Major Lazer – Music Is The Weapon

Toen het nieuwe album van Major Lazer eindelijk verscheen, was er eigenlijk maar één iemand op de redactie die deze recensie op zich moest nemen. Niet alleen volgt Twan de groep al sinds het ontstaan, nee, hij is ook nog eens in het bezit van een heuse Major Lazer-tattoo. Tijd om te onderzoeken of Music is the Weapon zijn liefde voor Major Lazer verder weet te vergroten.

Music is the Weapon is de vierde langspeler van Major Lazer en de fans hebben er lang op moeten wachten. Het album werd eigenlijk direct na het in 2015 verschenen Peace is the Mission aangekondigd en zou een aanvulling zijn op dit album. Het liep even iets anders voor de groep. Music is the Weapon bleef lang op de plank liggen en Major Lazer wisselde in de tussentijd voor de tweede keer van samenstelling. Zo verliet Jillionaire het trio. In de zoektocht naar een nieuwe DJ kwamen Diplo en Walshy Fire uit bij Ape Drums.

Deze transitie heeft weinig gedaan voor het geluid van Major Lazer. Vanaf de eerste tonen van het album hoor je direct dat we met een Major Lazer-album te maken hebben. De opener, Hell and High Water, borduurt voort op de sound van Peace is the Mission en heeft dat oh zo herkenbare synthesizergeluid waar we voor het eerst kennis mee maakten in het nummer Lean On. De tonen lopen niet hard in elkaar over, maar glijden van noot naar noot. Het is het geluid dat eigenlijk het hele album blijft hangen.

Hiermee doet Major Lazer weinig vernieuwends op het album. Zoals gezegd blijft de muziek daarmee heel herkenbaar. Toch begint het al snel te vervelen als het op elk nummer terugkomt. Wie het album een paar keer luistert, kan de nummers maar moeilijk van elkaar onderscheiden. Alle nummers beginnen na een tijdje enorm op elkaar te lijken, doordat je continu getrakteerd wordt op dezelfde soort synthesizers. 

Mocht de synthesizer een keer niet gebruikt worden, dan is het een gitaar die de noten op eenzelfde manier in elkaar over laat glijden. Het nummer Lay Your Head On Me verschilt daardoor enigszins van de andere nummers, maar klinkt toch weer als een grote eenheidsworst. De bijdrage van Marcus Mumford is verder ook niet heel bijzonder te noemen. Je zou verwachten dat het iets Mumford & Sons-achtigs zou worden, maar dat gebeurt helaas niet.

Overigens is Marcus Mumford niet de enige artiest die zijn stem leent voor dit album. Net als op alle voorgaande albums zijn er weer genoeg andere artiesten die meewerken. Elk nummer bevat minimaal één samenwerking met een andere artiest en nummers als Oh My Gawd en Rave de Favela bevatten zelfs drie gastartiesten. Hierbij zijn we oude bekenden terugkomen als Busy Signal, Nicki Minaj en J Balvin, maar zien we ook nieuwkomers als Paloma Mami, Nucleya en Alessia Cara.

Al deze gastsamenwerkingen zijn vooral vocaal, want de muziek blijft nummer na nummer die kenmerkende Major Lazer-saus hebben die is geïntroduceerd op Peace is the Mission. Van al deze samenwerkingen is er geen die er echt in positieve zin uitspringt. Het is allemaal heel erg doorsnee en je hebt nergens het gevoel dat je een stem hoort die je nog nooit hebt gehoord. 

Ook tekstueel gezien voegen de gastbijdrages ditmaal weinig toe. Sun Comes Up klinkt zelfs een beetje puberaal met de volgende tekst: “When the champagne pop, we don’t want never to stop. ‘Til the sun comes up, we gon’ turn it up. Alcohol in my cup, we don’t give a -.” Tja, dat het woord fuck dan wordt weggelaten, lijkt haast een afweging om het album geen expliciete teksten te geven. Zo kennen we Major Lazer niet.

Het album is daarmee niet per se meteen heel slecht, maar je moet wel je verwachting aanpassen. Ergens moet je na het luisteren toch ook wel waardering hebben voor Major Lazer. Wie het album goed beluistert, hoort dat elk nummer absoluut hitpotentie heeft. Alle nummers op het album halen met gemak een hoge klassering in de Top 40. Het meest hitgevoelig daarbij zijn Hell and High Water, QueLoQue, Lay Your Head On Me en het zeer aanstekelijke Can’t Take It From Me.

Dat de nummers geschikt zijn voor in de hitlijsten, heeft ook zeker te maken met de lengte van de nummers. Zo kost het krap 34 minuten om het album volledig te beluisteren. Dat is niet erg lang als je je bedenkt dat het album twaalf nummers bevat. Het langste nummer duurt dan ook 3:22, maar de meeste nummers liggen toch rond de 2:40. Het laat zien dat Major Lazer de focus helemaal heeft verschoven naar het produceren van hits in plaats van het maken van vernieuwende muziek.

Het is daarmee een wat vreemd album voor de Major Lazer-liefhebbers. De groep was in 2010, toen het nog enkel uit Diplo en de later vertrokken Switch bestond, extreem vernieuwend. Er kwam een bepaalde sound op de markt die nog niet bekend was. Luister bijvoorbeeld het nummer Baby, waarin er een verhaal wordt voorgedragen over het geluid van een huilende baby. Een huilende baby die door de autotune is gehaald, welteverstaan. Of het legendarische Pon de Floor dat later door Beyoncé werd gebruikt voor haar wereldhit Run the World (Girls).

Ook opvolger Free the Universe stond vol met verrassende elementen. Jet Blue Jet en Jessica hadden een vernieuwend geluid en met Watch Out For This (Bumaye), Get Free en Bubble Butt werden de eerste echt grote hits gescoord. Op het derde album wisselde Major Lazer weer naar een ander geluid door iets ingetogener te werk te gaan. Dat het de groep geen windeieren heeft gelegd, blijkt wel op Spotify. De hit Light It Up is ondertussen bijna een miljard keer gestreamd, terwijl Lean On ondertussen ruim over de 1,4 miljard streams heen is.

Aan dat succes zullen ze zich vast hebben willen houden en daarom klinkt Music is the Weapon qua sound grotendeels hetzelfde als Peace is the Mission. De nummers zijn kort, zodat ze goed zijn in te passen in de hitlijsten. Door deze kant op te gaan verdrinkt Major Lazer een beetje in haar eigen succes. De groep ontwikkelde de sound op het album volledig zelf, maar blijft hier nu te lang aan vasthouden. Hierdoor is het album niet vernieuwend en voegt het muzikaal gezien weinig toe.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]