Harvest Moon: One World

Harvest Moon: Light of Hope, Harvest Moon: Friends of Mineral Town, Harvest Moon: Mad Dash, Natsume trakteert ons deze maand op het zoveelste spel in de Harvest Moon-reeks: Harvest Moon: One World. De keuze om op deze reeks voort te borduren is natuurlijk niet zo gek, want Harvest Moon is al jaren een succesvolle naam van de ontwikkelaar. Of die reputatie ook succes garandeert, is natuurlijk nog maar de vraag.

In Harvest Moon: One World is de Harvest Goddess verdwenen en het is aan jou om haar terug te vinden. Tijdens je zoektocht verken je verschillende landschappen en maak je kennis met veel  nieuwe personages, die allemaal meerdere quests voor je hebben. Met de nieuwe feature waarmee je je boerderij makkelijk in- en uit kunt pakken, ben je niet aan een vaste plek gebonden. Je trekt dus letterlijk van dorp naar dorp – met je boerderij in je ‘tas’ –  op zoek naar de Harvest Goddess.

Waar de Harvest Moon-reeks de hoofdfocus doorgaans op het boerenleven en dus de boerenlevensimulator legt, richt One World zich meer op het avonturenaspect van de game. Je oogst en de groei van de boerderij is niet meer het allerbelangrijkste. Tuurlijk, je hebt nog steeds de optie om je alleen daarop te focussen, maar dat is niet wat One World van je vraagt. In plaats daarvan begint het spel al direct heel actief en je moet verschillende kleine opdrachten uitvoeren om verder in de verhaallijn te komen en uiteindelijk je eigen boerderij te krijgen. Dit is een voorbode voor het verdere verloop van One World: je komt pas verder in het verhaal als je de verhaallijn volgt.

Nadat je je boerderij in het eerste dorp gevestigd hebt, kun je op onderzoek uit. Je zult al snel merken dat deze Harvest Moon niet schaars is met het weggeven van zaadjes. Waar je deze in eerdere Harvest Moon-games moest kopen en alleen tijdens verschillende seizoenen kunt planten, liggen ze in One World letterlijk overal in de wereld voor het oprapen. Bovendien kunnen ze het hele jaar groeien. Een ander nieuw element is de interactie met bewoners van het dorp. Wanneer je kennis maakt met nieuwe personages, blijft het niet bij een simpel praatje zoals je in andere Harvest Moon-games misschien gewend bent. Je krijgt direct opdrachten die je uit moet voeren om weer verder te kunnen. Pas wanneer je de opdracht gedaan hebt, krijg je een nieuw dialoog met de bewoners.

Deze opdrachten variëren van het contact zoeken met andere bewoners, tot het verbouwen van verschillende gewassen of het zoeken van grondstoffen die in dit dorp niet makkelijk te krijgen zijn. Zo moet je bijvoorbeeld hout van een boom hebben die in het eerste dorp waar je settelt niet te vinden is. Met dat hout kun je namelijk een brug bouwen naar weer een ander deel van de wereld. Deze opdrachten zorgen ervoor dat je de verhaallijn wilt blijven volgen, je wilt immers meer van de wereld zien en je bewoners leren kennen. 

Voor sommige opdrachten heb je geld nodig om bijvoorbeeld aan die moeilijk verkrijgbare grondstoffen of gewassen te komen. Daar komt je boerderij bij kijken, wat je daar oogst kun je namelijk verkopen in de oude vertrouwde kist op het land. Kortom: je wordt direct aan het werk gezet, maar niet per se op je eigen boerderij. Wanneer je alle (of veel) bewoners in het dorp geholpen hebt, speel je een nieuwe Harvest Sprite vrij. Pas wanneer je alle Harvest Sprites gevonden hebt, kun je de Harvest Goddess vinden. Alleen maar je boerderij onderhouden is in One World dus niet meer genoeg.

Een tekort aan diepgang in personages is altijd al een issue van Harvest Moon geweest. Dezelfde dialogen worden vaak herhaald en van het opbouwen van echte – diepgaande – relaties is eigenlijk nooit sprake geweest. Toch is dit inmiddels ook iets wat bij Harvest Moon hoort, de personages hadden hun eigen uitgesproken karakters en de monotone interactie werd bovendien altijd meer dan goed gemaakt door het goed uitgewerkte boerenleven en de verschillende opties die je daarbij kreeg. 

In One World is dit helaas niet zo. Hoewel veel van de verhaallijn afhankelijk is van je interactie met de personages, zijn de dialogen wederom saai en nietszeggend. Het is bovendien vervelend dat je eigenlijk niet met ze kunt praten totdat je hun opdrachten uitgevoerd hebt. Tot die tijd delen ze alleen maar mee dat ze geduldig aan het wachten zijn. Daarnaast lopen er ook veel dorpsbewoners rond die dezelfde outfit dragen en geen naam hebben anders dan: blije dorpsbewoner. Samen met de slechte graphics doet het hier en daar voelen alsof je nog in een demo van de game rondloopt. 

De gameplay is ook anders dan we gewend zijn. Voor alle handelingen op het land geldt nu dat je op dezelfde knop moet klikken. Je hoeft dus niet eerst een gieter te selecteren om water te geven, of je handen vrij te maken als je wil oogsten. Het spel snapt nu wat er met een stukje land moet gebeuren als je ervoor staat en selecteert dus zelf het gereedschap. Ja, het is simpel en een stuk sneller, maar het neemt ook het stukje noeste arbeid weg dat Harvest Moon eigenlijk altijd zo kenmerkend maakte.

Stamina is belangrijk voor het werk op de boerderij en in de hele Harvest Moon-reeks heb je dan ook altijd een stamina-meter gehad. Hij loopt leeg door te werken en je kunt hem vullen door te slapen en te eten. In One World kost lopen ook stamina – je kunt dus niet in een middag de wereld rond – maar ook het klimaat heeft er invloed op. Loop je door de woestijn? Dan kost de hitte je een hoop stamina. Het is belangrijk dat je voldoende voedsel uit die windstreek op zak hebt om te overleven. Hetzelfde geldt in de koude bergen. Je zou denken dat het ook van belang is welke kleren je draagt, maar dat is in One World niet het geval. Dit is jammer, want het werken op de boerderij kost in deze Harvest Moon weinig tijd. Toch is je stamina-meter door het lopen vaak rond 14:00u leeg, waardoor je veel eten op zak moet hebben, wil je een normale dag uit kunnen zingen. Het gevolg is dat ik veel dagen gewoon rond 14u afsloot, zodat ik de volgende dag weer fris op stap kon. 

De landschappen zelf zijn een leuke afwisseling. De contrasten zijn zodanig groot dat het echt voelt alsof je even ergens anders bent. Ook de personages zijn passend bij hun omgeving ontworpen. Surfdudes op het strand, kaasfanaten in de Zwitserse bergen en nomaden in de woestijn. Ook kom je er verschillende dieren tegen. Denk bijvoorbeeld aan tijgers, kamelen en elanden. De opdrachten verschillen per landschap, hoewel ze qua uitvoering wel altijd gelijk zijn. Zo moet je in de woestijn op zoek naar meloenen om een schuld in te lassen en moet je op het strand op zoek naar hout voor het bouwen van een vissteiger. Op deze manier blijft het spel divers, maar tegelijkertijd ook simpel.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]