp wilt of niet. Helaas komt er toch nog regelmatig onnodige onzin uit haar mond. Zo krijgen we in een van de laatste dungeons van haar te horen dat je een sleutel nodig hebt om een deur te openen in een dungeon, iets wat we het hele spel al aan het doen waren. Het voelt toch een beetje als die irritante tante die zelf moeilijk de controle los kan laten.

Het vliegen in Skyward Sword HD is een van de gimmicks van de game. Helaas moet daarbij gezegd worden dat de besturing van de vogel met de motion controls nog steeds een beetje apart voelt en ik daardoor vaak teruggreep naar de knoppen. Ook het feit dat je niet overal van Skyloft af kunt springen om je vogel op te roepen voelt een beetje gek. Het is geen groot probleem, maar haalt soms de vaart eruit. 

Al met al is The Legend of Zelda: Skyward Sword HD een prima remaster die tien jaar na dato nog sterk overeind blijft staan. Grafisch weet het zijn mannetje te staan in het huidige tijdperk en verhaaltechnisch doet het een aantal dingen erg goed. De besturing is beter dan het origineel en de mogelijkheid om te wisselen tussen knoppen en motion controls is een fijne toevoeging. Hopelijk kunnen we binnenkort nog meer goede Zelda-remasters verwachten van Nintendo.