De favoriete gamesoundtracks van de crew

Een goede game kenmerkt zich vaak door interessante gameplay, mooie graphics of een goed verhaal. Een game kun je echter maar zo vaak uitspelen voordat je er helemaal klaar mee bent. Een goede soundtrack blijft daarentegen jaren na dato nog het luisteren waard. Met zoveel goede soundtracks is het soms lastig om een favoriet te kiezen, dus vroegen we onze redactie naar hun favoriete gamesoundtracks.

Een goede soundtrack blijft je voor altijd bij. Ook jaren na het uitspelen van een game kunnen soundtracks je nog altijd kippenvel geven wanneer je die eerste klanken weer hoort. Jeugdherinneringen komen naar boven bij het horen van de openingstune van Pokémon Red & Blue en Super Mario 64’s Bob-omb Battlefield, terwijl de paniek spontaan toeslaat bij Final Fantasy 7’s One Winged Angel en de muziek van Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty. Genoeg keuze dus, maar wat zijn de favoriete soundtracks van de redactie?

Er zijn zo veel goede soundtracks, en dan kies je er eentje uit een dansgame? Zonder gêne geef ik het toe: de soundtrack van Persona 4: Dancing All Night is een go-to playlist voor mij als ik even wat opzwepende muziek nodig heb. Hoewel de soundtracks van de verschillende Persona-games sowieso al heerlijk zijn om naar te luisteren, bestaat deze plaat uit remixes van de verschillende klassiekers die allemaal net nog een slagje fijner zijn. Heerlijk dus als je een rondje gaat rennen of even wilt knallen in de sportschool.

Specifieke soundtracks doen mij over het algemeen verder niet zo veel; hele albums naar instrumentale muziek luisteren maakt mij vooral nerveus, helemaal als het allemaal in hetzelfde stijltje is. In die gevallen grijp ik liever naar compilatie-albums van London Music Works, Video Games Live of het London Philharmonic Orchestra. Deze albums bevatten klassiekers uit tal van games en vormen een lekkere mix tussen rustige en opzwepende muziek.

De mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik over het algemeen veel op festivals en bij clubnachten te vinden ben. Het liefst laat ik me de hele dag (of nacht) opzwepen door dampende technobeats en gaan de voetjes van de vloer. Ik was dan ook blij verrast toen ik Hotline Miami voor de eerste keer opstartte. Ik wist al wel dat de game een hele toffe vibe had dankzij alle trailers, maar dat de muziek deze vibe zo enorm zou versterken, was voor mij nieuw.

De soundtrack bestaat uit een ideale combinatie tussen Chillwave, Electro, Minimal en Techno. Hoogtepunt daarin zijn voor mij de tracks van de Amerikaanse producer M|O|O|N. De energie die achter zijn tracks zit, heeft ervoor gezorgd dat ik sommige levels puur en alleen opnieuw speel om zijn muziek nog een keer te horen. Daarnaast werkt dit soort muziek voor mij ook nog eens concentratieverhogend. Hierdoor had ik het idee dat ik het moeilijke Hotline Miami toch vrij eenvoudig op kon pakken.

Er zijn heel veel goede gamesoundtracks: LA Noire, Super Meat Boy, Max Payne, Battletech etc. Als je ze allemaal op een rijtje zou zetten, kan echter niemand ontkennen dat er maar eentje overblijft: Doom (2016).

Doom (2016) was voor iedereen een blijde verrassing. Velen waren na Doom 3 een beetje klaar met de franchise, die zichzelf verbasterde tot een quasi-horrorgame. De reboot greep terug naar de bloederige roots en er is niks beter om die stijl af te maken dan dreunende drums, scheurende synthesisers en schreeuwende gitaren.

Deze fenomenale soundtrack is de creatie van niemand minder dan Mick Gordon, meesterbrein achter de soundtrack van onder andere: Killer Instinct (2013), de Wolfenstein-reboot en Prey (2017). Ook hier laat Gordon zien hoe zware ritmische secties je compleet kunnen meetrekken in alle chaos van een vuurgevecht. Honderd procent puur genieten.

Het was een lastige keuze, maar de soundtrack van The Legend of Zelda: Breath of the Wild steekt er bij mij toch met kop en schouders bovenuit. Andere favorieten van mij zijn de soundtrack van Pokémon Shield en League of Legends, die deze spellen zeker ook eer aandoen.

Ondanks dat ik Breath of the Wild momenteel nauwelijks nog speel, merk ik toch dat ik me nog steeds enorm aangetrokken voel tot de muziek van deze game. Van de rustgevende nummers die spelen terwijl je door een veld of dorp aan het lopen bent, tot de nummers die je bloed doen stromen bij gevechten en boss battles: het past allemaal perfect. Sowieso ben ik al liefhebber van een heerlijk instrumentaal pianostuk en Breath of the Wild maakt hier in veel nummers graag gebruik van.

Ik stond op het punt om een stukje te schrijven over de soundtrack van Hollow Knight, maar eigenlijk kan ik er niet omheen: de soundtrack van Celeste heeft een speciaal plekje in mijn hart. Deze soundtrack bewijst maar weer eens dat indiegames een magisch randje hebben.

Celeste wordt vaak geroemd om de manier waarop het spel mentale gezondheidsproblemen uit weet te drukken, maar naar mijn idee onderschatten veel spelers de rol die de muziek daarin speelt. De soundtrack brengt warmte en euforie als de hoofdpersoon iets overwint en kalmte als ze daarna even uitrust bij een kampvuur. Als dat rustmomentje echter plotsklaps verandert in een paniekaanval, beukt de soundtrack die omslag er nog even extra hard in.

De bijzondere mix van 8-bit, synthesizers en akoestische piano, die voorheen nog zo kalm was, wordt dan opeens beklemmend en roept een nerveus gevoel op. Deze muzikale stemmingswisselingen dragen echt bij aan de kracht van het spel en zijn daardoor absoluut memorabel.

Ik hou heel erg van gamesoundtracks, dus het kiezen van een algemene favoriet is erg moeilijk. In zowel samengestelde als orkestrale soundtracks is veel moois te vinden. Maar voor nu wilde ik graag een (voor mij) nostalgische noot toevoegen, en dus viel de keuze op de Super Mario Galaxy-duologie. Het is al even geleden dat deze twee games werden uitgebracht voor de Wii, maar soms kom ik er toch nog even graag bij terug.

De prachtige soundtracks zijn geschreven door Koji Kondo en ingespeeld door een heus Super Mario Galaxy-orkest, waardoor ze een hele eigen identiteit krijgen. Verreweg de meeste stukken zijn groots, bombastisch en lekker ritmisch. Toch zijn de echte favorieten wel de nummers die heel bescheiden hun werk doen, want dan komt de magie en emotie pas werkelijk naar voren. Het is duidelijk Mario-muziek, maar sommige tracks nemen je écht mee naar planeten met elk een ander thema.

Andere favorieten zijn en blijven Beyond: Two Souls (2013, Lorne Balfe & Hans Zimmer), Skyrim (2011, Jeremy Soule) en Professor Layton and the Diabolical Box (2007, Tomohito Nishiura). Deze soundtracks laten je stuk voor stuk precies voelen wat je moet voelen tijdens het spelen van de game, of het nu emotioneel is of gewoon leuk.

Eigenlijk was mij alleen gevraagd om dit artikel te checken op taal- en spelfouten, maar als ik dan zie dat de beste gamesoundtrack nog niet eens genoemd is, dan moet ik toch even ingrijpen. Zelfs als je Ori and the Blind Forest niet gespeeld hebt, is de soundtrack namelijk alsnog de moeite waard. De prachtige melodieën van Gareth Coker maken alles beter: of je nu aan het werk of aan de studie bent, op de fiets zit, of zelfs als je een andere game speelt waarvan de muziek minder geweldig is.

Wie de game wel gespeeld heeft, weet hoeveel de muziek toevoegt aan de beleving van het spel. Je ligt eenzaam in de duisternis op de grond, zonder hoop of hulp. De treurige, trage noten van de piano op de achtergrond brengen de tranen in je ogen. Of je probeert in allerijl te ontsnappen uit een grot die zich razendsnel met lava vult: een bombastisch orkest met haastige violen laat je hart sneller kloppen. Dankzij de muziek voel je die emoties tot in de puntjes van je tenen.

En het mooiste is nog dat we er sinds dit jaar nog meer Ori bij hebben. De soundtrack van Ori and the Will of the Wisps heeft nog niet dezelfde plek in mijn hart veroverd als die van de eerste Ori, maar de liefde begint wel steeds meer te komen. Beide soundtracks zijn te vinden op YouTube en Spotify, dus gaat dat luisteren!

Dit zijn dus onze favoriete videogame soundtracks. Staat jouw favoriet ertussen, of heb je er eentje die je echt moet delen? Laat het ons weten in de reacties!

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]