Immaculate brengt ouderwetse, macabere horror naar de bioscoop

Sydney Sweeney is in 2024 niet van het grote scherm te slaan en dat moeten we ook niet willen. Na de prima romcom Anyone But You en de niet zo prima superheldenfilm Madame Webb schittert de jonge ster sinds deze week in de horrorfilm Immaculate. Maar kun je eigenlijk wel stralen in het B-genre dat horror meestal is? Blijkbaar wel: schreeuwend en onder het bloed weet Sweeney deze film flink boven het maaiveld te verheffen.

Dat wil niet zeggen dat Immaculate meer is dan pulp. Verwacht geen literaire strofen zoals in Bram Stoker’s Dracula of Mary Shelly’s Frankenstein. Immaculate vertelt een eenvoudig verhaal dat het nu eens niet alleen moet hebben van het metafysische, maar ook een angstaanjagende menselijke component heeft. 

Horror staat helaas al een paar decennia synoniem aan het bovennatuurlijke, bij voorkeur met geesten, vloeken en contact met de dodenwereld. Dat is mij al lang tegen het zere been. Waar zijn de slashers of de waanzinnige experimenten gebleven? Immaculate brengt weer wat (toegegeven: bizarre) ‘realiteit’ terug naar dit platgetreden genre.

Waar gaat Immaculate over?

Kort paragraafje. Cecilia (Sweeney) reist af naar een Italiaans klooster om haar geloften af te leggen: armoede, gehoorzaamheid en zuiverheid. Het klooster is een verpleeghuis voor nonnen in hun laatste levensdagen. Cecilia leert het vak van geestelijke en verzorgende, maar ze ontdekt ook rare praktijken. 

Waarom wil ik dit zien?

Immaculate is behoorlijk angstaanjagend en vertrouwt niet te veel op jumpscares of CGI, maar veel meer op het macabere plot en het acteerwerk van de hoofdrolspelers. In deze film wordt echt heerlijk gesmeekt en gekrijst! Niet dat plichtmatige ‘en nou moet je even gillen’ zoals in veel andere horrorproducties, maar echt het betere door-merg-en-been-werk. 

De film ziet er ook prima uit en speelt zich niet alleen maar in het duister af. Horrorfilms worden doorgaans op een laag budget gedraaid en dus is daglicht niet de vriend van de makers, maar ik vind het veel interessanter en enger als ik gewoon kan zien wat er gebeurt. Altijd maar weer diezelfde langzame tred in die donkere gang met een CGI-wezen achter de laatste deur… Een enkele keer is prima – zo’n scène zit ook in Immaculate – maar veel films in het genre bestaan uit niets anders. 

Het verhaal van Immaculate is lekker eenvoudig en daardoor is er – goddank – weinig expositie in dialoogvorm nodig. Geen ingewikkelde regels van een vloek of een bezwering of juist weer geforceerde uitzonderingen op die regels. De personages gedragen zich min of meer natuurlijk. Ze leggen niet constant aan het publiek uit hoe de vork in de steel zit. En het is ook erg prettig dat de Italianen Italiaans spreken en niet vloeiend Engels. Cecilia botst tegen een flinke taalbarrière aan, al zijn er wel enkele geestelijken die haar bij het handje nemen.

Waar kan ik Immaculate zien?

Gewoon lekker in de bios. De vormgeving, blood and gore en extreme close-ups lenen zich uitstekend voor het witte doek. En het gegil van Sydney Sweeney komt nog beter tot zijn recht met de echo’s van een grote zaal als bonus.

Overigens kennen de meeste mensen – waaronder vermoedelijk de makers van deze film – de verkeerde betekenis toe aan het begrip ‘immaculate’ (onbevlekt). Kijk maar eens op Wikipedia. Daar kan je mooi een paar weddenschappen mee winnen.