Pokémon Diamond en Pearl

Het jaar is 2007, kort na mijn zevende verjaardag. Pokémon Diamond en Pearl zijn net uitgekomen en ik krijg een van die games mét een Nintendo DS Lite voor mijn verjaardag. Ik heb al lang nagedacht over welke starter-Pokémon ik zou kiezen. Met smart zit ik te wachten tot mijn ouders thuiskomen.

Kun je je de teleurstelling voorstellen die ik voelde toen mijn ouders thuiskwamen met My Little Pony: Bratz? Mijn zevenjarig hart was gebroken. Afijn, een paar maanden later kon ik Pokémon Diamond van mijn zakgeld kopen en begon ik aan mijn langverwachte avontuur. Nu de remakes op de planning staan, vind ik dat het tijd is om de originele cartridge weer eens uit de kast te pakken en de game te herbeleven.

Elke keer dat ik Pokémon Diamond opstart weet het mijn hart te verwarmen. Het is een game die me terugneemt naar die goede oude tijd, vooral omdat het de eerste Pokémon game is die helemaal voor mij alleen was. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik met mijn gebrekkig Engels langzaam maar zeker door de verhaallijn kwam. 

Dit is zeker niet de eerste keer dat ik opnieuw aan het spel begin, maar wel de eerste keer in een hele lange tijd. Nadat mijn rivaal me omver beukt als ik aan zijn deur klop, vertrekken we samen naar Lake Valor om op zoek te gaan naar de rode Gyarados. Daar komen we Professor Rowan met zijn assistent tegen. Bij zijn vertrek vergeet hij zijn koffer. Mijn rivaal en ik nemen natuurlijk een kijkje, maar worden aangevallen door een aantal wilde Starly. We pakken elk een Pokémon uit de koffer en verslaan de Starly.

De assistent komt al gauw terug en ziet dat wij de Pokémon hebben gebruikt. Doodsbang is hij voor de reactie van de professor. Wanneer wij echter bij de professor aankomen, besluit hij zijn kostbare Pokémon weg te geven aan de twee roekeloze kinderen die ze zojuist hebben gebruikt. Hij vertelt dat we naar zijn lab moeten komen. Nadat ik het verhaal aan mijn moeder heb verteld, trek ik de wijde wereld in.

Wat me meteen opvalt na alle nieuwere generaties die zijn uitgekomen, is toch wel dat ik allerlei nieuwe functies mis. De Exp. Share bijvoorbeeld werd vanaf generatie zes aangepast, waardoor elke Pokémon in je party XP krijgt als de functie actief is. Ook krijg je deze Exp. Share naar mijn idee in de nieuwe games veel eerder. In Pokémon Diamond en Pearl is het nog een zogeheten held item dat de XP alleen geeft aan de Pokémon die het item vastheeft. Dat maakt het een rottaak om al je Pokémon rond hetzelfde level te houden, wat ik graag doe. 

Wat verder een groot minpunt is: Diamond en Pearl lopen op de DS een stuk minder soepel dan al hun opvolgers. Er zit bij sommige aanvallen in battles enorm veel tijd tussen de tekst en de animatie. Dit komt natuurlijk doordat het de eerste Pokémon-games voor de Nintendo DS waren. 

Ik geniet wel nog altijd van de verhaallijn in de game. Team Galactic is een stel klunzen, zoals eigenlijk elk team wel, maar in mindere mate dan bijvoorbeeld Team Rocket. Team Galactic komt meer over als een bedreigend team, dat echt wel wat voor elkaar kan krijgen. Gelukkig zijn wij er als tienjarigen om de hele Sinnoh-regio te redden. Verder no pressure hoor.

Naast het redden van de Sinnoh-regio hebben wij ook nog de taak om alle Gym Badges te verzamelen, de Champion te verslaan en de Pokédex compleet te maken. Deze eerste twee taken zijn niet al te moeilijk. De Gym Leaders van Sinnoh kun je goed aan. Je hebt natuurlijk niet veel met ze te maken buiten de Gym Battles om. Desondanks ben ik fan van hun designs. 

De Elite Four van Sinnoh: daar hoor je mensen eigenlijk niet vaak over, omdat het niet zo’n opvallende groep mensen is. Dit is eigenlijk in elke game zo. De Champion Cynthia daarentegen valt wel enorm op. Zij is een pittige tante om te verslaan vanwege haar sterke Pokémon (lees: Garchomp). Ook is het design van haar personage gewoon ontzettend gaaf, met haar zwarte outfit en lange blonde haren.

Onze laatste taak, de Pokédex compleet maken, is een flinke kluif zoals in elke game. Dit vooral zonder de hulpmiddelen die je in bijvoorbeeld Pokémon Omega Ruby en Alpha Sapphire krijgt, waar je op de PokéNav kunt zien welke Pokémon er op de route zijn. Als kind deed ik dit natuurlijk zonder hulpmiddelen en ving ik alles wat er te vangen was. Toen heb ik nooit de Pokédex vol kunnen krijgen, om de simpele reden dat ik alles zonder internet deed en dus geen flauw idee had hoe ik bepaalde Pokémon moest evolueren.

Wat de Pokédex vullen nog pittiger maakt, zijn de Honey Trees. Dit zijn oranje bomen verspreid over de gehele regio die je kunt besmeren met honing. Na zes uur wachten komt er dan een Pokémon op af. Deze tijd moet je echt afwachten, de game trapt er namelijk niet in als je simpelweg de klok verzet. De lastigste Pokémon om hier te vinden is Munchlax. Elke save file heeft slechts vier bomen die 1% kans hebben om Munchlax te vinden. Je hebt ook nog 10% kans om niks te vinden. Hier heb ik nooit het geduld voor.

Al met al heb ik kunnen genieten van het teruggaan naar deze goede oude tijd. De games blijven goed vermaak, ongeacht de verbeteringen die ik tegenwoordig gewend ben. Het is juist wel verfrissend om zonder deze verbeteringen te spelen; er zit meer uitdaging in de game. Op 19 november 2021 komen de remakes uit en ik wacht met smart.

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]