Metalband Ad Infinitum is met hun nieuwe album Abyss een andere weg ingeslagen. Of ja, ze gaan lekker door met het maken van catchy metal, waarbij frontwoman Melissa Bonny clean vocals afwisselt met grunts. Maar er is een kritiek verschil: een nieuwe mindset waarmee ze een fris tijdperk inluiden.

Dat nieuwe tijdperk volgt vrij kort op het vorige album, dat een kleine anderhalf jaar geleden het daglicht zag. Op de dag dat Abyss in de winkel ligt, staat Ad Infinitum er al mee op de planken. Hieronder meer over de langspeler zelf en over het concert dat de band kort geleden gaf in het Utrechtse TivoliVredenburg.

Het hardere werk

Abyss start met My Halo, dat als single al even uit was. Meteen een herkenbare tune dus, die samen met de andere singles Follow Me Down en Outer Space een sterke opening van het album vormt. De ruimte is een thema dat meermaals wordt aangehaald, maar Abyss is niet per se een conceptalbum dat een verhaal volgt romdom dat thema. Sterker nog, uit de meeste nummers wordt tekstueel niet echt helemaal duidelijk waar ze precies over gaan, al lenen ze zich er wel goed voor om lekker mee te zingen. De algehele sfeer wordt wél heel duidelijk: verdwaald zijn in de duisternis, het gevoel van geen controle hebben en anderen met je mee naar beneden trekken. Maar ook: samen overleven en de rest van de wereld even buiten de deur laten, wat iets hoopvoller stemt.

Als je eenmaal over de helft bent, voelt het alsof Abyss in een klap voorbij is. Dat komt deels doordat er geen break is in het midden, met een rustiger nummer om even op adem te komen. In de vorige albums had dat steevast een plekje, maar de muziek dondert tot het laatste nummer Dead End lekker hard door – wat langzamere bridges en het relatief tamme maar mooie Euphoria daargelaten. Op zich heeft dat ook wel zijn charme en is het gewoonweg een van de elementen die verschilt van de vorige ‘trilogie’ van albums.

Less is more

Het grootste verschil zit hem namelijk ergens anders in. Het duurde even voordat ik doorhad wat er precies ‘miste’ in de mix zelf: strijkinstrumenten. In de vorige albumtrilogie lag het er dik bovenop dat Ad Infinitum first and foremost een symfonische metalband is. De nummers op die platen hebben een rijke compositie van violen, cello’s en meer,. Maar, vertelt zangeres Melissa Bonny, de band besefte tijdens het maken van deze plaat dat ze dat helemaal niet nodig hadden. “We wilden die orkestraties alleen toevoegen als het nut had in een nummer, niet zomaar omdat we begonnen zijn als symfonische metalband,” licht ze toe in een interview met A&P Reacts. “Het historische aspect laten we in deze trilogie ook achterwege. In plaats daarvan gebruiken we meer persoonlijke ervaringen en gevoelens voor zowel de teksten als de nummers. Menselijke emoties zijn echt de drijfveer voor de muziek op dit album.”

Nadat het hele album een paar keer geluisterd te hebben, kreeg ik steeds meer door wat ze bedoelde. De andere elementen van de muziek krijgen meer ademruimte, wat zorgt voor een modernere klank. Daarnaast zijn de nummers an sich rijk genoeg en bieden ze een paar mooie verrassingen. De grootste daarvan zit in het ijzersterke Surrender – geheel onverwachts worden daar de heavy vocals ingezet. Maar ook een akoestische outro hier en een bijna poppy bridge met synthesisers daar houden het geheel speels, ondanks de donkere stemming die de toon voert door het album heen.

Abyss is het begin van een nieuw tijdperk voor Ad Infinitum — Stefan Heilemann

Live warmspelen

Op 11 oktober kwam Abyss uit en de dag erna had ik de eer om de nieuwe nummers meteen live te horen. In een uitverkochte Tivoli Ronda speelde Ad Infinitum – samen met powermetalband Frozen Crown en onze eigen Blackbriar – de zaal warm voor Kamelot. Diezelfde Ronda hebben ze zelf ook weleens vol gekregen, dus het spelen als voorprogramma doet niks af aan de eigen show die de Zwitserse band neerzette.

Sterker nog, Ad Infinitums Melissa Bonny zingt deze tour ook mee met Kamelot. Die nodigen namelijk altijd een zangeres uit – met name voor de grunts, want die doet zanger Tommy Karevik zelf niet, maar ook voor de hoge cleans en opera-esque uithalen. Bonny is geen vreemde voor Kamelot, want op hun vorige album werkte ze al mee aan het nummer New Babylon. Daarnaast is Ad Infinitum vernoemd naar een eerder Kamelot-nummer, dus de band tussen de twee bestaat eigenlijk al sinds Bonny haar groep gestart is.

Live moeten sommige nummers van Abyss nog even klikken. Ze zijn zeker niet rommelig, maar nog nét een beetje rough around the edges als ik ze een dag na de release hoor. De set is dan ook erg kort, dus veel ruimte om de eigen setlist warm te draaien is er niet. Maar wat hebben deze nummers een grote potentie om publieksfavorieten te worden. En als ik zie hoe lekker de oudere nummers live gaan, hoe sterk het zangwerk over het algemeen genomen is en dat de zaal de nieuwe singles al luidkeels meezingt, twijfel ik er niet aan dat ook het nieuwe materiaal snel in de vingers en stembanden zit. Hopelijk kunnen we dat komend jaar op een eigen Ad Inifinitum-tour meemaken. Dan zouden ze een zaal als de Ronda met gemak platspelen.

Abyss is nu verkrijgbaar op cd, lp en via streamingsdiensten.

Conclusie

Ad Infintum luidt hun nieuwe albumtrilogie sterk in met Abyss. De strijkers zijn er grotendeels uit, maar de nummers zijn sterk genoeg om overeind te blijven staan zonder de orkestratie die de band zich de afgelopen jaren helemaal eigen gemaakt had. Door de rest van de instrumentalisatie en de sterke, herkenbare vocalen blijft ook dit vierde studioalbum karakteristiek voor Ad Infinitum. In een krappe 40 minuten laten Bonny en co wederom zien dat het harde werk prima aan hen besteed is. Een extra rustmomentje middenin het album had eventueel gemogen, maar Abyss is een strakke plaat die weinig te wensen over laat.