Wonder Woman 1984

Wie de eerste Wonder Woman-film heeft gezien, heeft ongetwijfeld hoge verwachtingen voor de tweede. Het in 2017 uitgebrachte debuut was een sterke introductie van het geliefde personage in de DCEU, waarin haar achtergrond en vaardigheden in een samenhangend verhaal duidelijk gemaakt worden. Houdt Wonder Woman 1984 datzelfde momentum vol?

Na Wonder Woman (2017) hebben we ondertussen DC-flicks als Shazam! en Birds of Prey voorbij zien schuiven. Toch bleef de door Gal Gadot geleide film in ons achterhoofd en konden we uiteindelijk uitkijken naar WW84. Met tweeënhalf uur aan speeltijd wacht ons hopelijk een flinke DC-film. Het was natuurlijk de bedoeling dat we afgelopen december met z’n allen voor Wonder Woman 1984 naar de bioscoop konden, maar helaas mocht het niet zo zijn. In plaats daarvan verscheen de film kort geleden op DVD en Blu-ray, en op streaming-platformen zoals Amazon Prime. In de film lijkt Diana een ander pad te betreden door te settelen met een normale baan in een normale buurt, maar hoe pakt dat voor haar (en voor ons) uit?

Nadat ze tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het front vocht en eigenhandig de oorlogsgod Ares versloeg, verdween Diana Prince even van het toneel. Decennia later zien we haar terug in de Verenigde Staten. Het is niet helemaal duidelijk waarom daar – wellicht wilde ze het land zien dat piloot Steve ooit thuis noemde en is ze daarna blijven plakken. In ieder geval heeft ze een baan gevonden bij het Smithsonian Museum en kan ze haar kennis van en interesse in geschiedenis ergens kwijt.

Soms lost ze kleine misdaden op à la Spider-Man, maar daarnaast ziet de wereld weinig van haar alter ego Wonder Woman. Dat blijft zo tot er een mysterieuze steen opduikt die zogenaamd wensen kan vervullen. Diana en haar collega Barbara (Kristen Wiig) geloven er niets van, maar doen toch allebei stiekem een wens. Wanneer de steen gestolen wordt door oliemagnaat Maxwell Lord (Pedro Pascal) komt Diana voor een dilemma te staan: kan ze haar wens opgeven?

[image_with_animation image_url=”36461″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Wie ooit de Wonder Woman-stripboeken heeft gelezen is bekend met antagonisten Maxwell Lord en Cheetah. Lord is ook al eens opgedoken in Supergirl, maar maakt hier zijn debuut op het witte doek, en wel als antagonist van de film. Het megalomanische personage wordt steeds gieriger en machtsverslaafder en dat speelt Pascal met verve, maar helaas is een aantal van zijn uitspraken zó cliché dat een facepalm of een diepe zucht op zijn plek is.

Ook Wonder Woman’s tegenstander Cheetah was eerder te zien op televisie, maar maakt haar filmdebuut in WW84. Ze werd in de comics nogal geseksualiseerd en wordt in de film gelukkig iets minder neergezet als lustobject. Wiig speelt de rol van de onhandige Barbara prima, maar haar uitspraken vallen al snel terug naar een basaal en stereotiep niveau. De wrok die ze dan jegens Diana koestert voelt daardoor wat leeg aan. Wanneer ze krachten krijgt en langzaamaan in Cheetah verandert, groeit ze wat betreft idealen meer richting Maxwell Lord – een ontwikkeling die hopelijk zorgt voor een spectaculair eindgevecht…

Verscheidene actiescènes in de film steken goed in elkaar. In bijna elke superheldenfilm is wel een scène op rijdende voertuigen en daar blijft WW84 niet in gebreke. Doordat Diana op dat moment vecht met een door het plot gerechtvaardigde achterstand, valt op dat met name dit gedeelte sterk is opgezet. Dat valt alleen niet te zeggen van het nodige grote gevecht op het einde, dat vol zit met gaatjes in het plot, onnodige CGI en vreemde keuzes wat betreft superkrachten. Hier valt overigens ook het gebruik van Diana’s nieuwe wapenrusting volledig in het water, omdat het te weinig toevoegt.

Daarnaast zien we in de actiescènes elementen die de suspension of disbelief – oftewel het opzij zetten van wat mogelijk en onmogelijk is – definitief breken. Dat Wonder Woman met haar zweep aan objecten kan slingeren, dat was al in de eerste film duidelijk. Maar dat ze dat nu aan bliksemschichten kan doen, springt niet zo goed uit de verf. Als je voor sommige van de gebeurtenissen een uitleg zoekt en alleen uitkomt op “maar dat kan omdat ze Wonder Woman is”, dan is dat ongelukkigerwijs een gebrek aan fictieve grenzen.

[image_with_animation image_url=”36460″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Gezien WW84’s status als vervolg is het niet vreemd dat het gros van de kijkers absoluut vergelijkingen zal trekken met de vorige film wat betreft kwaliteit. Helaas betekent dat in dit geval niet al te veel goeds. Waar de eerste film een duidelijke opbouw had, voelt de tweede film rommelig aan doordat er meerdere verhaallijnen gevolgd worden die allemaal nét niet pakkend genoeg zijn. De personages lijken daardoor ook platter en minder interessant te zijn dan in de eerste film.

Dat is met name te wijten aan het script. De dialoog voelt soms ongemakkelijk aan, onder andere wat betreft eighties-verwijzingen en cliché-redeneringen. Ook zijn er genoeg plot gaps te spotten, zelfs vanaf een afstand. Zo wordt het nooit duidelijk waarom Diana in de Verenigde Staten is en lijkt de grootste reden daarvoor te zijn dat het nou eenmaal een toffe setting biedt voor een actiefilm. Van die setting wordt met name een schtick gemaakt wat betreft kleding en technologie. Van de Koude Oorlog, die het plot aanzienlijk meer interessante handvatten had kunnen bieden, is weinig te zien.

Het moge duidelijk zijn dat zowel de cast als de opzet van de film prima zijn. Het is in dit geval alleen wel zo dat de bindende factor in de vorm van het script te veel te wensen overlaat.

[image_with_animation image_url=”36466″ alignment=”center” animation=”Fade In” border_radius=”none” box_shadow=”none” max_width=”100%”]

Afgezien van de gevechten is de wenssteen een leuke opzet. Het interessante van de steen en hoe Maxwell Lord deze probeert te manipuleren, is dat elke wens een prijs heeft. Dat wordt in de film benadrukt door elk personage dat een wens doet daar ook duidelijk mee te benadelen. Als je de eerste film gezien hebt, kun je je wel voorstellen waar Diana haar wens voor gebruikt. Dat plotpunt is prima opgezet en geeft de film een leuke draai, maar je kunt vanaf het begin eigenlijk wel voorspellen hoe haar wens uiteindelijk uit zal pakken. 

De steen geeft de film thematisch gezien een boost die Wonder Woman hard nodig heeft om zowel persoonlijke groei door te maken als Lords plan te stoppen. Uiteindelijk houdt ze zich, net als in de eerste film, vast aan haar idealen en laat ze zien dat liefde en menselijkheid overwinnen. Dat had alleen ook gekund in anderhalf uur.

Hoewel we uitjes naar de bios erg missen en onze favoriete bioscopen een hart onder de riem willen steken, is het misschien dus toch niet zo erg dat we Wonder Woman 1984 niet op het witte doek hebben kunnen zien.

Wonder Woman 1984 is nu op DVD, Blu-ray en on demand te bekijken.