Persona 5 Tactica geeft charme aan strategie

De Persona-serie is op zijn zachtst gezegd wild te noemen, want hoeveel games kun je nou samenvatten met de zin “Ik ging in de ochtend naar school en versloeg in de middag een god”? Dit motto gaat verder dan alleen de hoofdgames, want ook de spin-offs vliegen alle kanten op met danstitels, vechtspellen en dungeon crawlers. De nieuwste toevoeging is het strategische Persona 5 Tactica en ook nu komen de goden er niet goed vanaf…

Het verhaal van de Phantom Thieves of Heart is voorlopig nog niet afgelopen. Na de epische strijd in zowel Persona 5 als Persona 5 Royal en de Japanse roadtrip in Persona 5 Strikers lijkt de rust terug te keren voor de middelbare scholieren die centraal staan in de games. Wanneer hun vertrouwde uitvalsbasis in café LeBlanc ze echter naar een andere wereld transporteert, wordt het weer tijd om de stoute schoenen – en strak leren pakjes – aan te trekken.

Viva la revolución

Een nieuwe wereld, een nieuwe Metaverse en een nieuw kasteel. Daar denken de Phantom Thieves logischerwijs aan wanneer Persona 5 Tactica begint. Maar al snel blijken de regels in deze nieuwe wereld iets anders dan dat ze gewend zijn. Hoewel de vertrouwde Persona’s nog altijd gebruikt kunnen worden, zijn de vijanden er minder gevoelig voor. Een andere aanpak blijkt dan ook een vereiste, wanneer de Thieves in de hoek worden gedreven door Queen Marie – de kwaadaardige leider van het koninkrijk waar ze zich bevinden.

Natuurlijk staan de dieven er niet alleen voor. Er is dit keer versterking van de revolutionairen die strijden tegen Marie. Onder leiding van de sympathieke Erina probeert de lokale bevolking Marie te ondermijnen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Een ander nieuw gezicht in dit avontuur is de Japanse politicus Toshiro Kasukabe, die net als de Phantom Thieves om nog onbekende redenen naar de nieuwe wereld is getransporteerd.

Opnieuw turn-based, maar toch een beetje anders

Oog in oog met de vijand moet er dus opnieuw flink geknokt worden in Persona 5 Tactica, maar dat werkt een tikkeltje anders dan in voorgaande delen. Wanneer de strijd begint, worden drie van de Phantom Thieves op het slagveld geplaatst. Op dat moment kun je jezelf vrij over het slagveld verplaatsen, zolang je maar binnen je eigen movement range blijft. Daarna kun je een enkele actie doen en is je beurt voorbij. Denk aan de Mario + Rabbids-games, maar dan in Persona-vorm.

Toch is het te makkelijk om deze game af te doen als een simpele kloon van Ubisoft’s strategietitels. Persona 5 Tactica voelt namelijk meer als een grote puzzel, waarbij ieder level zijn eigen raadseltje is. Dat gevoel komt voornamelijk door het bekende One More Time-principe, waarbij een critical hit goed is voor een extra beurt van je personage. Zo vind je in ieder level de uitdaging om zoveel mogelijk critical hits aan elkaar te koppelen met je drie personages en jouw beurt zo lang mogelijk gaande te houden.

In theorie lijkt het simpel, maar in de praktijk kan dit vies tegenvallen. De game maakt namelijk gebruik van een cover-systeem waarbij personages in halve of hele dekking staan en aanvallen dus minder effectief zijn. Om vijanden uit dekking te lokken, moet je andere aanvallen gebruiken om ze weg te blazen of te verwarren. Pas dan kun je een aanval doen die als critical hit zal tellen, maar vaak dus wel door een beurt van je teamgenoot op te offeren. Vooral de bonuslevels, waarbij je in één ronde je doel moet zien te bereiken, maken het je erg moeilijk.

Oorzaak en gevolg

Het helpt enorm om een stap vooruit te denken in Persona 5 Tactica – iets wat niet per se mijn sterkste kant is. Regelmatig kwam het dan ook voor dat ik mezelf voor mijn kop sloeg en hardop uitsprak: “hoe kun je nou zo dom zijn?” Iedere actie heeft een logisch gevolg, waarbij niet nadenken je duur kan komen te staan. Zo kan je een fysieke aanval op iemand uitvoeren, waarmee je de vijand weg slaat en zelf zijn vakje in neemt. Alleen is het natuurlijk niet handig om dit te doen als je vijand zelf niet in dekking stond, want dan sta jij daarna niet meer in dekking en dus open om kritieke aanvallen te ontvangen.

Ook de nieuwe Triple Threat-aanvallen spelen op deze nieuwe denkwijzer lekker in. Wanneer je een kritieke aanval weet te plaatsen op een vijand, krijg je zoals eerder besproken de One More Time-bonus om een tweede aanval te doen. Nieuw is de mogelijkheid om een Triple Threat-aanval te doen, waarmee er een lijn wordt getrokken tussen de drie speelbare personages op het veld. Zolang de vijand die je net met een kritieke aanval hebt geraakt binnen die lijnen ligt, kun je de aanval doen. Voordeel daarbij is dat alle andere vijanden binnen die lijnen ook een enorme bak schade krijgen.

Hierdoor wordt de game plots ook een spelletje van tactisch positioneren. Wanneer je met je eerste personage de Triple Threat kunt activeren, kun je jouw andere personages ook nog verschuiven om een zo groot mogelijk net te maken. Maar kijk wel uit dat je jezelf niet onhandig positioneert – een tegenaanval ligt altijd op de loer.

Opnieuw, opnieuw, opnieuw

Meermaals zorgde een enkele fout in mijn matches voor een desastreuze kettingreactie waarbij één of meerdere teamleden knock-out gingen. Gelukkig is Persona 5 Tactica niet zo genadeloos als andere Persona-games. Je hebt geen zorgen om zaken als potions en andere middeltjes. Bij grote fouten kun je met een druk op de knop je vorige beurt over doen of zelfs de hele missie opnieuw beginnen. Pas met dat laatste wel op wanneer je het doet – bij multi-stage eindbaasgevechten kun je zomaar van vooraf aan beginnen (zo ontdekte ik zelf, helaas).

Nou zullen die knoppen niet heel vaak nodig zijn. Als je de eerste ronde eigenlijk goed doorkomt, gaat de rest van een level vaak vanzelf. Daar ligt dan ook meteen een van de zwaktes van Persona 5 Tactica, want op de standaard moeilijkheidsgraad is de game zelden… moeilijk. Levels kunnen soms te lang duren en bepaalde vijanden vereisen meer werk dan dat ze waard zijn, maar de uitdaging blijft vaak weg. Mogelijk wordt de game interessanter als je deze op de hogere moeilijkheidsgraad zet met friendly fire aan, maar anders blaas je in zo’n twintig uur wel door de game heen.

Grote ogen, nog grotere handen

Wanneer je Persona 5 Tactica voor het eerst opstart, zul je even moeten wennen aan de artistieke stijl van de game. In plaats van de typische anime-stijl die we van de Persona-games gewend zijn, is er in Tactica gekozen voor een chibi-stijl die nog een stapje verder gaat dan die in Persona Q. Grote ogen en nog grotere handen en voeten staan centraal in deze game, maar desondanks weet Atlus enorm veel karakter en sfeer mee te geven aan de gehele game.

De personages zijn ondanks hun beperkte details enorm expressief en de simpele vormgeving zorgt ervoor dat het makkelijker is om het overzicht te houden op de slagvelden. Dat wil niet zeggen dat die vormgeving overal goed uitpakt, maar dat heeft vooral te maken met de stijl van de slagvelden.

Hoewel het tweede koninkrijk van de game in zijn eerste levels nog super tof is, stort het design vooral in de laatste wereld compleet in door de oersaaie slagvelden. Deze voelden een beetje alsof iemand geen zin meer had om assets te maken en dus maar wat kant-en-klaar in de game heeft gegooid. Desondanks barst Persona 5 Tactica van de charme. 

Zelfs in de gelimiteerde chibi-stijl weet de game in vormgeving, animaties en user interface een glimlach op je gezicht te brengen. Sommige van de tussenfilmpjes zijn zelfs zo intens dat het voelt alsof de animatoren veel naar shows als Jiujitsu Kaisen hebben gekeken en dachten: dat kunnen wij ook! Deze game vormt een aangename intrede voor nieuwe spelers en een warm bad voor bestaande fans die wachten op Persona 6.

Zelf benieuwd geworden naar Persona 5 Tactica? Het spel is nu te koop op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X / S, Switch, Windows en Steam. Daarnaast is de game onderdeel van Xbox Game Pass op zowel Xbox als PC en cloud streaming.

Conclusie

Persona 5 Tactica is niet de moeilijkste game in zijn genre of in de Persona-reeks. Desondanks barst de game van charme en geeft het spelers een leuke opvulling in de tijd dat ze moeten wachten op Persona 6. Hoewel de game meer puzzel dan hardcore strategie is, weet het leuke uitdagingen te brengen wanneer je jouw beperkte beurten toch zo lang mogelijk probeert te laten duren.

Pluspunten

• Meer Persona is beter
• Nieuwe artistieke stijl brengt eigen charme met zich mee
• Leuke twists op bestaande concepten binnen serie en genre

Minpunten

• Op de standaard moeilijkheidsgraad toch net iets te makkelijk
• Met twintig uur zeker niet de langste Persona-game