De beste moederfiguren in games

Vandaag is het moederdag en dat leek ons een perfect moment om stil te staan bij onze favoriete moederfiguren in games. Welke moederfiguren uit onze virtuele avonturen zijn ons bijgebleven? We vroegen het aan de redactie en daar kwam een mooi lijstje met bijzondere vrouwen uit.

Als je menig Guardian een mening vraagt over Eva Levante, dan zijn de reacties meestal niet heel positief. Veelal zul je horen dat deze kleermaakster vooral symbool staat voor de lege, tegenvallende evenementen zoals de Guardian Games, The Dawning en Festival of the Lost. Dat terwijl ze een hart van goud heeft en al jaren de beste guardians voorziet van een eigen stijl en symbool.

Eva was zelf ooit moeder, getrouwd met – waar we van uit mogen gaan – een aardige man. Zoals wel meer mensen in de Last City heeft ze echter veel verdriet en pijn gekend toen zowel kind als man om het leven kwam in aanvallen tegen de mensheid. Daarna stak ze die liefde in haar werk als kleermaakster en de Guardians die haar stukken zouden dragen, waarbij ze onder andere Cayde-6 voorzag van zijn unieke mantel.

Nu Eva ouder is en het kleding maken te zwaar lijkt te worden, staat ze de Guardians bij tijdens de eerder genoemde evenementen. Met haar zachte, moederlijke stem motiveert ze de beschermers van de mensheid, in schril contrast tot het oorverdovende geschreeuw van Lord Shaxx in de Crucible.

Als iemand je vraagt om te denken aan een doorsnee game-personage, denk je waarschijnlijk niet aan een oudere vrouw. Als er in een game dan tóch een dame op leeftijd ten tonele verschijnt, speelt ze vaak alleen de rol van statige mentor of hulpeloze NPC. Die stoffige standaard maakt het des te leuker dat de 60-jarige Ana Amari een bonafide badass is.

Als voormalig onderbevelhebber van Overwatch is ze niet bang om zich als sluipschutter down-and-dirty in de strijd te mengen. Dat doet ze dan ook met verve, waarbij ze vooral bekendstaat om haar bijzondere uitrusting: haar biotische geweer en granaten zijn niet ontworpen om schade aan te richten, maar juist om teamleden te ondersteunen.

Als moeder krijgt Ana te maken met pittige keuzes. Zo koos ze ervoor om het contact met haar dochter Fareeha – beter bekend als Overwatch-heldin Pharah – jarenlang te verbreken, zodat ze kon onderduiken na een nederlaag. Ze is dus misschien niet de meest zorgzame game-moeder, maar wel een van de meest memorabele. En ja, ik heb een zwak voor haar: ik was een Ana main, maar ik moet eerlijk bekennen dat het grootste gedeelte van mijn Ana-gameplay er zo uitzag.

De meeste gamers zullen zich Drawn to Life: The Next Chapter waarschijnlijk herinneren als de nogal gestoorde Nintendo DS-RPG waarin je alles moest tekenen, van de held van het verhaal tot aan een simpele ladder. Klinkt allemaal leuk en aardig, maar wat je niet aan ziet komen is dat deze game de ‘kleine ik’ een aanzienlijke emotionele klap heeft gegeven.

In deze game kom je aan in het stadje Watersong, wat zinkt of drijft op het lied dat daar gezongen wordt. Mayor Rose is daar verantwoordelijk voor dit levenslied en wanneer in het verhaal haar stem wordt gestolen, verkeert de hele stad in gevaar. Haar zoon besteedt vanaf dat moment al zijn energie aan het terugkrijgen van haar stem en nadat dit met jouw hulp is gelukt, lijkt alles goed te komen.

Niets is minder waar. Gebroken door schaamte wil ze haar kracht aan haar zoon overgeven en daarmee haar leven beëindigen. Hoe doet ze dit? Door misschien wel een van de mooiste en hartverscheurende nummers,  ‘Light of my Life’, te zingen.  Dit nummer maakte me zo emotioneel dat ik het de volgende middag uren met mijn moeder heb geluisterd. Nu nog steeds moet ik in mijn ogen wrijven zo gauw ik het nummer hoor en daarmee staat Mayor Rose bij mij bovenaan het lijstje van videogame-moeders.

Almorra Soulkeeper is niet een typische lieve moeder die je verzorgt als je been gebroken is. De charr uit MMORPG Guild Wars 2 heeft op haar manier wel veel goeds gedaan als generaal. In een wereld die verscheurd is door draken, Renegades en spoken is het aan haar en andere helden om deze wereld toch nog leefbaar te maken.

Toen de draak Kralkatorrik wakker werd en haar hele warband vernietigde, begon Almorra charr, mensen en andere wezens in het continent Tyria bij elkaar te verzamelen om zo een vuist te vormen tegen Kralkatorrik en de andere oude draken. Zo werd ze de leider van de Vigil, een militaire macht die de draken wil verslaan met geweld en tactiek. Haar zoon Ajax Anvilburn, en met hem vele anderen, voelen juist nog steeds een grote haat tegenover mensen vanwege hun gezamenlijke geschiedenis. Ook erkent hij de dreiging die de draken vormen niet.

Almorra maakt hierin de moeilijke keuze om een missie op te zetten om haar gevaarlijke zoon op te jagen en te doden. Ze rouwt wel om hem, maar blijft niet hangen in het verleden. Haar taak als generaal is om de draken voorgoed te verslaan, zodat alle kinderen van Tyria vredig kunnen leven. Een krachtig rolmodel voor iedereen in plaats van een ideale moeder. Haar naam, Soulkeeper, laat ook zien dat ze inderdaad het beste met zich voor heeft.

Hoewel game-ontwikkelaar Telltale Games veel kritiek van fans kreeg op hun games en management, is er één ding waar zij veel om geprezen werden: Clementine. Fans van The Walking Dead hebben dit memorabele personage zien opgroeien van een aandoenlijk klein meisje tot een meedogenloze, sterke jonge vrouw. Uiteraard is Clementine geen moeder in de biologische zin, maar er is geen twijfel over mogelijk dat zij gezien kan worden als de adoptiemoeder van AJ.

Als speler volg je de reis en ontwikkelingen van Clementine vier seizoenen lang. In seizoen één is zij haar ouders kwijt en staat zij onder bescherming van Lee (haar vaderfiguur in de zombie-apocalyps). Na een traumatische ervaring staat zij er in seizoen twee grotendeels alleen voor, totdat zij wordt opgevangen door een nieuwe groep survivors, waarvan er eentje hoogzwanger is. Door de band die Clementine opbouwt met de zwangere vrouw, denkt ze er ook geen twee keer over na om het pasgeboren baby’tje onder haar hoede te nemen wanneer zijn ouders sterven. Hij krijgt de naam AJ en Clementine is vanaf dat moment een teen mom.

Seizoen drie en vier zijn voornamelijk gefocust op de band en relatie tussen Clementine en AJ. Ze is hier dan ook veel stoerder en krachtiger, bijna niet te stoppen om te krijgen wat ze wil bereiken en om AJ veilig te houden. Het contrast tussen deze Clementine en de kleine Clem van seizoen één is verbazingwekkend en als speler voel je je ook trots op de jonge vrouw die ze is geworden. Natuurlijk komen er conflicten naarmate AJ ouder wordt. Clementine is zich ervan bewust dat zij met haar opvoeding verantwoordelijk is voor de jongeman die AJ gaat worden, iets wat haar erg onzeker maakt. Hoe moet zij als jonge meid het verschil tussen goed en kwaad uitleggen, al helemaal in een post-apocalyptische wereld? Dit is een game waarin keuzes belangrijk zijn, dus als speler ben jij de degene die bepaalt wat voor een moeder Clementine zal zijn en daarmee ook wat voor een persoon AJ zal worden…

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]