Even genoeg – ik ben Poké-moe

Wanneer is de Miltank leeg?

Smekend met de tranen over mijn wangen stond ik bij mijn ouders. Het jaar was 1999 en mijn neef en nicht hadden met de release van Pokémon Red en Blue een Game Boy gekregen met de rode editie van de game. Ik zou en moest zelf ook Pokémon hebben, deels door mijn nieuwe verslaving in de vorm van de anime. Meer dan twintig jaar zijn er ondertussen verstreken en met een nieuwe generatie Pokémon in het vooruitzicht kan ik nu wel zeggen: ik ben Poké-moe.

In de 23 jaar na de release van het origineel hebben we nog zo’n twintig nieuwe delen van de hoofd-Pokémon-franchise gehad. Nieuwe generaties, remakes en sequels hebben allemaal de revue en mijn handhelds en consoles gepasseerd, om nog maar te zwijgen over de tal van spin-offs die we voorbij hebben zien komen. Op 18 november beginnen we aan een nieuwe generatie met Pokémon Violet en Scarlet, maar de laatste jaren merk ik telkens hetzelfde probleem…

Enthousiast ging ik op reis…

Net als een nieuwe Pokémon-trainer begon ik mijn avonturen altijd vol goede moed. Rugzakje gepakt, een eerste Pokémon gekozen en moeders gedag gezegd, zo begon het avontuur vol enthousiasme. Voor ik het wist had ik mijn eerste Pokémon gevangen, een Gym-leider verslagen en zelfs al oog in oog gestaan met de schurken van de Pokémon-wereld.

In mijn eerste avonturen wist ik het vaak te schoppen tot aan de Elite Four en met pijn en moeite kon ik ze ook nog wel op hun plek zetten om te laten zien dat ik de beste was. Een volledige Pokédex is er nooit van gekomen, maar dat was iets waar ik wel mee kon leven. Voldaan kon ik mijn avontuur afsluiten, vooruitkijkend naar wat een nieuw avontuur ging brengen.

Tegenwoordig is dat niet meer zo. Misschien is het jeugdige enthousiasme eraf, of heb ik er simpelweg de energie niet meer voor om nog zo op reis te gaan. Na de eerste of tweede Gym-leider op zij te hebben gezet, kruipt vooral het gevoel omhoog van “Is dit nou alles wat er is?”. Sla de Pokédex van de regio open en ik ben helemaal klaar – hier heeft toch niemand meer tijd voor?

Avonturen werden klusjes, lijstjes en taken

Ik wil niet het chagrijn zijn en roepen: “Er is geen innovatie meer in Pokémon”. Dat is klinkklare onzin: bijna ieder deel of in ieder geval iedere generatie Pokémon-games probeert iets nieuws te doen. Daar kan ik Game Freak en Nintendo alleen maar voor applaudisseren, maar vanuit mij wordt het wel een steeds kleiner applausje.

De dingen die worden geïntroduceerd zijn niet heel boeiend meer. Het gaf een heerlijk avontuurlijk gevoel om de open wereld van Sword en Shield te betreden, maar er zijn zoveel mooiere werelden om te bezoeken. De verhalen die worden verteld zijn leuk voor een zesjarige, maar tegenwoordig vinden zij ze zelfs dertien in een dozijn. De mega-evoluties, Dynamaxes en weet ik het wat zijn grappig, maar ook daar is naar drie keer de pret wel vanaf. Het weet mij simpelweg niet meer vast te houden.

Het verslaan van Gym-leiders, de eindeloze gevechten tegen andere trainers en het opsporen en vangen van nieuwe Pokémon. Waar het vroeger nog een avontuur was, weet het mij nu niet meer te boeien. Ik wil betaald worden om to-do lijstjes af te vinken en klusjes op te knappen, niet daar zelf ieder jaar 60 euro voor neer te moeten tellen. Tot die conclusie kwam ik bij Pokémon X en Y, bij Pokémon Sun en Moon, bij Pokémon Let’s Go Pikachu, bij Pokémon Sword en Shield…

Misschien moet ik gewoon stoppen met de nieuwe games kopen, in plaats van verbaasd zijn dat het mij telkens niet meer weet te pakken en gewoon accepteren dat ik Poké-moe ben. Al begint het dan zo vlak voor de release van Violet en Scarlet met al die nieuwe Pokémon toch weer een heel klein beetje te kriebelen…