Twee jaar geleden werden we getrakteerd op de uitstekende horrorfilm Smile, de eerste lange speelfilm van schrijver/regisseur Parker Finn. Smile leverde intense acteerprestaties, lekker onsmakelijke beelden en een origineel plot. De bovennatuurlijke regels van de vloek van de lachende mensen waren eenvoudig, maar zeer aansprekend: ben je eenmaal besmet, dan word je gek, pleeg je op gruwelijke wijze zelfmoord en breng je de vloek over op een ooggetuige. Simpel, maar genoeg brandstof om er nog een tweede deel tegenaan te gooien. En Smile 2 is gelukkig meer dan meer van hetzelfde.

Bovennatuurlijke horror behoort tot de meest lucratieve genres in de filmindustrie. Dit soort griezelfilms zijn relatief goedkoop om te maken, want je hebt in de regel geen grote sterren, dure locaties, state-of-the-art CGI of al te goede scriptschrijvers nodig. Ook goede recensies zijn absoluut geen vereiste voor succes. Al die dingen helpen natuurlijk wel, maar het is een zekerheidje in Hollywood dat het publiek toch wel naar geesten en demonen komt kijken, waardoor de kosten altijd ruimschoots worden terugverdiend.

En af en toe zit er dan ook nog eens een echte voltreffer tussen. Denk aan moneymakers als The Blair Witch Project, It, The Nun en – inderdaad – Smile. De debuutfilm van Parker Finn maakte wereldwijd een winst van tweehonderd miljoen dollar. Voor Smile 2 gaven de producenten hem dan ook een grotere zak met geld, waardoor in de hoofdrol een redelijk grote Hollywoodster kon worden aangetrokken: Naomi Scott. Je weet wel: prinses Jasmine uit de live-action Aladdin.

Waar gaat Smile 2 over?

Scott speelt Skye Riley, een popster die aan de vooravond van een comebacktournee staat nadat ze door een ernstig auto-ongeluk een jaar uit de roulatie was. Skye heeft ernstige littekens aan de crash overgehouden, maar vindt toch de moed en wil om weer de publiciteit op te zoeken, sterk gepusht door haar moeder, tevens haar agent. Drugs en drank die een rol speelden in het ongeval heeft ze afgezworen. Elke keer dat ze nu de neiging krijgt om te gebruiken, drinkt ze een heel of half flesje mineraalwater in één teug leeg. Hydratatie is echt een ding.

En ja hoor, op de toppen van haar zenuwen door de toenemende druk gaat Skye ook nog eens griezelig lachende mensen en andere ongein zien. De bioscoopbezoeker weet al hoe laat het is, maar de protagonist natuurlijk nog lang niet.

De vloek van de lachende mensen slaat weer toe in Smile 2 — Skye Riley (Naomi Scott) signs a fans shirt in Paramount Pictures Presents A Temple Hill Production A Parker Finn FIlm “SMILE 2”

Waarom wil ik Smile 2 zien?

In de eerste Smile ging het vooral om een zoektocht naar de waarheid en ontrafeling van de vloek. Het vervolg besteedt daar minder aandacht aan, maar is (nog) meer een reis door de geestelijke aftakeling van het hoofdpersonage. Smile 2 voelt daardoor meer als een ziekteverslag dan als een whodunit. Dit klinkt eigenlijk niet zo interessant, maar dat is buiten de kunde van regisseur Finn en hoofdrolspeler Scott gerekend.

Finn focust het verhaal volledig op de belevingswereld van Skye en heeft daarvoor een aantal mooie settings en scènes bedacht. De inloopkast van haar luxe appartement herbergt bijvoorbeeld verschillende horrortaferelen, al dan niet echt of in een waan. De wereld van een popster biedt handvatten voor een interessante visuele aankleding en een dynamiek met de buitenwacht (Skye is natuurlijk een publiek figuur) die een extra laag aan de vertelling toevoegt. Het is haast een soort glamhorror.

Smile 2 is niet de engste of goorste griezelfilm ooit gemaakt (die eer gaat dit jaar sowieso naar The Substance of Terrifier 3), maar de beeldende zeggingskracht en spanningsopbouw zijn uitstekend. Ja, er zijn ook enkele jumpscares, maar in tegenstelling tot het hautaine deel van de filmcritici, heb ik daar totaal geen probleem mee. Over elk shot is nagedacht en er zitten een aantal mooie lange takes in de film, iets wat een zeldzaamheid is in het springerige horrorgenre.

Great Scott!

Naomi Scott geeft echt alles in de rol van Skye. Haar optreden is haast iets té goed en overtuigend voor dit soort film. De belangrijke nominaties en awards gaan zelden naar horror, maar eigenlijk zou Scott best een knikje van de Academy of de Hollywood Foreign Correspondents Association mogen krijgen. Ik heb vrijwel elke mainstreamfilm gezien die dit jaar uitkwam en Scotts optreden hoort makkelijk bij de top vijf.

Scott laat de geestelijke aftakeling van Skye in al haar bombast zien. De film toont veel close-ups van Scotts knappe gelaat, waarop de kijker elke emotionele reactie kan registreren. Scott huilt, schreeuwt en smeekt; ze is bang en wanhopig. Sydney Sweeney gaf eerder dit jaar in Immaculate al een goede demonstratie overtuigend gillen, maar de kreten van Scott gaan zo mogelijk nog meer door merg en been.

Wat de knappe acteerprestatie tenslotte compleet maakt, is dat Scott zeer geloofwaardig is als popster. Ze ziet eruit als een plaatje en ze zingt en danst uitstekend, maar goed, dat wisten we eigenlijk al sinds Aladdin (ik vind Speechless persoonlijk een van de beste Disney-ballads van de 21e eeuw).