Desire, I Want To Turn Into You is niet in hokjes te stoppen

Caroline Polachek is inmiddels geen nieuwkomer meer in de muziekwereld. De Amerikaanse zangeres en producer is al sinds 2007 bezig met verschillende bands en projecten, en is daarbij niet bang om muzikaal gezien buiten de bestaande lijntjes te kleuren. Na het succes van haar eclectische debuutalbum Pang bracht ze dit jaar haar tweede soloalbum uit: Desire, I Want To Turn Into You.

Ken je die momenten waarop je zo van iemand houdt dat je helemaal in diegene op wilt gaan? Polachek in ieder geval wel: in gesprek met Rolling Stone vertelt ze dat dit gevoel van verlangen de inspiratie was voor de naam van haar album. Het is een gevoel dat je alle kanten op trekt en datzelfde kan gezegd worden over Desire, I Want To Turn Into You. Net als Pang is dit nieuwe album onvoorspelbaar, eclectisch en bovenal indrukwekkend.

Vocale goochelarij

De stem is een instrument en dat weet Caroline Polachek maar al te goed. Op Desire gooit ze haar operatraining vol in de strijd en tovert ze een aantal bijzondere vocale trucs uit haar mouw. Dat begint al in de eerste seconden van het album: Welcome To My Island opent met een reeks uithalen waar je u tegen zegt. Haar talent blijkt uit het feit dat ze de hoogte ingaat en een rauw randje opzoekt, maar altijd de controle over haar stem blijft houden.

Naast haar stem getuigt ook de productie van innovatie. Na de uithalen komt Welcome To My Island tot leven en horen we synths die zowel futuristisch als tropisch klinken – passend bij het eilandthema, maar met een eigen twist. Ook in de rest van de tracks zoekt Polachek de combinatie op tussen het bekende en het onbekende. Zo horen we in Sunset klassieke flamenco-elementen die in de tweede helft van het lied worden gecombineerd met een mysterieus vocaal arrangement en een modernere beat. Hoewel dit soort experimenten het album hier en daar een tikkeltje onsamenhangend maken, doen ze recht aan de vooruitstrevende visie waar we Polachek van kennen.

Welke tracks mag je echt niet missen?

Naast Welcome To My Island en Sunset denk ik dat Billions een goed beeld geeft van de stijl van het album, die de zangeres zelf beschrijft als “zeer maximalistisch”. De instrumentatie van Billions is lastig te definiëren, met veel klikjes en piepjes die de aandacht vasthouden en zelfs een kinderkoor als afsluiter. Voeg daar de interessante vocale melodieën aan toe en je krijgt een mix waar je misschien even aan moet wennen, maar die wel tot de verbeelding spreekt. Zoals het hoort in de wereld van Polachek.