Zwarte haren en witte gewaden in The Bridge Curse: Road to Salvation

Een goede indiegame op z’n tijd is iets wat ik wel kan waarderen, zeker als we het hebben over de bij voorbaat altijd bloedenge Aziatische horror. The Bridge Curse: Road to Salvation is gebaseerd op de Taiwanese horrorfilm The Bridge Curse uit 2020.

De game is een jaar geleden al voor pc uitgegeven door het Hongkongse Eastasiasoft, bekend vanwege zijn indiegames. Dar kreeg hij overwegend positieve beoordelingen en was hij een verkoopsucces, daarom is Road to Salvation nu ook uitgegeven voor consoles. Ik speelde hem op de PlayStation 5.

The Bridge Curse: Road to Salvation draait om een groep studenten op een Taiwanese universiteit, die zich verdiepen in het huiveringwekkende verhaal achter een oude brug op de campus. De film staat trouwens ook op de Nederlandse Netflix. Het is geen hoogvlieger, maar wel beter dan de gemiddelde Netflix-horror. 

De legende van de vervloekte brug

De legende gaat dat als je de trappen van de brug tegen 12 uur ‘s avonds bestijgt en tegelijkertijd telt, het er opeens veertien blijken te zijn in plaats van dertien. Als je vervolgens omkijkt, dan word je gepakt door de geest van een meisje dat hier jaren geleden vergeefs op een geliefde wachtte. Toen die niet kwam opdagen, zou ze zichzelf hebben verdronken in het water onder de brug. Vervolgens lijkt het erop dat er iedere vier jaar op 29 februari vijf doden moeten vallen. Niets lijkt de vloek te kunnen verbreken… Tot zover de legende.

De game vertelt meer het verhaal van de achtergrond van de vloek, waar de film juist niet diep op ingaat. Geen zorgen overigens als je de film niet kent. Het verhaal laat zich ook goed spelen zonder deze gezien te hebben. Het spel opent met de nachtelijke voorbereidingen van een groep van zes studenten voor een universiteitskamp. Onderdeel van het kamp is een challenge om de brug te betreden rond middernacht, voor wie durft… 

Misselijk geintje gaat over in gruwelijke horror

Je begrijpt: dit gaat gepaard met veel stomme geintjes om elkaar schrik aan te jagen. Met een enge pop, veel gegil en vrienden die plotseling zijn verdwenen. Want niemand van de studenten gelooft natuurlijk écht dat de brug vervloekt is. Maar zoals dat gaat met Aziatische horror, blijken de griezelige geintjes al snel over te gaan in échte horror.

Dat maakt de horror in deze game inmiddels wat clichématig, maar ook nog altijd doelmatig genoeg voor een verontrustende kijk- en speelervaring. Trek je dit soort freaky scènes slecht, dan is deze game niks voor jou.

Net als de film maakt de game gebruik van verschillende tijdsprongen en perspectieven. De personages uit de film komen voor een groot deel overeen met die uit de game. Je speelt in het verhaal steeds als een van de zes studenten en krijgt dan achtergrondinformatie over zijn of haar leven en de connectie met de andere personages. Uiteraard spelen hierin een verbroken liefde en een nieuwe liefde een rol. Ook kun je bij elk van de personages in hun mobiele telefoon kijken en berichten lezen.

Wat is dat toch met Aziatische horror en bleke meisjes met lange, zwarte haren?

Beeld: Interessant schilderij

De game kent geen rustige opbouw, maar duikt direct in de actie met al een jumpscare en een angstaanjagende achtervolging in de eerste 5 minuten. Zoals in veel (vooral) Japanse horror verschijnt er al snel meisje in een wit gewaad en met lang en warrig zwart haar, dat op een griezelige manier steeds achter de personages opduikt in de spiegel en bij voorkeur op een grillige manier over vloeren en plafonds kruipt.

Wat is dat toch met Aziatische horror en bleke meisjes met lange, zwarte haren die het gezicht deels verbergen? Sinds Ringu (The Ring) en Yu-on (The Grudge) zien we haar steeds weer terug. Het antwoord: dit komt voort uit de weergave van geesten in de Aziatische cultuur en bestaat dus al veel langer dan dat wij in horrorfilms en -games uit Japan, China en andere Aziatische landen zien.

Ouderwetse gameplay

Je speelt in een filmisch eerstepersoonsperspectief en het verhaal ontvouwt zich door het oplossen van eenvoudige puzzels, het zoeken van voorwerpen en het praten met je medestudenten. Dit wordt afgewisseld met intense actie waarbij je vaak moet vluchten voor een moorddadige geest. 

Vooral deze laatste scènes werken vaak flink op je zenuwen. Het valt dan ook meteen op hoe langzaam je personage rent. Tergend langzaam! Helaas is dit een kwaal (?) waar wel meer games last van hebben. Het zorgt in ieder geval voor extra stress bij jou als speler. 

De game stuurt je steeds in één richting. Als je maar enigszins afwijkt van het pad dat de game voor je heeft uitgestippeld, verschijnt prominent in beeld: There are more important things to do. Je hoeft zo nooit lang te zoeken of bang te zijn dat je verdwaalt. Alle andere paden die je zou kunnen bewandelen zijn simpelweg afgesloten. 

Sommige gamers haten deze rechtlijnigheid, anderen vinden het wel prettig om duidelijk gestuurd te worden. Het doet denken aan tijd van rechtlijnige games als Resident Evil en Silent Hill. Persoonlijk vond ik het na al die ‘open werelden’ wel weer eens verfrissend om op zo’n ouderwetse en relatief snelle manier door een game te gaan.

Sommige gamers haten deze rechtlijnigheid, anderen vinden het wel prettig om duidelijk gestuurd te worden.

Beeld: The Birdge Curse – Road to Salvation Review

Voor de trophyhunters is dit goed nieuws: alle trofeeën zijn makkelijk te halen door gewoon de verhaallijn uit te spelen. Zullen de hoofdpersonen de beloofde ‘verlossing’ uit de titel van de game behalen? Eén keer spelen is voldoende om een felbegeerde platina trofee binnen te slepen. Er zijn geen trofeeën die gekoppeld zijn aan moeilijkheid of aan het verzamelen van alle voorwerpen en aanwijzingen.

Overigens kun je er wél voor kiezen alle voorwerpen in de game te verzamelen, waarvoor je na het uitspelen van de verhaallijn chapter select kunt gebruiken (per hoofdstuk staat aangegeven hoeveel voorwerpen er te vinden zijn en hoeveel je er al hebt). Als je de verzameling 100% compleet hebt, krijg je als bonus een (kort) extra filmpje aan het eind. Maar hier is dus geen trofee aan verbonden.

Stemwerk niet overtuigend, geluidseffecten wel

Voor een goede horrorgame is geluid natuurlijk een belangrijke factor. Omdat we hier met meerdere personages te maken hebben, zijn ook de stemmen belangrijk. Je kunt kiezen voor Chinese of Engelse stemmen. De voice acting in het Engels klinkt nogal onnatuurlijk en soms zelfs wat blikkerig. Ik adviseer te kiezen voor de originele Chinese stemmen, die de game meer authenticiteit meegeven. Je kunt ze uiteraard combineren met Engelse ondertitels. 

Sowieso is de game doorspekt met Chinese invloeden. Je ziet overal Chinese opschriften en posters, krijgt volkslegendes voorgeschoteld en je maakt kennis met het Chinese ‘dodengeld’ dat ritueel wordt verbrand om voorouders te eren.

In het geluidsdesign is overduidelijk niet veel budget gaan zitten. Muziek ontbreekt in een groot deel van de game en daarom is het vaak stil, wat bijdraagt aan de desolate sfeer. De geluidseffecten zijn echter wel adequaat op momenten die ertoe doen en dragen dan bij aan de schrikeffecten.

Graphics ondersteunen de sfeer

De graphics zijn oké, niet bijzonder verfijnd voor de nieuwste generatie consoles, maar ook niet slecht. Ze zijn scherp, er zijn voldoende details en ze ondersteunen het verhaal. Als je de film hebt gezien, zul je locaties herkennen. Zeker de brug is goed nagemaakt vanuit de film. Aan de omgevingen is voldoende aandacht besteed om ze realistisch over te laten komen en de sfeer en belichting zijn vaak ronduit spookachtig. Stel je eens voor dat je in je eentje rondloopt op een donkere universiteitscampus ergens in Taiwan… Die sfeer is goed getroffen. 

De personages in de game zijn helaas maar matig vormgegeven. Ze zien er nogal mat en levenloos uit en zijn onvoldoende onderscheidend ten opzichte van elkaar om ze in de verhaallijn goed uit elkaar te houden. Hier zie je duidelijk dat het om een productie met een beperkt budget voor meerdere platforms tegelijkertijd gaat. Maar goed, dat past prima in het verlengde van de film, die ook geen topproductie is.

The Bridge Curse: Road to Salvation is sinds 30 augustus 2023 verkrijgbaar op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox Series X/S, Xbox One en Nintendo Switch. Een jaar geleden kwam deze game al uit op pc. Voor deze review speelden we de game op PlayStation 5.

Conclusie

Op z’n slechtste momenten is dit een heel clichématige game met een vast pad dat je af moet leggen en met nauwelijks ruimte om zelf iets te doen of te ontdekken. Op z’n beste momenten, vooral naar het einde toe, doet de game aan Silent Hill denken, of biedt het voor de fans van Aziatische horror in ieder geval een lekker duister verhaal en een aantal heerlijk verontrustende momenten die je liever niet in je eentje thuis wilt ervaren. Eenmaal uitgespeeld is er eigenlijk niets om nog eens voor terug te komen, of het moet zijn om alle verzamelvoorwerpen compleet te krijgen.

Pluspunten

• Een enge sfeer en een duister verhaal
• Intense achtervolgingsscènes
• Wisselende perspectieven maken het interessant

Minpunten

• Stemacteurs klinken ‘cheesy’
• Gameplay is nogal rechtlijnig
• Eenmaal uitgespeeld is er weinig om voor terug te komen