Dit zijn onze favoriete sitcoms

Met of zonder lachband? Central Perk of Greendale? Ted en Robin of Jim en Pam? Sitcoms zijn er in alle vormen en maten. Ze zijn een enorm onderdeel geworden van onze popcultuur. Maar wat zijn nu de favoriete sitcoms van de Pixel Vault-redactie? Dat lees je hier.

Van Friends tot Seinfeld en van Modern Family tot The Office: al decennialang kijken mensen week na week naar groepen vrienden, families en collega’s. Naar doodnormale mensen die knotsgekke dingen beleven. De sitcom is een van de meest populaire genres op televisie. Tussen sitcoms kunnen ook enorme verschillen zitten. Er zit dus voor iedereen wel iets tussen binnen dit genre Onze redactie neemt je mee door de sitcoms waar zij helemaal dol op zijn.

Guus – How I Met Your Mother

How I Met Your Mother is zonder enige twijfel mijn favoriete serie. Ooit. Het verhaal van Ted Mosby aan zijn kinderen is namelijk meer dan ‘gewoon’ een sitcom. Het is humor. Het is verdriet. Het is liefde. Het is voor mij een beste vriend die er altijd voor je is. Hoe ik me nu ook voel, goed of slecht, voor elke gemoedstoestand is er wel een aflevering die precies aan je behoefte kan voldoen. Want als ‘Hey Beautiful’ van The Solids de intro begeleidt, word ik spontaan gelukkig.

Het concept lijkt vrij eenvoudig. Een vader die aan zijn kinderen het verhaal vertelt van hoe hij hun moeder heeft ontmoet. Tegen hun zin in. Maar juist dat concept maakt How I Met Your Mother zo uniek. We beleven de avonturen van Ted, Marshall, Lily, Barney en Robin namelijk altijd door de ogen van Ted. Als onbetrouwbare verteller gaf dit de makers heel veel ruimte om te spelen met verhaalconstructies, tijdlijnen, flashbacks and flashforwards waardoor de serie meer dan een lineair verhaal is. Twee van mijn favoriete afleveringen ‘The Pineapple Incident’ (S1A10) en ‘The Time Travelers’ (S8A20) laten dit perfect zien. Met deze creativiteit van vertellen heeft How I met Your Mother ook mijn liefde voor film en televisie tot leven gewekt.

Daarnaast is How I Met Your Mother voor mij ook een soort leefgids. De serie barst van de ‘How I Met Your Mother’-isms. Als beginnende twintiger zijn deze leefregels uit de serie vaak een houvast. Want naast uitstekende komedie bevatten de afleveringen ook vaak moeilijke of verdrietige momenten voor de personages en juist die raken bij mij keer op keer de juiste snaar. En nog even een enorme shout-out naar de fantastische muziek die de serie bevat. Van ‘The Funeral’ tot ‘Shake It Out’ of eigen hits als ‘Nothing Suits Me Like A Suit’, elke keer wordt letterlijk en figuurlijk de juiste noot geraakt. 

Als je Disney+ hebt kun je na het lezen van dit artikel gelijk beginnen met het bingen van dit absolute meesterwerk, want dat is het in mijn ogen. How I Met Your Mother heeft voor mij een heel speciaal plekje en ik kan niet genoeg benadrukken dat de serie ‘legen… wait for it… dary’ is.

Kevin – Kees & Co

De Nederlandse sitcoms van de jaren 90 en 2000 hebben een speciaal plekje in mijn hart. Series als Oppassen, Het Zonnetje in Huis en SamSam. Iedere kans dat ik had, keek ik mee en lag ik vaak om de niet al te moeilijke en soms schunnige grappen in een scheur. Eentje steekt er voor mij echter met kop en schouders bovenuit en dat is Kees & Co.

Namen als Simone Kleinsma, Rik Hoogendoorn en Esther Roord schitterden aan het einde van de jaren 90 in deze heerlijke representatie van het doorsnee Nederlandse gezinsleven. Gekibbel tussen de kinderen, strubbelingen met het werk, vrienden en familie, problemen met het systeem en oplossingen daarvoor vinden – het was allemaal aan de orde van de dag.

Hoewel ik zeg dat het een heerlijke doorsnede was van een Nedelands middenklassegezin, is de serie van origine geen Nederlands product. Oorspronkelijk in Groot-Brittannië bekend onder de naam 2point4 Children, werd de serie door Martine Bijl bewerkt en vertaald voor het Nederlandse publiek. Uiteindelijk stopte het origineel en dus was de koek ook in Nederland eigenlijk op. 

Hoewel er nieuwe seizoenen werden geschreven, wist dit nooit meer te tippen aan de avonturen van Kees, Ben en Sonja (respectievelijk gespeeld door Kleinsma, Hoogendoorn en Roord). Na drie seizoenen en een revival lijkt de serie nu echt dood en begraven te zijn, vermoedelijk gedood door dezelfde toiletpot waar Ben ook door werd vermoord aan het begin van seizoen 6.

Dirk Sung – Buffy the Vampire Slayer

Er is keihard wetenschappelijk bewijs voorhanden dat The Office US de grappigste sitcom ooit is. Ik sta in dit geval achter de wetenschap. Leuke LEGO-set ook. Voor deze lijst wil ik echter een minder vanzelfsprekende kandidaat naar voren schuiven. Want ja, Buffy the Vampire Slayer is een situational comedy. Als je Buffy onder adrenaline-pompende actie of angstaanjagende horror schaart, heb je denk ik de memo gemist: deze serie is in de eerste plaats bedoeld om de lachspieren te trainen! Elke aflevering trakteert ons weer op pathetische monsters, goed doordachte onlogica, knullige high school-perikelen en heerlijke Whedonneske dialogen. Voordat Joss Whedon zijn ziel aan Marvel verkocht, liet hij met de series Buffy, Angel en Firefly zien dat hij een van de beste komedieschrijvers van Hollywood was.

Op de set bleek het er allemaal niet zo gezellig aan toe te gaan, maar op de televisie heb ik genoten van de avonturen van de ‘Scooby Gang’. De serie had zijn eigen Chanandler Bong in de vorm van Xander Harris (Nicholas Brendon), de lieve übergeek Willow Rosenberg (Alyson Hannigan), de stijve bibliothecaris Rupert Giles (Anthony Head) en natuurlijk Buffy Summers, gespeeld door Sarah Michelle Gellar, die niet alleen prettig is om naar te kijken, maar ook uitstekende komische timing heeft. De casting voor deze serie was perfect. Na zeven seizoenen (1997-2003) was het moeilijk afscheid te nemen van die hele trits grappige personages waarvan ik nog snel even Cordelia, Spike, Anya, Angel en schooldirecteur Snyder noem.

Ik kijk Buffy the Vampire Slayer nu opnieuw met mijn tienerzoon op Disney+. En ook al zijn veel situaties hopeloos achterhaald (Willow is bijvoorbeeld de enige die op het internet kan surfen), de humor is tijdloos. 

Paul – Two and a Half Men

Ik heb niets zo vaak achter elkaar gekeken als de afleveringen van Two and a Half Men. Deze serie heeft me door mijn puberteit gehaald, net als de serie Scrubs. Echter is Scrubs geen sitcom, met uitzondering van aflevering van S4A17: My Life in Four Cameras. Dus richt ik me op een andere lachspier serie die ik gebinget heb als een malle. Wel wil ik alvast vertellen dat ik tot seizoen acht heb gekeken. Daarna ontstond er een veel besproken rolwijziging, waar ik zo nog op terugkom. 

Two and a Half Men is gecreëerd door Chuck Lorre, die later ook The Big Bang Theory zal bedenken. De serie draait om de broers Charlie en Alan Harper. Alan heeft een zoontje genaamd: Jake, vandaar de titel Two and a Half Men. Charlie wordt gespeeld door Charlie Sheen en zijn rol is hem op het lijf geschreven, want hij speelt praktisch zichzelf. Namelijk een muzikant die leeft van zijn royals en zich vooral bezighoudt met drank, drugs en vrouwen. Hoe stereotiep je het ook wilt hebben, het werkt! Wat de serie zo goed maakt zijn de ijzersterke personages. Zo heb je de moeder van Charlie en Alan die zo egocentrisch is dat een narcist pas op de plaats maakt, een schoonmaakster die alles zegt wat ze denkt en een stalker die ongevraagd binnenkomt en net doet alsof ze thuis is. Gooi daar een chemie tussen Charlie, Alan en Jake en een hoop oneliners als kers op de taart en je hebt een succesvolle sitcom, die op dit moment te zien is op Amazon Prime en HBO Max. 

Vanaf seizoen acht werd Charlie Sheen ontslagen door de makers, vanwege zijn drank- en drugsproblemen in real life, wie had dat gedacht… Dus werd Charlie vervangen door Ashton Kuther. Ondanks dat Ashton echt wel zijn best deed was de zelfspot van Charlie ook de kracht van de serie. Of Two and a Half Men kan in de tijd waar we nu in leven betwijfel ik. Door het hoge aantal vrouwonvriendelijke opmerkingen had deze maar zo gecanceld kunnen worden.

Roman – Seinfeld

Als iemand die in de jaren ’90 is opgegroeid, heb ik genoten van menig sitcom. Van Perfect Strangers tot Married with Children en The Fresh Prince of Bel-Air. Wekelijks zag ik op televisie de belevenissen van gewone mensen die regelmatig in komische situaties terechtkomen maar ook af en toe emotionele hordes overkomen. Een serie waar ik nog regelmatig een aflevering van kijk (en waar ik ook de trotse bezitter ben van de Lego-set) is de sitcom die ook wel “a show about nothing” wordt genoemd: Seinfeld.

De serie is bedacht door Jerry Seinfeld en Larry David (die je op HBO Max kunt zien in de serie Curb your enthusiasm). In de serie speelt Seinfeld een fictieve versie van zichzelf. Hij wordt daarin vergezeld door zijn beste vriend George (Jason Alexander), zijn ex-vriendin Elaine (Julia Louis-Dreyfus) en zijn buurman Kramer (Michael Richards). Het idee voor de serie was om te laten zien hoe een stand-up comedian aan zijn materiaal komt.

Elke aflevering beslaat een of meerdere dagen uit het leven van Jerry en wat hij allemaal meemaakt. Uiteindelijk verwerkt hij dit alles aan het eind van elke aflevering in zijn stand-up comedy act. Wat mij aanspreekt aan de serie is dat de grappige kant van de dagelijkse dingen uit het leven laat zien. Van een discussie over wat de definitie is van een reservering tot het anti-feest Festivus dat een alternatief is tegen de commercialisatie van het Kerstfeest. Elke aflevering heeft een situatie die je deels kunt herkennen uit je eigen leven, hoewel ik nog nooit een eet- of drinkgelegenheid ben tegengekomen waar je moet bestellen zoals in de aflevering The Soup Nazi. Met de opkomst van streamingsdiensten is ook Seinfeld nu eenvoudig voor iedereen met een Netflix-abonnement te zien.