The Little Mermaid is de eenentwintigste live-action bewerking van een van Disney’s eigen tekenfilms. Op die lijst staan prima films zoals Pete’s Dragon en Jungle Book, maar ook flinke zeperds als Dumbo en Pinocchio. De algemene consensus is dat er nog geen live-action versie is gemaakt die het origineel overtreft en met recht een nieuwe Disney-klassieker genoemd kan worden. Toch blijven ze maar van de band rollen. Het lijkt wel alsof er geld mee verdiend wordt. Is The Little Mermaid een waardige opvolger van de tekenfilmversie of het zoveelste massaproduct?

In de aanloop naar de release van The Little Mermaid ging het vooral over de kleur van Ariel en dan niet die van haar schubben. Omdat enige wokeness mij niet vreemd is (en met ‘enige’ bedoel ik ‘veel’), sta ik vierkant achter Disney’s besluit om een meer diverse cast aan te monsteren. Zo! Hebben we dat ook weer besproken. Door naar de film, want die is goed.

Disney’s renaissance

The Little Mermaid is vooral goed, omdat het een vrijwel exacte kopie is van de originele tekenfilm, die in 1989 een nieuwe bloeitijd van Walt Disney Studios inleidde. Sinds 1973 (Robin Hood) had Disney eigenlijk geen echte hit meer gehad. The Little Mermaid markeerde de overgang van de magere decennia naar de uiterst succesvolle jaren negentig. Films als Beauty and the Beast, Aladdin en The Lion King lagen in het verschiet en zouden commerciële en artistieke hoogtepunten worden. Hoewel The Little Mermaid zich qua tekentechnieken niet aan de latere films kan meten, bracht het ons wel vrolijke personages, leuke liedjes en een prima verhaal.

Hier een kleine introductie voor de drie mensen en hun hond die dat verhaal nog niet kennen. Het gaat over een zeemeermin die klein is. Ariel wordt verliefd op prins Eric en besluit meteen huis en haard op te geven om een mens te worden en bij hem te zijn. De gemene zeeheks, tevens octopus, Ursula wil haar wel helpen, maar tegen een hoge prijs.

Disney evenaart zichzelf met The Little Mermaid — The Little Mermaid. Via Disney Press

De kleine verschillen

De tekst van een drietal nieuwe liedjes werd geschreven door Lin-Manuel Miranda (Hamilton, Encanto), wiens droom in vervulling ging, want de singer-songwriter was als klein kind al geobsedeerd door de muziek uit de tekenfilm. Twee liedjes overleefden de schifting naar de live-action versie niet: het vreselijke Daughters of Triton, maar ook het hilarische Les Poisons. Dat laatste lied werd gezongen door de paleiskok tijdens zijn onderonsje met een heel arsenaal aan dode zeedieren. Misschien dat de vegetariërs daar een stem in hadden.

Hoewel de live-action remakes van Disney niet altijd pratende dieren opvoeren (Oh Mushu, where art thou?), zijn de onderdanige krab Sebastian (Daveed Diggs), de lieve koraalvis Flounder (Jacob Tremblay) en de onhandige jan-van-gent Scuttle (Akwafina) wel weer present. En ze praten er lustig op los. De dieren hebben zelfs hun eigen rap-song: The Scuttlebutt. Vooral Akwafina is weer erg grappig, ook al is de oerkomische uitleg over de slurptuit helaas geschrapt. Gelukkig hebben we de haresnaaier nog!

Verder zijn er een paar uitstekende scènes toegevoegd en wat kleine aanpassingen gedaan aan de dialogen en gebeurtenissen. Ik zal daar verder niets over spoilen. Al met al denk ik dat de veranderingen goed uitpakken. Op dit moment maakt het niet meer uit welke versie van The Little Mermaid je als eerste aan de kinderen laat zien, ze zijn allebei leuk.

Not the way of water

The Little Mermaid oogt zoals we intussen van Disney’s live-action remakes gewend zijn. Het is het allemaal net niet. Ondanks een fors budget van tweehonderd miljoen dollar slagen de animators er niet in om een levensechte onderwaterwereld te creëren. Het begint nog best aardig, leuke gekleurde vissen en zo, maar al snel wordt zichtbaar dat dit niet van het niveau van Avatar: The Way of Water is. Vooral Sebastian voelt aan als een krab op het droge: hij is overduidelijk in een computer geboren en tegen een digitaal achtergrondje geplakt.

Ook bij de beelden van de zeemeerminnen en -mannen heb je niet het idee dat je je echt diep in de zee bevindt. Het is duidelijk dat de meeste scènes gewoon in een kurkdroge studio zijn opgenomen. Voor een blue screen. De zwaartekracht, weerstand van het water en de bewegingen van de wezens kloppen gewoon niet. Op een gegeven moment zien we zelfs een traan opwellen in een van Ariels ogen. Een traan. Onder water!

Boven water ziet het er een stuk beter uit. De opnames vonden plaats in Sardinië, dat in de film door moet gaan voor het Caraïbische eiland waar de prins zijn paleis heeft. Dat paleis lijkt net echt. Ik moest even googelen of het daadwerkelijk in Italië staat of dat het met enen en nullen is gebouwd. Het blijkt het laatste te zijn. Met hier en daar een digitale palmboom, waan je je op een exotische locatie. Lekker sfeertje hoor.

Zet je beste beentje voor

Regisseur Rob Marshall verdient een dikke pluim voor de cast die hij bij elkaar heeft verzameld. Zangeres Halle Bailey schittert als de nieuwsgierige, naïeve Ariel. Ze heeft de looks, de gezichtsuitdrukkingen (een groot deel van de film is ze haar stem kwijt) en de muzikale kwaliteiten om zich een hoge positie te veroveren in de lijst moderne Disney-prinsessen. Het is wel afwachten of Bailey na Ariel ook andere rollen in de wacht kan slepen indien het haar ambitie is actief te blijven in Hollywood. Mena Massoud, die in 2019 een vrijwel perfecte Aladdin speelde, had veel moeite om na die hitfilm weer aan de bak te komen in andere producties. Hij had Aladdin misschien iets té perfect neergezet.

Hetzelfde kan gezegd worden over Jonah Hauer-King als de ruimdenkende, avontuurlijke prins Eric. Hij is misschien wel té perfect. Het is haast alsof hij net als Sebastian, Flounder en Scuttle door een computer is gecreëerd, want hij lijkt sprekend op zijn getekende voorganger. Goede bijkomstigheid is dat hij prima kan acteren en verdienstelijk zingt. Hauer-King heeft zijn eigen ballad halverwege de film: Wild Uncharted Waters en daar gaat hij niet mee de boot in.

Melissa McCarthy wist voordat ze auditie deed voor de zeeheks Ursula niet dat ze kon zingen, maar ze laat de boosaardige song Poor Unfortunate Souls prima klinken. Ook de andere acteurs, waaronder de reeds eerder genoemde voice actors, zetten hun beste beentje voor. Met één uitzondering. Ik weet niet wat Penélope Cruz in de sangria van Javier Bardem heeft gedaan, maar de man speelt een volstrekt emotieloze, monotone koning Triton. En dat is jammer, want de vader van Ariel heeft juist een interessante karakterboog.

A whole new world

Dan zijn er nog twee zaken die mij toch wel storen aan The Little Mermaid, maar die niet zozeer met de kwaliteit van de film te maken hebben. Het gaat om keuzes die ook al een rol speelden in de tekenfilmversie en zelfs bij Disney in het algemeen.

Allereerst denk ik dat Ariel wel erg makkelijk alles opgeeft voor het knappe kopje van prins Eric. Hoewel er geopperd wordt dat hun liefde meer diepgang heeft dan in het origineel (en dat is ergens ook wel zo), blijft het toch vooral een kwestie van oppervlakkigheden. Ariel heeft de aantrekkelijke prins alleen nog maar een hondje zien redden en wat gorgelgeluiden horen maken voordat ze besluit dat dit de man is met wie ze oud wil worden. Andersom geldt hetzelfde. Eric zoekt eerst stad en land af naar iemand die hij acht seconden heeft horen zingen (oké, ze heeft ook zijn leven gered) en valt vervolgens op een meisje dat leuk kan dansen en lief kijkt, maar waar geen stom woord uitkomt. Niet elke Disney-film hoeft een Beauty and the Beast-moraal te hebben, maar een goed gesprek zo nu en dan leert je toch meer over de ander dan een mooi plaatje en een paar steelse blikken, ook al kan dat best het beginpunt zijn. Eric en de zojuist van diersoort veranderde Ariel stappen na twee uur en drie zinnen al in het verlovingsbootje. Part 2: The Divorce.

Die verloving verzoent en passant twee groepen onderdanen en dat brengt mij bij het tweede punt waarop Disney weleens een andere weg in mag slaan. Erfopvolging. Als republikein wordt ik een beetje gaar van die verheerlijking van koninklijk bloed. Ik snap dat het tot de verbeelding spreekt en franchises als The Lord of the Rings en Star Wars lusten er natuurlijk ook wel pap van, maar 2023 lijkt me een mooi jaar om de boel wat te democratiseren. In de live-action remake van Aladdin werd al een soort twist gegeven aan de hele leiderschapskwestie door Jasmine tot toekomstig sultan te promoveren, maar het zou leuk zijn als de beoogde erfopvolger eens zou zeggen: ‘Geef die kroon en bijbehorende macht aan iemand die niet in een gouden wieg geboren is, maar door het volk wordt gekozen. Oh, en Triton, stop met dat afblaffen van Sebastian. Het is geen slaaf. Mufasa, luistert u ook even mee? Bedankt, sires.’

Zullen deze veranderingen ooit worden doorgevoerd bij Disney? Ach, dat zal voorlopig wel een sprookje blijven.

Conclusie

Beeld: The Little Mermaid. Via Disney Press

De live-action Little Mermaid is net als de tekenfilmversie een leuke familiefilm, niet meer en niet minder. De enthousiaste cast, oude en nieuwe liedjes en een zee vol vissen zorgen voor een vrolijke kijkervaring. Ondanks de wat knullige CGI is de film ook de moeite waard om nog even in de bios mee te pikken voordat die op Disney+ verschijnt. De muziek klinkt nog beter in Dolby Atmos. Ondertussen blijft het wachten op Disney’s eerste echte meesterwerk in de live-action reeks. Eentje die het origineel doet verbleken. The Hunchback of Notre Dame?