Master Detective Archives: Rain Code is streng doch rechtvaardig

Spike Chunsoft is een ontwikkelaar die heel hoog in mijn aanzien staat, aangezien deze verantwoordelijk is voor de Danganronpa-franchise. De interactieve manier van verhalen vertellen en de zeer bizarre inhoud wisten me al meerdere keren geboeid aan de console te houden. Toen we voor het eerst een teaser te zien kregen van Master Detective Archies: Rain Code was ik dan ook direct enthousiast – deze game moest en zou ik hebben.

Sinds die eerste teaser was het nog een tijdje wachten geblazen, maar eind juni verscheen de game voor de Nintendo Switch. Spike heeft diens eigen liefde voor verhaalvertelling niet aan de kant gegooid en het lijkt dan ook een beetje een spiritueel opvolger te zijn van Danganronpa. Of de ontwikkelaar daar goed aan doet, is vervolgens de vraag.

Kokohead? Echt?

De game opent letterlijk met openen van een paar ogen. Een jonge knul kijkt om zich heen en ziet dat hij op de grond ligt bij de gevonden voorwerpen van een treinstation. Hij weet, lekker cliché, helemaal niks meer van hoe en waarom hij daar is beland. Een inspectie in zijn zakken maakt duidelijk dat hij Yuma Kokohead heet. Nee, ik maak geen grapje; dat is zijn daadwerkelijke naam, doe daarmee wat je wilt. Bovendien vindt Yuma een ticket voor een trein die met een paar minuten vertrekt. Volgens een exclusieve uitnodiging wordt hij verwacht bij de Detective Agency. 

De Detective Agency is een plek waar de meest talentvolle detectives samenkomen. Toegelaten worden is geen makkie. Er wordt namelijk van je verwacht dat je een speciaal talent hebt, de zogeheten Forte. Jij weet nog niet wat dat is, maar al snel maak je kennis met de mogelijkheden ervan. Een van je mededetectives kan bijvoorbeeld in een straal van vijftig meter voelen hoeveel mensen er zijn. Voordat je echter leert wat jouw talenten zijn, zul je toch eerst op die uitnodiging in moeten gaan.

Na een flinke sprint red jij, in de schoenen van Yuma, de trein nog net en kom je oog in oog te staan met een aantal andere verbaasde detectives. Yuma is de zesde persoon die aan boord komt en er zouden er maar vijf moeten zijn. Wat is er gebeurd? Veel tijd om deze vraag te beantwoorden krijg je niet, want al snel kom je oog in oog met je eerste lijk. Rustig inkomen zit er dus niet in: je moet meteen aan de slag.

Een slopend pact

Gelukkig hoef je niet alles alleen te doen. Dat is fijn, want hoewel je een echte detective bent, is je geheugen nog steeds spoorloos. De reden daarvoor wordt snel duidelijk. Blijkbaar heb je een pact gesloten met een Shinigami. Deze engel van de dood wil je graag helpen met het oplossen van alle raadsels die je in deze game gaat tegenkomen. En maar goed ook, want die hulp ga je hard nodig hebben.

In het begin ontpopt Master Detective Archives zich als een vrij standaard detectivespel. Je zoekt naar bewijsmateriaal, trekt conclusies en vindt om de hoek uiteraard nog meer dood en verderf. Gelukkig komt daar al snel verandering in zodra blijkt dat je Shinigami niet alleen een handig maatje is, maar je ook naar een speciale plek kan brengen: het Mystery Labyrinth. Dit is een reusachtig doolhof dat buiten onze tijd bestaat en waar je dus nog eens rustig naar het bewijsmateriaal kan kijken. 

Voordat je in de binnenste kamer van het doolhof kan komen, moet je eerst het mysterie oplossen dat jou plaagt. Dit los je op door de juiste conclusies te trekken. Klinkt makkelijk, maar deze magische plek doet er alles aan om jou tegen te houden. Denk hierbij aan doodlopende gangen, afbrokkelende paden en diverse vijanden. Om je hiertegen te wapenen, maak je kennis met enkele spelopties, zoals het aangaan van een soort deductiewedstrijd tegen vijanden die een projectie zijn van personages uit de echte wereld. Je probeert dan alles weg te redeneren wat diegene zegt, zodat enkel de waarheid over blijft.

Er is nog meer?

Het doolhof is een van de elementen die deze game uniek maakt. Wat ik wel een groot nadeel vond, was dat eerste keer heel overweldigend is. Hierboven beschreef ik al dat je het op moet nemen tegen vijanden. Dit gebeurt op diverse manieren, maar geen van deze is gericht op directe aanvallen. Het gaat meer om de uitspraken die je tegenstanders doen en redenering is de enige manier die resultaten boekt. 

De vijanden proberen jou namelijk een verkeerde conclusie te laten trekken. Dit moet je tegengaan door uitspraken te blokkeren, dan wel tegen te spreken en andere logische deducties te maken. Alle opties tijdens zo’n strijd met vijanden komen in rap tempo voorbij wanneer de game deze uit wil leggen. Op zich is dit prettig, want je leert direct met alles kennismaken. Kanttekening is dat er wel heel veel opties zijn en door deze in korte tijd te presenteren duizelt het je al snel een beetje.

Tijdens de eerste akte wordt de gameplay dus vrij snel duidelijk. Wat nog niet duidelijk wordt, is de reden waarom jij op die trein bent en wat de rol van Yuma (en daarmee jouw rol) eigenlijk is. Wanneer je de eerste zaak hebt opgelost, wordt duidelijk dat jij een detective bent, maar dat je nog maar weinig weet over de wereld waarin je jezelf bevindt. Gelukkig word je op plaats van bestemming, Kanai Ward, opgevangen door een detective die je meeneemt naar het plaatselijke centrum voor detectives. Daar is namelijk van alles aan de hand — en we willen natuurlijk graag weten wat precies. 

Het doolhof is een van de elementen die deze game uniek maakt.

Vrijheid, blijheid

De criminele Amaterasu-organisatie heeft ervoor gezorgd dat de stad een soort eigen mistroostig eilandje wordt waar het altijd regent. Je zou denken dat de inwoners hier wel tegen ageren, maar gek genoeg lijkt iedereen het inmiddels geaccepteerd te hebben. Detectives zijn niet welkom en je zult dan ook rustig aan moeten doen, zodat er geen argwaan ontstaat terwijl je deze zaak uitpluist. Kanai Ward biedt ongelooflijk veel mogelijkheden tot vrijheid. De stad is vrij te verkennen en er zijn diverse plekken om te onderzoeken en kleine mysteries om op te lossen. 

Iets waar Spike Chunsoft zich opnieuw in bewijst, is het neerzetten van kleurrijke personages met een duister randje. Zo heeft Shinigami iets te veel plezier in al het dood en verderf in Kanai, terwijl alle detectives waar je mee kennismaakt ook nogal bijzonder zijn. Een daarvan is Vivia Twilight, een man die het liefst in kleine ruimtes relaxt. Zo vind je hem in een open haard of onder een piano. Logisch is het niet, maar ik heb meermaals moeten gniffelen als ik hem weer op een onverwachte plek vond. Tevens zijn er flink wat referenties naar andere games, waaronder uiteraard Danganronpa zelf. Zo wordt er onder meer gezegd dat een knuffel “maar een teddybeer is en dus geen kwaad in de zin heeft.” Bekenden met de franchise weten wel beter.

Zoveel vragen, zo weinig antwoorden

Terwijl je aan de game begint, zit je hoofd vol met vragen. Dit zet wel precies neer hoe Yuma zich voelt en gezien jullie samen door Kanai Ward heen gaan, is dat goed neergezet. Terwijl je de game speelt en mysteries oplost, wordt er steeds een stukje meer van het verhaal duidelijk. Door de ogen van Yuma bekijk je Kanai Ward en ontrafel je het mysterie van wat er daar toch allemaal gaande is.

In eerste instantie weet je niet veel meer dan dat een slechte organisatie die stad eigen heeft gemaakt en dat de mensen daarbinnen dat min of meer geaccepteerd hebben. De manier waarop dit verhaal steeds groter wordt, vind ik heel tof. Je zit regelmatig zelf met vragen en ontvangt dan net weer een klein puzzelstukje om iets meer te begrijpen.

Ik moet sowieso zeggen dat ik meer dan tevreden ben met deze game. Het is opnieuw een duister verhaal met kleurrijke personages en een kleinschalige open wereld waarin je vrij kunt bewegen. Het heeft alle elementen om je weer lekker in het donker te verschuilen met je Nintendo Switch en de brandende laserstralen die we zonlicht noemen buiten te sluiten.

Master Detective Archives: Rain Code is sinds 30 juni verkrijgbaar op de Nintendo Switch.

Conclusie

Spike Chunsoft zet met Master Detective Archives: Rain Code wederom een verhalende game neer waarop het trots mag zijn. Bijzondere personages, een duister verhaal, veel mogelijkheden betreft gameplay en een hele reeks vragen zorgen dat je opnieuw in een virtuele wereld gezogen wordt. Wel moet het bedrijf aan hun uitlegvaardigheden werken. In het begin komt alles behoorlijk snel op je af, waardoor er momenten zijn dat je de game overweldigend overkomt. Eenmaal door die leercurve geprikt, kun je aan de slag met een pareltje.

Pluspunten

• Kleurrijke personages
• Verhaal ontvouwt zich in fases
• Het Mystery Labyrinth is een unieke uitdaging

Minpunten

• Veel uitleg komt in een keer op je af