13 Reasons Why – Seizoen 4

13 Reasons Why begon met een zeer sterk eerste seizoen, maar daarna zwakte de serie af en raakte het kijkers kwijt. Hoewel de makers hun best deden de personages in spannende situaties te plaatsen, werden het tweede en derde seizoen vrij lauw ontvangen. Het was dan ook belangrijk om het vierde en tevens laatste seizoen nog net even die afsluiter te geven die de serie nodig heeft.

Mocht je nou niet helemaal up to date zijn met de serie, maar toch mijn review even willen lezen, wil ik je graag verwijzen naar mijn recap. Als je deze leest, wordt al snel duidelijk dat ik bij de groep hoor die het eerste seizoen sterk vond en de rest dat volgde van een niveautje ‘Mwah’ vond. Ik keek dan ook niet bijzonder uit naar het vierde seizoen, uit angst dat het slechts meer van hetzelfde was. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: dat had ik dus hartstikke verkeerd.

Het vierde seizoen maakt duidelijk dat iedereen wel een tik van de molen heeft gehad door de gebeurtenissen van de eerste drie seizoenen. Iedereen lijkt in orde, alleen niemand is in orde. Na de moord op een klasgenoot die in de schoenen van weer een andere dode klasgenoot werd geschoven, krijgt de vaste kliek tieners te kampen met schuldgevoelens die zich bij iedereen op een andere manier manifesteren.

Ik neem hierbij even het personage Clay als voorbeeld, want hoewel de serie meerdere personages toont is Clay toch wel een beetje de hoofdpersoon. Psychisch in orde is de beste knul nooit geweest, maar in dit seizoen slaat hij helemaal door. Hij ziet overal zijn dode klasgenoten, krijgt angstaanvallen, doet dingen waar hij niks meer van weet en wordt eigenlijk gewoon gillend gek.

Het bijzondere is dat het verhaal als het ware door een onbetrouwbare verteller wordt verteld. Wij zien wat de groep ervaart, zoals hallucinaties, maar het is niet altijd even duidelijk of iets nou wel of niet echt is. Dit zorgt voor zoveel onduidelijkheid en spanning dat je direct vanaf het eerste moment weer in de serie wordt gezogen. En laat ik eerlijk wezen, ik had niet verwacht dat dat nog zou gebeuren.

Wat ik wel erg bijzonder vind aan dit seizoen is dat het de spanning hoog op weet te voeren, zonder een echte rode draad in het verhaal te hebben. Iedereen kampt met zijn geweten en er zijn een aantal medescholieren die doorhebben dat iets niet helemaal pluis is aan de veroordelingen die vorig seizoen gedaan zijn. Toch wordt niet helemaal duidelijk waar dit seizoen heen wil. Het voelt een beetje alsof het de laatste druppels uit een leeg waterpistool zijn, losse flodders waar je niemand volledig wild mee maakt.

Gelukkig weten de onderwerpen die dit seizoen aankaart, toch de lijn een beetje vast te houden. Het eerste seizoen draaide om de zelfmoord van Hannah Baker en legde de nadruk op de psychische gesteldheid van mensen. Ook was het een oproep naar de kijker om goed op je omgeving te letten of je iemand om je heen hebt die van binnen een strijd aan het vechten is. Het tweede seizoen speelde nog in op het eerste dankzij een rechtszaak die aangespannen werd richting de school. Het derde seizoen richtte zich ook wel op psychische gesteldheid, maar de kern van het eerste seizoen werd nooit behaald.

Dit seizoen weet dat hier weer op te pakken. Dingen als seksualiteit, hallucinaties, depressieve gevoelens en onzekerheid zijn onderwerpen waar iedereen wel op een zekere mate aan kan relateren. Het voelt dan ook alsof de serie weer terug gaat naar zijn roots. Doordat het op zo’n heftige manier getoond wordt (zonder er doekjes om te winden) wat de bekende groep tieners doormaakt, voel je je ook verbonden met hen. Je voelt met ze mee.

De acteurs draaien al enkele seizoenen mee en zijn daardoor voor mij verbonden met de rol die ze vertolken. In het eerste seizoen was geen van deze tieners nog echt razend bekend en dat maakte de rol die ze speelden helemaal van henzelf. Ook in dit seizoen moest ik er toch even bij stil staan hoe goed de acteurs hun werk doen.

Clay, die gespeeld wordt door Dylan Minette, krijgt dit seizoen veelal te maken met black outs. Er gebeurt iets, hij doet zijn ogen open en is even een stuk kwijt. Ik kan me enkel voorstellen hoe erg je daarvan moet schrikken, maar als ik me er dan een voorstelling bij maak, weet Minette die perfect te vertolken. De schrik en paniek is in zijn ogen te lezen en spat daardoor van het scherm. Ook bij Justin, gespeeld door Brandon Flynn, zie je het conflict in zijn ogen als het gaat om zijn liefde voor Jessica of het afkicken van de drugs.

Het zijn deze acteurs die er bij mij voor zorgden dat ik toch steeds elk seizoen weer terugkeerde, hoewel ik elke keer na de laatste aflevering zei dat niet te doen. Voor mij zijn het geen acteurs, maar daadwerkelijk de mensen die ze in de serie spelen. Dat is denk ik het grootste compliment die ik deze mensen kan geven.

Ik zat echt met mezelf in dubio om dit seizoen te gaan kijken en ben blij dat de acteurs me daartoe overgehaald hebben. Ik ben namelijk echt verrast over hoe dit seizoen is verlopen. In plaats van 13 afleveringen, kregen we in dit seizoen 10 stuks voorgeschoteld. Na het kijken van deze afleveringen besef ik me dat dit toch wel het einde was dat ik nodig had.

De serie kreeg in de laatste jaren steeds minder lovende kritieken en zoals ik eerder al beschreef stond ik ook niet echt te popelen om nog een seizoen. Toch had Netflix in dit geval gelijk. Ondanks dat het bedrijf de serie een beetje heeft laten slepen, wist het laatste seizoen er weer flink in te hakken. Acteurs, actrices en Netflix: ik buig voor u.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]