19 van ‘19 – #11 – Cadence of Hyrule

We bewegen met rasse schreden richting het einde van 2019. Aan het begin van dit jaar waren we bang dat we, in afwachting van de nieuwe generatie consoles, games tekort zouden komen in 2019. Gelukkig is dat niet gebeurd en zijn er ook dit jaar weer prachtige titels uitgekomen. We blikken terug op de 19 mooiste games van 2019, met op nummer 11: Cadence of Hyrule: Crypt of the Necrodancer.

Hoewel de The Legend of Zelda-serie ook door mij op handen wordt gedragen, gaat mijn geschiedenis met de serie lang niet zo ver terug als bij menig ander redactielid. The Legend of Zelda: The Wind Waker was pas mijn eerste echte Zelda-game en omdat ik Ocarina of Time nooit met de bril van nostalgie heb gespeeld, vond ik het niet zo’n bijzondere game. Met de release van Breath of the Wild liet Nintendo echt weer eens zien waar het toe in staat is, waardoor het een verrassing is dat de nieuwste Zelda-game helemaal niet uit de stallen van Nintendo komt, maar uit die van een kleine indie-ontwikkelaar.

Op 13 juni 2019 verschenen de eerste beats van Cadence of Hyrule: Crypt of the Necrodancer in Nintendo’s eShop. De game die ontwikkeld is door Brace Yourself Games, is dan ook alleen op de Nintendo Switch te verkrijgen, waar je er in een uurtje of zes doorheen bent. Maar ondanks de relatief korte speelduur van de game, is Cadence of Hyrule een van mijn favorieten van 2019. Simpelweg omdat ik de game niet zag aankomen, maar wel bleef plakken zoals dat eerder bij weinig andere games gebeurd was.

Het is je misschien al opgevallen: ondanks dat ik The Legend of Zelda al regelmatig heb benoemd, ontbreekt de officiële titel in de naam van deze game. De game valt namelijk niet in de officiële canon van de serie, maar dient enkel als spin-off. Cadence uit Crypt of the Necrodancer wordt door een portaal naar het koninkrijk Hyrule gezogen, waar de spreekwoordelijke stront aan de knikker is. Terwijl Cadence een weg naar huis probeert te vinden, krijgt ze hulp van Link en Zelda met wie ze samenwerkt om de duistere Octavo te stoppen.

Het mooie aan Cadence of Hyrule is dat Nintendo een kleine indie-studio los liet gaan met een van ‘s werelds meest geliefde franchises en dat er ook nog eens iets heel moois uit kwam. De game speelt heerlijk weg wanneer je het ritme hebt gevonden, het hele stijltje doet eerdere generaties Zelda-games eer aan en de muziek maakt het hele verhaal compleet. Zoals ik mijn review eerder dit jaar al afsloot: “als je ziet wat Brace Yourself Games met The Legend of Zelda heeft gedaan, snap je haast niet waarom Nintendo niet vaker kleine, talentvolle indie-studios met diens series aan de slag laat gaan.”

Sinds de release van Breath of the Wild en alle tijd die ik daar heb ingestopt, wil ik het liefst alles wat de The Legend of Zelda-naam draagt opnieuw spelen. Door een gebrek aan tijd komt daar echter maar verdomd weinig van, waardoor ik zo blij ben dat ik toch een moment heb genomen om Cadence of Hyrule te spelen. Want hoewel ik nauwelijks bekend was met Crypt of the Necrodancer, was de trailer voor de spin-off zo aanstekelijk dat ik er wel mee aan de slag moest.

Het is dan ook de muziek van de game waar ik nog steeds van geniet. Ondanks dat ik de game na mijn eerste playthrough niet meer heb aangeraakt, staat de soundtrack nog wekelijks op repeat. De elektrische soundtrack van Danny Baranowsky bestaat uit 25 remixes, komend uit verschillende The Legend of Zelda-games, die stuk voor stuk heerlijk weg luisteren. Lekkere beats voor als je aan het werk bent of in de sportschool staat.

Wie weet pak ik tijdens de feestdagen de game nog een keer op om een paar loze uurtjes te vullen, al is er buiten de muziek helaas weinig reden om weer terug te gaan naar de titel. Wanneer je de game binnen een zestal uurtjes hebt uitgespeeld, heb je waarschijnlijk alle items al, alle eindbazen verslagen en alle gebieden verkend. Op dat moment is er weinig meer te beleven behalve de game opnieuw spelen om een snellere tijd neer te zetten in je speedrun. Een sequel zou dan ook geen verkeerde gedachte zijn, al is het wat lastig om daar een verhaaltechnische reden voor te verzinnen.

Ik heb hierboven al een hoop dingen genoemd die Cadence of Hyrule: Crypt of the Necrodancer tot een van mijn favoriete games uit 2019 maakt, maar uiteindelijk is het vooral een favoriet omdat de game mij zo aangenaam wist te verrassen. Veel games hebben een bepaalde hype-cyclus, maar Cadence of Hyrule wist mijn hart met een enkele trailer te veroveren en is daarna niet meer weggegaan. Reden genoeg dus om de game op nummer 11 te zetten in onze 19 van 2019.

Ben je benieuwd naar welke games de redactie nog meer heeft gekozen tot een van de 19 belangrijkste games van 2019? Check dan het complete overzicht van de 19 van 2019.