Paper Mario: Color Splash

Soms heb je van die games waar je een behoorlijke tijd naar uitkijkt, maar die je dan toch niet gelijk speelt als deze uitkomt. Dit had ik met Paper Mario: Color Splash. Ik volgde alle trailers en het nieuws over deze game, maar was waarschijnlijk afgeleid door een andere game ten tijde dat deze echt verscheen. Gelukkig bestaat er nog iets als game-winkels en op een rustige winkeldag kreeg ik de titel toch weer in het oog. Eindelijk kon ik dan beginnen aan het avontuur dat al jaren voor me klaar stond.

Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik niet wist wat ik hoorde toen even later — ik heb het over een paar dagen — Paper Mario: The Origami King werd aangekondigd. Ik voel me heel erg in de gaten gehouden door de FBI, dat begrijp je. Met de nieuwste release om de hoek, besloot ik mijn Wii U af te stoffen, aan te sluiten en de cd erin te knallen. Spelen maar!

Op de een of andere manier weet Mario mij altijd in een nostalgische bui te krijgen. Al op mijn vijfde kreeg ik een Nintendo 64-controller in mijn handen en was helemaal trots dat ik dat “rood-blauwe mannetje” kon laten springen. Welke game met de loodgieter in de hoofdrol ik dan ook opstart, ik kijk er altijd met een roze bril naar. Simpelweg omdat ik mezelf weer als klein kind in pyjama voor de tv zie zitten. 

Dit is echter niet de enige reden waardoor ik na vijf minuten al verknocht was aan Paper Mario: Color Splash. De Paper Mario-reeks is er eentje die ik dicht bij mijn hart houd en ook deze game laat zien waarom een franchise het zo lang kan overleven. Hoe simpel het concept namelijk ook is, het werkt allemaal even lekker. Je krijgt een brief, vertrekt met de prinses in je kielzog richting een stad en daar kom je erachter dat een groot deel van de kleur in die stad gestolen is. Onze favoriete loodgieter voelt het al aan zijn water: hij mag het weer op gaan lossen.

Waar ik in veel games juist schreeuw dat ik een uitgebreide verhaallijn wil, vind ik dat Mario het echt moet hebben van diens gameplay. Het is dan ook prima dat het verhaal kort gehouden wordt. Na een simpele gevecht instructie kun je al op pad gaan. De wijde wereld die bestaat uit een lading levels in.

De wereld van Paper Mario en de bijbehorende games hebben allemaal één ding gemeen met elkaar (je raadt het echt nooit): alles is van papier. Toch heeft elke game weer een eigen gimmick en in Color Splash is dat de verfhamer. In alle levels waar je doorheen moet, ontdek je grote witte plekken of voorwerpen. Deze moeten allemaal weer een kleurtje krijgen en daar is de hamer voor. Een beetje stampen met dat stuk gereedschap en de verf is zo weer aanwezig.

In de ‘buitenwereld’ komt deze hamer dus van pas, maar verf moet je ook gebruiken tijdens de gevechten met vijanden. Ook deze game zet weer Goomba’s en Shy Guys tegen je op en om deze een kopje kleiner te maken, heb je kaarten nodig. Deze kaarten selecteer je en vervolgens voer je de aanval uit die erop staat. De meeste kaarten krijg je echter blanco in handen en je gebruikt verf om ze in te kleuren en daarmee krachtiger te maken.

Je merkt al dat verf een van de belangrijkste dingen in de game is en ik vind dat de ontwikkelaar dit nog mooier heeft gemaakt door de omgevingen ontzettend kleurrijk te maken. Natuurlijk zijn er die witte plekken waar de wereld mee belast is, maar dat maakt de motivatie om het weer tot een gekleurd geheel te maken alleen maar groter. Ook de nuance tussen de levels is duidelijk weergegeven en van een stad vertrek je naar een strand om daarna een moeras onveilig te maken. Elke locatie heeft weer iets tofs en unieks.

Je hebt wellicht al wel door dat ik helemaal weg ben van deze game en dan moet ik nog mijn favoriete dingetje in de game bespreken. In een van de levels betreed je namelijk een strand. Op dit strand vind je natuurlijk de standaard strandvoorwerpen, zoals ligstoelen en parasols, maar je treft er ook een lange rij Toads. Deze rij ongeduldige mannetjes staan namelijk op een feestje te wachten, een jaarlijks festival dat uitbundig gevierd wordt.

Ook al is er chaos in de wereld van onze Nintendo-figuren, dat betekent niet dat je niet mag genieten van een strandfeest. Ik vind dit een van de mooiste momenten in de game, maar ik ben wel een beetje bevooroordeeld omdat ik stapelgek ben op Toad in alle soorten en maten. Naast een bar waar je een drankje kunt nuttigen, staat een enorm podium waar diverse bezigheden te doen zijn. Zo speel je een potje verstoppertje en moet je uit een rij identieke Toads besluiten wie het voorwerp heeft dat jij graag wil bemachtigen om het spelletje te winnen.

Het is misschien een simpele manier van vermaak, maar wat is het heerlijk uitgevoerd. Het voelt als een break op je avontuur door alle levels heen en dat zorgde bij mij voor een extra stukje genieten. Het feit dat dansende Toads met hun ronde voetjes al een heel koddig gezicht is, komt daar nog even bij kijken.

Ik ben blij dat ik na al die tijd alsnog tegen deze game ben aangelopen, want ik had deze speelervaring niet willen missen. Ook voel ik me nu helemaal voorbereid op de release van het nieuwste deel, dat de eerste Paper Mario voor de Switch gaat worden.

Paper Mario is een van de franchises waarbij Nintendo vanaf het begin goud in handen heeft gehad. De eerste titel verscheen in 2001, maar de populariteit is er niet minder om geworden. Het is dan ook niet gek dat we deze maand kunnen genieten van Paper Mario: The Origami King. Als Nintendo ergens een held in is, is het in het uitbrengen van vervolg games. Nog maar heel even wachten, want op 17 juli kunnen we er eindelijk mee aan de slag!

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]