In 1988 verscheen Willow, de nieuwe film van de hand van dé George Lucas. De schrijver en regisseur had tijdens opnames voor The Empire Strikes Back kennisgemaakt met de toen nog jonge acteur Warwick Davis. Lucas speelde al langer met het idee van Willow, maar toen hij Davis ontmoette vielen de puzzelstukjes op zijn plek en wist hij wie de hoofdrol te pakken had.

Later zou Davis rollen oppakken in verschillende andere Star Wars-projecten, Harry Potter, Doctor Who en Narnia, maar eerst was daar de speciaal voor hem geschreven Willow. 35 jaar later verschijnt dan eindelijk de opvolger die we al bijna niet meer durfden te verwachten, maar dan in de vorm van een serie op streamingplatform Disney+. Nu alle acht afleveringen van het eerste seizoen online staan, is het tijd om de balans op te maken.

Funtasy

De afgelopen paar jaar is het genre fantasy een beetje veranderd in een donker en serieus geheel. Met series als The Rings of Power, Game of Thrones en diens opvolger The House of the Dragon zijn de spaarzame goede releases die we zien thematisch gezien ontzettend desolaat. Daar sluit de visuele stijl vervolgens bij aan, zoals we bijvoorbeeld zagen in twee afleveringen van Game of Thrones waarbij geen steek te zien was.

Maar dan is er Willow. Met ontzettend veel plezier heb ik de wekelijks uitgebrachte afleveringen steeds gekeken, niet alleen omdat de personages en setting me wel aangrepen, maar ook omdat het gewoon leuk is. In zekere zin is Willow iets waar ik al heel lang op gewacht heb.

Willow brengt de fun weer terug in fantasy — (L-R): Graydon (Tony Revolori), Kit (Ruby Cruz), Jade (Erin Kellyman), Boorman (Amar Chadha-Patel) and Dove (Ellie Bamber) in Lucasfilm’s WILLOW exclusively on Disney+. ©2022 Lucasfilm Ltd. & TM. All Rights Reserved.

Prinsessen, ridders en magie

Voor wie de film niet gezien heeft is een kleine samenvatting wel op zijn plaats: de goedhartige Willow en zijn kinderen vinden een baby die te vondeling gelegd is. Al gauw blijkt dat baby Elora voorbestemd is om de wereld te redden. De kwaadaardige koningin Bavmorda wil het kind dus koste wat het kost doden. Willow gaat met een klein groepje avonturiers (o.a. Val Kilmer, Joanne Whalley en Graham Hughes) op reis om de koningin te verslaan en de toekomst van Elora veilig te stellen.

De serie speelt zich een jaar of twintig later af. Elora’s identiteit is van iedereen, inclusief haarzelf, verborgen gehouden en een nieuw kwaad begint te broeden. In het rijk Tir Asleen wordt kroonprinses Kit (Ruby Cruz) uitgehuwelijkt aan prins Graydon (Tony Revolori) van het aangrenzende koninkrijk. Beiden zien het niet echt zitten, maar werken met tegenzin mee om de diplomatieke band tussen de rijken te versterken.

De plannen lopen de soep in wanneer prins Airk van Tir Asleen (Dempsey Bryk) de nacht voor de bruiloft wordt ontvoerd door krijgers van het kwaad. Kit, Graydon en een aantal anderen gaan op pad om de hulp van de magiër Willow in te schakelen en Airk te redden.

De spontane, jonge cast bestaat naast Cruz, Revolori en Bryk onder anderen uit Erin Kellyman (Solo: A Star Wars Story), Ellie Bamber (BBC’s Les Misérables) en Amar Chadha-Patel (The Wheel of Time). Daarnaast zien we natuurlijk Warwick Davis terug als Willow en zijn ook Joanne Whalley en Graham Hughes terug om hun rol opnieuw op te pakken.

Op naar de Versplinterde Zee

Onze helden, die het nog niet helemaal met elkaar kunnen vinden, gaan op weg naar Willow om daarna door te reizen om Airk te vinden. Hij blijkt meegenomen te zijn naar de Eeuwenoude Stad, die nog achter de Versplinterde Zee ligt. Het grote probleem is dat niemand ooit voorbij die zee gereisd is, of in ieder geval is niemand er ooit van teruggekomen.

Het recept voor een episch avontuur is er dus: we hebben prinsessen, ridders, magie, prachtige locaties en een Damsel in Distress. Alleen is de damsel in dit geval een man. Ook is de prinses zelf behoorlijk strijdlustig, in tegenstelling tot de prins. Een hoop clichés worden ondersteboven gezet en dat maakt Willow fris, ondanks het soms verder wat voorspelbare verhaal.

De makers hebben hun best gedaan om de charme van Willow te behouden, maar het verhaal, de productie en de casting ervan naar het heden te trekken.

Een moderne insteek

Aan alles is te merken dat de makers hun best gedaan hebben om de charme van Willow te behouden, maar het verhaal alsmede de productie en casting ervan naar het heden te trekken. We zien een behoorlijk diverse cast en er worden door de serie heen verhaallijnen geopend die je niet vaak ziet bij Disney. De cast benoemde zelf ook in de achter-de-schermen-docu dat ze trots zijn dat dit het geval is.

Een opvallende keuze bij deze moderne insteek is het gebruik van hedendaagse muziek in de aftiteling van elke aflevering. Zo horen we verschillende covers van bekende rock- en popliedjes voorbij komen. Of dit passend is, is écht een kwestie van smaak. Het zou in menig fantasyserie misstaan, maar bij Willow is het mijns inziens niet storend door het losse karakter van de show. Ook het script doet wat anachronistisch aan, want hier en daar horen we wat modern taalgebruik. Dat was ook zo in de film en in dit geval gaat dus ook hier op: het past meestal prima, op wat uitzonderingen na.

D&D-esque

Het verhaal en script mogen dan makkelijk op te pakken zijn, maar we moeten wel even wennen aan de personages. Die zijn namelijk in het begin niet allemaal even gezellig, maar dat weten ze zelf ook. De karakterontwikkeling die volgt is echter om van te smullen. De spanning tussen een paar specifieke personages is interessant om te zien, zeker met het verhaal van de film in het achterhoofd.

Al met al voelt de bij elkaar geraapte groep helden wel heel erg als een groepje Dungeons & Dragons-personages en de opbouw van de afleveringen sluit daarbij aan. Persoonlijk vond ik dat echt toevoegen aan de charme van de serie en de personages zelf. Stuk voor stuk hebben ze veel eigenheid en karakter, en krijgen ze de kans om dat ook te laten zien.

Op het einde van de serie wordt sterk gehint dat er in totaal drie seizoenen zullen zijn. Laten we hopen dat dit het geval is, want bij een serie als deze is er ruimte voor verbetering en groei en het lijkt erop dat de makers die al te graag willen benutten.

Het eerste seizoen van Willow is nu te zien op Disney+.

Conclusie

Willow is een grotendeels familievriendelijke fantasyserie die soms precies (en soms wat minder) weet wanneer zichzelf serieus te nemen. De setup is een beetje een cliché, maar de makers hebben genoeg zelfkennis om dat obstakel te overwinnen. Hier en daar laat de serie zich even afleiden door side quests. Dit komt vaak wel ten goede van de karakterontwikkeling en leidt de groep avonturiers uiteindelijk toch naar waar ze moeten zijn. De filmlocaties en visuele effecten zijn, zoals we van Disney gewend zijn, tot in de puntjes verzorgd. Dat maakt Willow niet alleen een leuke serie met prima plot en dito acteerwerk, maar ook eentje waar genoeg moois te zien is, zoals het een fantasyserie betaamt. Al met al een goede, moderne voortzetting van een cultklassieker binnen het genre.