Conversations with a Killer: The John Wayne Gacy Tapes

Zestig uur aan niet eerder gedeelde interviews

Netflix heeft het gat in de markt dat true crime docu’s heet gevonden. Het streamingplatform staat vol verhalen over moord en doodslag, die regelmatig in de top van meest bekeken series staan. Met de Tinder Swindler en Worst Roommate Ever leek het even alsof moordenaars ruimte moesten maken voor oplichters, maar nu komt Netflix met The John Wayne Gacy Tapes: een docuserie over één van de meest geruchtmakende seriemoordenaars ooit.

Seriemoordenaar John Wayne Gacy is verantwoordelijk voor de moord op tenminste 33 jonge mannen en minderjarige jongens. Al deze moorden vonden plaats tussen 1972 en 1976. Gacy werd ook wel de Killer Clown genoemd, omdat hij zich verkleedde als clown om kinderen te vermaken op feestjes. Hoewel hij veroordeeld is voor 33 moorden en een aantal verkrachtigen, is het vermoeden nog altijd dat hij veel meer slachtoffers heeft gemaakt. Conversations with a Killer: The John Wayne Gacy Tapes staat sinds woensdag 20 april op Netflix.

Nieuw materiaal aan het licht

Supergruwelijk allemaal dus, maar het is ook al een tijdje geleden. Waarom nu opnieuw aandacht voor de daden van John Wayne Gacy? Omdat er zestig uur aan audiomateriaal is vrijgesteld door één van zijn toenmalig advocaten. Audio waarop Gacy niet alleen verschillende moorden en verkrachtingen bekent, maar ze ook met akelig gedetailleerd beschrijft. Genoeg aanleiding voor een driedelige Netflix-docuserie.
Dat is niet de enige manier waarop de serie een andere kant van de zaak Gacy belicht. Opvallend is dat er niet alleen veel nooit eerder gehoorde slachtoffers aan het woord komen. Ook ligt de focus van de documentaire sterk op het moment dat Gacy gepakt werd. We horen onder andere van de agenten die bij de opgravingen in Gacy’s huis aanwezig waren. In de kruipruimte onder zijn woning zijn menselijke resten van 26 verschillende personen gevonden.

Van de makers van…

Executive producer Joe Berlinger ken je misschien wel van andere true crime-documentaires zoals The Times Square Killer en The Vanishing at the Cecil Hotel (beide te zien op Netflix). Hoewel de nieuwe informatie rondom Gacy zeker mijn nieuwsgierigheid wekt, houd ik mijn hart vast op basis van eerder werk van Berlinger. Zowel Cecil Hotel als Times Square Killer waren interessant, maar ook uitgerekt over een onnodig aantal afleveringen door constante herhalingen en overbodige informatie.
Zo wordt de kijker in Cecil Hotel op een zijpad gestuurd wanneer wordt geïnsinueerd dat een lokale metal gitarist iets met de bewuste verdwijningszaak te maken heeft. Een hele aflevering wordt gehint naar dat hij de dader zou kunnen zijn, om vervolgens te tonen dat hij er helemaal niks mee te maken had en gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment was.

Onnodig opgerekt verhaal

Waar met name Cecil Hotel idioot lang doorging terwijl de zaak allang opgelost bleek, is The John Wayne Gacy Tapes wat meer to-the-point met meer relevante informatie. Bovendien is de nieuwe invalshoek best interessant. Toch merk ik ook bij deze serie dat het met een aflevering minder ook had gewerkt. Tenminste, als ze wat minder irrelevante “experts” en dramatische stockbeelden de revue hadden laten passeren.

Zo komt er een homorechtenactivist aan het woord die vertelt over homoseksualiteit in de jaren 70, en hoe veel jongeren op straat belandden nadat ze uit de kast kwamen. Veel van Gacy’s slachtoffers waren homoseksuele mannen, dus er valt iets voor te zeggen om iemand dat aspect te laten toelichten. Maar waarom deze expert zoveel screentime moet, snap ik niet (tenzij je een tweedelige docu probeert uit te rekken naar drie delen, omdat Netflix daarvoor heeft betaald).

De psyche van de psycho

Er zijn een heleboel redenen waarom mensen geïnteresseerd zijn in true crime-docu’s. Voor mij is het vooral omdat ik een fascinatie heb voor de werking van het brein van de psychopaat. Als voor jou hetzelfde geldt, dan ga je The John Wayne Gacy Tapes op z’n minst gedeeltelijk interessant vinden.

Gacy vertelt in de interviews over zijn daden alsof het amusante anekdotes zijn. Hij is nuchter en soms onverschillig. Zo blijkt wel uit zijn uitspraak over de prostituees die hij oppikte: “It’s like going to the store. If you buy something and you decide you don’t like it, and want to break it, it’s yours to break because you paid for it.” Zijn beschrijving van de moorden, gepaard met onmiskenbaar narcisme, is even huiveringwekkend als biologerend.

Het verhaal van alle kanten

Wat de makers in deze docu goed hebben aangepakt, is de diversiteit aan bronnen. We horen van de advocaten van Gacy, maar niet alleen hun kant. Ook de rechercheurs, de openbaar aanklager, verschillende slachtoffers en nabestaanden krijgen een platform. De één is wellicht meer relevant dan de ander, maar de verschillende invalshoeken maken het een compleet verhaal dat van meerdere kanten belicht is.