Stray Gods: The Roleplaying Musical neemt een sprong in het diepe

In 2019 verscheen er een crowdfundingscampagne online voor een nieuwe game. Nu is dit geen uitzondering; tegenwoordig nemen veel kleine studio’s de stap om hun budget op die manier te vergaren. Maar bij Stray Gods, de game van het jonge Australische Summerfall Studios, vielen een paar dingen op. Ten eerste: David Gaider, een van de grote namen achter het script van de Dragon Age-games, zou hier de rol van Creative Director op zich nemen. En ten tweede: het betreft een musical, maar dan in gamevorm.

Stray Gods: The Roleplaying Musical, destijds nog bekend onder de werknaam Chorus, behaalde het benodigde bedrag en kon in productie gaan. Vier jaar en een samenwerking met Humble Games later zien we het resultaat: een uniek experiment waarin rollenspel, musical en videogame samenkomen met Griekse mythologie. Of dat een succes is, lees je hieronder!

De laatste Muse

Je speelt Grace (Laura Bailey), een college dropout die met haar beste vriendin Freddie (Janina Gavankar) en twee vrienden in een bandje zit. De audities voor een nieuw bandlid verlopen hopeloos, maar dan loopt na sluitingstijd Calliope (Ashley Johnson) binnen. Zij heeft een stem van goud, maar laat het bij één liedje en verdwijnt prompt weer. Totdat ze een paar uur later bloedend bij Grace op de stoep verschijnt en in haar armen sterft. Calliope bleek de laatste overgebleven Muse te zijn, en Grace krijgt haar krachten.

Ze wordt meteen op het matje geroepen bij de Griekse goden, want het lijkt er natuurlijk op dat ze een moord gepleegd heeft. In een race tegen de klok moet Grace haar onschuld bewijzen. Daarbij moet jij kiezen wie je vertrouwt om je te helpen.

De Griekse goden (én monsters) hebben hier en daar een hele originele invulling gekregen. Deze frisse insteek is ontzettend welkom. De personages zijn leuk geschreven, de visuele stijl sluit daar mooi bij aan en het verhaal zit duidelijk in elkaar. Daardoor is het narratief dus ook goed te volgen als je niet zo thuis bent in de Griekse mythologie.

De cast past perfect bij de personages en het is bijna te voelen met hoeveel overtuiging ze alles ingesproken en gezongen hebben.

Strak script, sterke cast

Met David Gaider als Creative Director had Stray Gods al een stevige basis. Uit de campagne blijkt dat hij en zijn crew vanaf het begin al ontzettend veel vertrouwen hadden in het concept, en dat is nodig wanneer je zoiets uitdagends en nieuws probeert. In de crowdfunding-video vertellen Gaider en anderen over hun visie.

Hoe die visie uit zou pakken, wisten ze op dat moment natuurlijk nog niet precies. Dat was dan ook sterk afhankelijk van de interesse die door backers getoond zou worden. Het bleek uiteindelijk genoeg om namen als Laura Bailey (Critical Role, The Last of Us: Part 2), Mary Elizabeth McGlynn (Steven Universe, Resident Evil), Troy Baker (The Last of Us, Uncharted), Khary Payton (The Walking Dead) en Janina Gavankar (Star Wars Battlefront 2) in de hoofdrollen te casten.

Ook in de bijrollen komen bekende namen voorbij. Zo hebben onder anderen Felicia Day, Allegra Clark, Rahul Kohli, Ashley Johnson en Anjali Bhimani hun stemmen ingezet voor verschillende scènes en nummers. De cast springt er in positieve zin uit in de game; de acteurs passen perfect bij de personages en het is bijna te voelen met hoeveel plezier en overtuiging ze de rollen ingesproken en gezongen hebben.

De rollen zelf zijn ook overtuigend geschreven. Tekstueel is dat al gauw duidelijk, maar het hart van de game wordt gevormd door muziek. Het is dus hoog tijd om daar eens in te duiken.

Intrigerende musicalnummers

In essentie is Stray Gods dus een musical. Voor de muziek heeft Summerfall Studios onder anderen Austin Wintory (Journey, Assassin’s Creed Syndicate) gestrikt. Leden van de rockband Tripod hebben ook meegewerkt aan de soundtrack en daarnaast is Australische Eurovisie-afgevaardigde Montaigne aangeschoven om een aantal nummers mee te schrijven. 

Als centraal gameplayelement moeten de musicalnummers natuurlijk op en top verzorgd zijn. Dat is dan ook zo; op een schaal van progrock tot pianoballad tot jazz zien we van alles de revue passeren en daarbij is de gehele soundtrack met een volledig orkest ingespeeld. Gezien je nota bene tijdens de nummers keuzes maakt over hoe je verder wilt gaan, kan een nummer heel anders uitpakken wanneer je hem opnieuw speelt. Sommige nummers bevatten één keus, terwijl je in andere wel zeven of acht verschillende momenten tegenkomt waarop jij moet beslissen wat er gebeurt. Het moet wel gezegd worden dat daardoor dus ook niet alle keuzes muzikaal meteen op hun plek lijken te vallen, vooral bij de eerste keer luisteren. De songstijl kan soms abrupt veranderen doordat je een beslissing neemt en dan is de structuur soms wat moeilijk te vatten. Of er lekkere meezingers tussen zitten, hangt dus óók helemaal af van jouw keuzes.

Dat werkt nog veel gecompliceerder dan je in eerste instantie zou denken, want alle opties die je door het nummer heen selecteert, blijven de muziek beïnvloeden. (Leit)motiven komen vervolgens zelfs terug tijdens andere nummers en de aftitelingsmuziek wordt tevens beïnvloed door jouw beslissingen.  Austin Wintory legde het op X (voorheen Twitter) uit, waarbij hij een van de eerste liedjes als voorbeeld nam:

Andere keuzes, ander verhaal… of niet?

In visual novels is het vaak zo dat je verschillende eindes kunt behalen door andere beslissingen te nemen. Dat is in Stray Gods niet anders. In het begin kies je een van de drie mogelijke eigenschappen: kickass, clever of charming. Binnen conversaties zorgt dat er actief voor dat je de andere twee prompts niet kunt gebruiken, maar in nummers ben je (grotendeels) vrij om alle drie de paden te bewandelen en die te combineren.

Het is namelijk zo dat je keuzes niet alleen dicteren wat er ín het nummer zelf gebeurt, maar ook daarbuiten. Zo is er in de tweede akte een scène waar bepaalde personages wel of geen rol spelen, afhankelijk van wat jij eerder tegen ze gezongen hebt. Daarnaast zijn de verschillende mogelijke uitkomsten uiteenlopend. Dat betekent echter niet dat het hele verhaal verandert; het moordmysterie blijft natuurlijk dezelfde uitkomst hebben en het skelet van het verhaal blijft stevig staan waar het staat. Een paar grote plotpunten in de weg ernaartoe kunnen wel echt anders zijn, alsmede hoe Grace en de personages om haar heen het einde ervaren. Dat maakt dat het een heerlijke game is om later nog een keer te spelen om al die andere keuzes eens te proberen, met name wanneer je vertakkende narratieven interessant vindt.

Veel menuutjes

Afgezien van de keuzes die je in de musicalnummers maakt, bestaat de centrale gameplay uit meer van hetzelfde. In essentie is het een soort visual novel. Jij maakt beslissingen en de game volgt die. Tijdens gesprekken en nummers is het duidelijk dat dat de enige manier is om de gameplay te construeren, maar op sommige plekken in het verhaal ga je op onderzoek uit en dan is het jammer dat de interactie met het beeld alleen maar uit menu’s bestaat. Het zou leuk zijn als deze scènes je een muis zouden geven om vrij rond te kijken in de kamer, al is het maar om je als speler iets meer interactie te geven met de spelwereld.

Overigens sluit de beeldende stijl ook meer aan bij visual novel dan iets anders; de stripboekachtige tekeningen zijn geen lopende animaties, maar losse figuren die om de paar seconden veranderen. Als je dus een complete tekenfilm verwacht te zien zul je niet aantreffen wat je zoekt, maar om de focus op de muziek en de animaties te houden is dit een prima keuze.

The show must go on

Hoe sterk de musical-elementen en personages ook mogen zijn, in een op audio gebaseerde game is het geluid een van de belangrijkste aspecten. Helaas ervaart Stray Gods op dat front nog enkele problemen die ook de day one patch niet hebben kunnen oplossen. Zo verspringt het volume soms middenin een gesprek, zodat je de een niet kunt verstaan, terwijl de ander vervolgens erg luid spreekt.

Ook op het visuele front zijn kleine blamages op te merken; in close-ups zijn de personages of objecten niet altijd even scherp. Dat is zonde, want de stijl van de game is nou juist zo prachtig. Al met al zijn dit hopelijk problemen die verholpen kunnen worden in toekomstige patches. Als musical-experiment staat Stray Gods in ieder geval als een huis, vooral bij een tweede of derde keer luisteren en spelen.

Stray Gods: The Roleplaying Musical is sinds 10 augustus verkrijgbaar op pc, PlayStation 4 en 5, Nintendo Switch, Xbox One en Xbox Series X en S. Voor deze review is de game gespeeld op PlayStation 5.

Conclusie

Stray Gods biedt een unieke combinatie van genres. De musicalnummers komen mooi bij elkaar en door het fantastische script en dito acteerwerk komen met name de personages sterk naar voren. Er wordt een originele reden gegeven voor het feit dat het een musical is en daarnaast wordt de Griekse mythologie met een frisse blik bekeken. Met een uurtje of vijf kun je door het verhaal heen spelen, maar om alle keuzes nog een keertje te herzien is herspelen het zeker waard, al is het moordmysterie dan natuurlijk al verklapt.

Pluspunten

• Fenomenale cast en leuke personages
• Strak script, zowel in de nummers als de gesproken tekst
• Jouw keuzes maken de musicalnummers helemaal eigen
• Interessante invulling van de Griekse mythologie

Minpunten

• Audiovisuele problemen
• Wat meer interactie was hier en daar welkom geweest