Persona 5

Het verlangen is een bijzonder iets. Net als alcohol heel prettig zolang het er in beperkte mate is en in vele verschillende soorten. Laat de hoeveelheid echter te groot worden en het kan omslaan in iets heel erg naars. Dat blijkt maar weer eens na de vele uren in de nieuwste JRPG van Atlus: Persona 5. We gaven Kevin een exemplaar om te kijken, met de hoop dat hij zich niet in een coma zoop… gamende bedoelen we natuurlijk.

In tegenstelling tot andere grote series zoals Final Fantasy en de Tales of-serie is Persona niet een naam die je regelmatig in de schappen ziet staan. Het vorige deel uit de hoofdreeks van de serie stamt dan ook al weer uit 2008 en verscheen destijds op de PlayStation 2. Feeling old yet? Toch is de kans dat je de game de afgelopen jaren wel voorbij hebt zien komen. Zo kreeg Persona 4 op de PlayStation Vita een redux-versie (daarover hier meer) en mocht je in 2015 ook nog eens de dansvloer op duiken met Persona 4: Dancing All Night. Ben je niet zo van ‘met je voetjes van de vloer’, dan was er ook nog Persona 4 Arena waarbij je de betere dansmoves mocht inruilen voor wat klassiek button bashen.

Na vier spin-offs en een redux-versie vond Atlus het wel weer tijd om terug te gaan naar waar het echt om draait in de serie. Het reguliere leven van een Japanse student, die heel snel een stuk minder normaal werd dan dat je aanvankelijk zou verwachten. Dit keer gebeurt dat allemaal niet in een klein dorpje op het platteland van Japan, maar mogen we de hoofdstad onveilig maken: Tokio.

In de val

Persona 5 begint met een klassiek geval van ‘je vraagt je misschien af hoe ik hier terecht kwam’. Als de stille hoofdpersoon ben je midden in een grote overval op een luxe casino in het hartje van Tokio. Terwijl je over kroonluchters springt en menig beveiliger hardhandig een dutje laat doen, probeer je een uitweg te vinden. Makkelijkste oplossing: gewoon door het enorme glas in lood raam springen en hopen dat je op je pootjes terecht komt.

Helaas is dat niet helemaal het geval. In plaats van een gewaagde sprong en heroïsche landing, sta je oog in oog met een kleine honderd zwaarbewapende agenten en gaat het licht al vrij snel voor je ogen uit. Vanaf dat moment begint je verhaal pas echt en blijkt dat het niet de eerste keer is dat je in de val liep. Na een opstootje in je oude woonplaats waarbij je probeert de redder in nood te spelen, mag je opdraaien voor een misdaad die je nooit hebt gepleegd. Lang leve de corrupte macht, zullen we maar zeggen.

Het resultaat: een jaar voorwaardelijke straf, van school gestuurd worden en een enkeltje richting Tokio. Aangezien soort nog altijd soort lijkt te zoeken, kom je op je nieuwe middelbare school al snel in contact met Ryuji Sakamoto. Professioneel herrieschopper en grappenmaker, maar later in de game voornamelijk bloedje irritant. Samen met hem kom je er al snel achter dat er meer is in deze wereld dan dat we in eerste instantie zien: de Metaverse.

Mijn andere ik

Daarmee keert de serie ook weer terug naar waar we hem van kennen. Regelmatig wissel je jouw normale studentenleven af met een uitstapje naar ‘de andere wereld’, zoals deze in de serie in verschillende vormen terugkeert. In Persona 3 was het de school die veranderde in een enorme toren, in deel 4 dook je met lichaam en al je tv in en in het nieuwste deel maak je gebruik van een smartphone app. Inderdaad, Persona gaat ook met de tijd mee en ruilt flip phones in voor touchscreens.

Ook de Metaverse ziet er een flinke slag anders uit dan dat we gewend zijn van de serie, hoewel de thema’s nog op een aantal vlakken heel herkenbaar zijn. Het grote terugkerende thema daarin is het verlangen, dat in veel gevallen uit proporties is gegroeid en zich op negatieve wijze heeft verwrongen. Dit uit zich in de Metaverse als paleizen, waarin het verlangen van de persoon tot leven lijkt te komen.

Zo krijg je al snel te maken met een docent op je middelbare school die na zijn Olympische medaille nooit meer hetzelfde niveau wist te bereiken. Genoodzaakt coach te worden van het volleybalteam laat hij zijn agressie los op de studenten. Het verlangen naar roem, aanzien en macht resulteert in een verwrongen realiteit waar hij de koning van zijn eigen kasteel is, met de studenten als zijn slaaf om te gebruiken en misbruiken zoals hij dat juist ziet.

Metal Gear Persona

Aan jou de taak om die realiteit te ontmantelen, het paleis met de grond gelijk te maken en de docent weer met de beide beentjes op de grond te zetten. Dat gaat echter niet zomaar. Voordat het paleis zal afbrokkelen, zal de schat waarom het paleis is gebouwd, moeten worden gestolen en daar kom jij bij kijken. Als één van de Phantom Thieves of Hearts is het aan jou om die schat te stelen en het verwrongen verlangen te herstellen.

Dit doe je als heuse dief met maskertjes en een gelikt outfit, maar ook het liefst zonder gezien te worden. Waar je in voorgaande delen nog lekker op een vijand af kon rennen om een gevecht te starten, moet je nu iets meer op je passen letten. Zodra een vijand je ziet, gaan alle alarmbellen af en zullen vijanden meer op hun hoede zijn (lees: sterker). Gebeurt dit je te vaak, dan schiet het paleis in een noodtoestand en kan je niets anders doen dan vluchten. Iets wat je weer een kostbare dag scheelt, waar je er sowieso al niet veel van hebt (maar daarover zo meer).

Daarom ben je in Persona 5 veel meer bezig met het betere sluipwerk. Van muurtje naar muurtje schiet je om uit het zicht van de vijand te blijven en enkel toe te slaan wanneer je zeker weet dat je deze zal raken. Iets wat vooral voor fans van de serie erg wennen is en in de eerste uren nog wel eens fout zal gaan. Vooral omdat het systeem niet vlekkeloos werkt: je kan alleen maar op bepaalde punten dekking nemen, wanneer het de game uitkomt. Is er op het moment geen vastgestelde plek, dan moet je maar hopen dat de vijand jou niet ziet.

In de onderhandeling

Is het je gelukt om een vijand ongezien te benaderen en aan te vallen, dan kom je in een bekende situatie terecht. Serie-getrouw ga je het bekende turn-based riedeltje af waarbij je om en om de vijand mag aanvallen, of deze jou schade toe kan dienen. Daarbij zijn de bekende Persona regels van kracht. Zo heeft bijna iedere vijand sterke en zwakke punten, al heb je dit keer rekening te houden met elf verschillende elementen. Daarbij keren klassiekers als vuur, ijs, lucht en elektriciteit terug, maar maken we ook kennis met Psi en Nuclear-elementen.

Ook de klassieke All-out Attack is weer gewoon in de game te vinden, al heeft deze wel een twist gekregen. Wanneer je alle vijanden weet te raken met een kritieke aanval of schade aanricht op het zwakke element, krijg je een Hold Up-moment. Hierbij hou je als heuse bankrovers de vijanden onder schot, waarbij je verschillende opties kan krijgen. De meest bekende daarvan is de All-out Attack, waarbij je met de gehele groep op de vijanden duikt en goed wat schade aan kan richten.

‘Nieuw’ daarbij is de mogelijkheid om te gaan onderhandelen met je vijand. Nieuw tussen haakjes, omdat Shin Megami Tensei (de moeder-serie van Persona) dit systeem al jaren heeft. Gedurende de onderhandelingen heb je de mogelijkheid om geld of voorwerpen van je vijand te vragen. Toch is het interessanter om het gesprek met ze aan te gaan en te proberen om ze aan je team toe te voegen. Nieuwe Persona’s in je team betekent namelijk ook meteen nieuwe krachten en een betere kans om te overleven.

Komt dat schot

Een dergelijk Hold Up-moment kun je niet alleen activeren met een goede magische aanval of een toevalstreffer met je moker. De vuurwapens zijn namelijk terug van weggeweest, al krijgen ze in Persona 5 een heel andere functie dan in Persona 3. Aangezien de paleizen zijn gebaseerd op de cognitieve realiteit van de mens kunnen nepwapens in de realiteit heel functioneel worden in de Metaverse. Hierdoor is het mogelijk om zelfs een BB-gun te gebruiken als moordwapen wanneer je door de Metaverse struint.

Het fijne daarbij is dat het niet bij een enkel schot blijft, wanneer je met een vuurwapen aan de slag gaat gedurende een gevecht. In plaats daarvan krijg je slechts een beperkt aantal kogels gedurende je verblijf in de Metaverse en moet je maar zien hoe je ze gebruikt. Vuur je liever een enkele kogel af om ze te sparen zodat je nog over hebt wanneer je ze beter kan gebruiken, of leeg je meteen een heel magazijn? De keuze is helemaal aan jou en het voegt wel fijne nieuwe dynamiek toe aan de gevechten in Persona 5.

Pak die agenda’s maar

Natuurlijk struin je niet alleen maar door de Metaverse in Persona 5. Dat zou op den duur best wel saai worden. De meest memorabele momenten in de game (en de rest van de serie) beleef je namelijk als normale student. Een student waarbij je denkt dat je de tijd hebt, maar deze voorbij vliegt als je twee keer met je ogen knippert. Klinkt bekend he?

Gedurende je momenten buiten de Metaverse leid je namelijk een doodnormaal leventje. Je gaat naar school, leert dingen, doet gezellig met je vrienden, werkt links en rechts nog wat en met een beetje geluk hou je er ook nog een vriendin aan over. Maar alles kost tijd en dat betekent dat er beslissingen gemaakt moeten worden, iets wat nog meer stress oplevert dan de keuzestress van het dagelijks leven in de echte wereld.

Dat komt omdat praktisch alles in Persona 5 impact heeft op de latere fases van het spel. Ga je gezellig met Ann een wandeling door het park maken om je relatie met haar op te bouwen? Tof, maar dan mis je wel je kans om te studeren in de bibliotheek en je kennis op te bouwen. Ga je een avondje werken in de supermarkt? Heb je mooi weer een zakcentje, maar die gesprekken met een journalist om minder op te vallen in de Metaverse kun je wel vergeten.

Dit alles met de gedachte dat je in de game maar een jaar de tijd hebt om alles te doen en je missies in de Metaverse ook een stevige deadline hebben, maken het allemaal niet makkelijker, maar wel leuker.

Een beetje bizar

Een JRPG die niet een beetje bizar zou zijn, zou zichzelf geen JRPG mogen noemen. Dat weet Atlus als de beste en ze laten zichzelf dan ook weer lekker gaan in Persona 5. Soms zelfs tegen het geschifte aan, iets wat aan bijna alles is te merken. Neem bijvoorbeeld de outfits van je team wanneer ze in de Metaverse zijn. Als een stel hitsige tieners die vooral bezig zijn met zich af te zetten tegen de gevestigde orde, komt dit uitstekend naar voren. Zo loopt Ryuji als herrieschopper met een leren jack en een masker in de vorm van een schedel rond, terwijl Ann in een rode lederen bodysuit rondhuppelt inclusief zweepje. Precies.

Datzelfde gaat op voor de verschillende vijanden, die niets aan de verbeelding overlaten. Van succubus tot aan demonen op het toilet, ze passeren allemaal de revu met als hoogtepunt toch wel de demoon Mara. Een demoon in de vorm van een enorme penis op een strijdwagen. Je verzint het niet.

Met de shadows en demonen die je aan je team weet toe te voegen zal je het in eerste instantie echter niet redden. Daarvoor zal het een en ander gefuseerd moeten worden en dat gebeurd ook deze keer weer in de Velvet Room. Ook ditmaal wacht daar Igor weer op je, al vervult hij ditmaal de rol van gevangenis opzichter. Daarbij blijft het fuseren van persona’s geheel in thema en dat kan best luguber worden. In plaats van dat je persona kaarten worden samengevoegd, worden ze dit keer onder een guillotine gelegd, in de elektrische stoel geplaatst of aan de strop gehangen. Thematisch scoort de game een dikke tien, maar ook op een schaal van ongemakkelijkheid weet de game hoog te scoren.

Helemaal in stijl

Niet alleen thematisch scoort Persona 5 een dikke tien, ook op stilistisch gebied gooit de game enorme hoge ogen. De JRPG ziet er namelijk van begin tot eind ontzettend gelikt uit en dat is aan letterlijk alles te merken. Allereerst ziet de game er lekker uit als je daadwerkelijk aan het spelen bent. In tegenstelling tot andere JRPG’s die we eerder dit jaar zagen voelt de game als iets wat daadwerkelijk PlayStation 4-waardig is, al komt het nog niet in de buurt van een Final Fantasy XV.

Het is echter vooral door de interface-elementen dat de game schittert. De manier waarop Atlus en het Persona-team de menu’s hebben vormgegeven ziet er zo ontzettend strak, maar toch speels uit dat het een genot blijft om naar te kijken en doorheen te bladeren. De menu’s vallen zelfs zo in de smaak dat het al een populaire meme is die regelmatig voorbij komt.

Niet alleen op visueel gebied is de game heerlijk, ook qua audio zit het wel snor in Persona 5. Naast een heerlijke soundtrack heeft de game uitstekende Engelse voice-overs die mijn persoonlijke verwachtingen hebben overtroffen. Hoewel de Japanse stemmen bij de release niet direct beschikbaar waren, zijn ze dat ondertussen wel. Het verlangen om naar deze over te schakelen is echter nog niet in mij opgekomen en dat zegt op zichzelf al best wel wat.

Conclusie

Wanneer je de afgelopen 2300 woorden hebt gelezen en nog altijd met de vraag zit of je deze game moet spelen, kunnen we een simpel antwoord geven. Als je ook maar een haartje interesse hebt in JRPG’s, Japan of een toffe ervaring in het algemeen, is dat een volmondig ja. Persona 5 zit ontzettend strak in elkaar als een wel geoliede machine. De game is een stilistisch pareltje en schittert zowel binnen als buiten de Metaverse.

Pluspunten

• Tof verhaal
• Nog fijner vechtsysteem
• Stilistisch geweldig

Minpunten

• Stealth is soms wat stroef