Het verhaal in Pokémon Scarlet en Violet is het beste in generaties

Drie verhalen, één wereld

Het is geen controversiële mening om te zeggen dat de personages en het verhaal in Pokémon-games al een tijdje achteruit gaat. De rivals zijn irritante gevechten die je om de zo veel keer moet doen, het kwaadaardige team is over de top (meestal moet de wereld eraan geloven) en het verhaal voelt al met al gewoon aan als een irritante sidequest. Scarlet en Violet breken deze trend.

Spoiler Alert – Dit Opiniestuk bevat spoilers voor Pokémon Scarlet & Violet, evenals voor eerdere mainline Pokémon titels.

Elke Pokémon-game heeft een verhaal. Dat is dan ook hoognodig – zonder verhaal voelt de game leeg en zinloos aan. Dankzij het verhaal voelt een regio uniek aan. De personages, legendes en verhoudingen maken de regio interessant om te bereizen. Pokémon bevindt zich alleen in de rare situatie dat het plot niet echt overeenkomt met de missie van de speler. De missie is meestal kampioen worden, alle Pokémon vangen, of iets in die trant.

Omdat het plot niet vaak overeenkomt met de missie van de speler (niemand koopt een Pokémon-game om Team Rocket te verslaan) neemt het een bijrol in. Het plot kan een goed verhaal zijn, zoals in Pokémon Black en White, en het kan een slecht verhaal zijn, zoals in Pokémon Sword en Shield. Maar, om YouTuber Wolfey aan te halen, het verhaal is pas een probleem als het de missie van de speler in de weg gaat zitten. Pokémon is de afgelopen paar generaties gek op constante cutscenes, herhalende gevechten en al met al geforceerde “plot advancement”-momenten die meer aanvoelen als een irritante sidequest. Pokémon Scarlet en Violet breekt  deze trend.

Het probleem van de eerdere games

Om even helder te krijgen wat Pokémon Scarlet en Violet nou precies wél goed doen, moeten we even een vergelijking trekken met eerdere games. Vanaf Red en Blue tot aan Sword en Shield was de opbouw van iedere game in de basis hetzelfde. Je begon een reis om de beste Pokémontrainer aller tijden te worden. Daarbij versloeg je acht gyms, de Elite Four en de kampioen, maar je reis had ook obstakels. Je had een rival die dezelfde doelen als jij had en je constant uitdaagt om henzelf aan jou te meten en er was altijd een vijandig team dat je tijdens je zoektocht als een soort deus ex-machina aan banden ging leggen omdat het toevallig in de weg stond.

Deze standaard opbouw wordt telkens anders ingevuld. Generatie I heeft nog altijd de figuratieve goudstandaard als het op rivals aankomt. “Blue” (maar je mag hem zelf noemen) is je altijd een stapje voor, ziet zich ver verheven boven jou en zal geen moment uit de weg gaan om je dwars te zitten. Na de eerste twee generaties werden de rivals een stuk vriendelijker. Niet per se slechter, maar ze proberen je leven niet constant zuur te maken. Na Generatie V werden rivals steeds minder een persoon die bestond om jou te verslaan of beter te zijn dan jij. Zeker Hau en Hop in Generaties VII en VIII waren meer een soort cheerleaders. 

Hetzelfde geldt voor de vijandige teams. Team Rocket had in de eerste twee generaties een simpel concept dat effectief werd uitgevoerd. Een Pokémon-mafia klinkt als iets wat realistisch zou kunnen in het universum. Het idee dat het team Pokémon uitbuit en mishandelt, terwijl de game je leert om vriendelijk met ze om te gaan, maakt ze heel effectief als kwaadwillend machtsblok. De teams werden steeds extravaganter. Vanaf Generatie III was de vernietiging van de wereld of wereldverovering meestal het plan. In Generaties VII en VIII leek het kwaadwillende aspect daarentegen nagenoeg verdwenen. De hooligans in Generatie VII en fanatieke supporters in Generatie VIII bleken niet de ware vijand, maar speelden wel de rol van het kwaadaardige team als het op de gameplay aankomt. Het team staat constant in de weg en frustreert je avontuur. Niet dat de onthulling van de echte vijand nou erg goed was. 

Elke rival, elk vijandig team en elke “mastermind” is een plot device. Ze komen op verschillende momenten het verhaal in om een dialoog te houden, een obstakel op te werpen of je van je hoofdtaak af te houden. Pokémon Diamond en Pearl zijn hier een perfect voorbeeld van. Op een gegeven moment in je zoektocht kom je een horde Psyducks met hoofdpijn tegen die een van de wegen blokkeren. De oplossing is een medicijn, dat je pas krijgt als je het vijandige Team Galactic verder teruggedrongen hebt.

Pokémon Scarlet en Violet

Goed, Pokémon Scarlet en Violet dan. In tegenstelling tot de eerdere games geven Scarlet en Violet je niet één, maar drie missies mee om uit te gaan voeren. In Path of Legends vraagt Arven, een klasgenoot met een passie voor de gezondheid van Pokémon, je om een reeks legendarische kruiden te zoeken die een belangrijke medicinale functie zouden hebben. In Starfall Street word je ingeschakeld om te helpen Team Star neer te halen, een groep rebellerende Studenten die erop uit is om mede-studenten te rekruteren en de rest te intimideren. Dan is er nog het klassieke Champion’s Road, waarbij je alle acht Pokémon gyms, de Elite Four en uiteindelijk de kampioen verslaat om de titel Champion te kunnen dragen. 

Direct zijn er al een paar grote verschillen met eerdere games. De eerste is dat je dankzij de open wereld altijd kunt kiezen wat je doet. Je hebt nooit dat je gedwongen een andere verhaallijn moet gaan volgen als je net lekker bezig bent met de ene. Je kunt doorgaan, of wisselen, wanneer je wilt. De tweede is dat de game je bewust meerdere doelen meegeeft. Je loopt niet helemaal zomaar tegen een man in een grot aan die van plan is om de wereld over te nemen, of komt uit het volslagen niets de gehele mafia aan banden leggen – terwijl je eigenlijke plan was om de kampioen te worden. Er is niet één doel en twee bijzaken. Er zijn drie doelen.

Path of Legends

Net als de andere drie missies heeft Path of Legends een hele simpele opzet. Arven, een in de buurt wonende medestudent, vraagt je om hulp om een aantal kruiden te zoeken, die bewaakt worden door extra sterke Pokémon. Al snel kom je erachter dat dit niet zomaar een excursie is, maar dat Arven ook een persoonlijke reden heeft om hulp in te roepen. Als verwaarloosde zoon van de altijd-drukke Professor groeide hij alleen op met zijn hond, een Mabosstiff.  Mabosstiff raakte voor de gebeurtenissen van de game op een mysterieuze manier gewond. Geen van de bestaande geneesmiddelen hielp – geen potions, geen Pokécenters, niks. Dit plot is ontzettend simpel vergeleken met een paar van de megalomane plannen in eerdere generaties, maar het is lastig om niet te sympathiseren met de man die zijn hond terug wil. 

Omdat het plot zo simpel is, heeft het niet zo veel tijd of omleidingen nodig om zichzelf uit te leggen. Je hoeft niet een geheime hideout in of een enorme berg te beklimmen en je krijgt niet constant cutscenes of reminders om je scherp te houden. Maar verreweg de grootste reden dat Path of Legends een goed plot is, is omdat het een simpel concept goed uitvoert. Er is geen irritante twist waarin de persoon die je geacht werd leuk te vinden toch slecht blijkt te zijn, terwijl je dat al van kilometers aan zag komen.

Starfall Street

Starfall Street lijkt op het eerste gezicht een voortzetting van de dalende kwaliteit van vijandige teams. Hoe megalomaan Teams Aqua, Magma, Galactic en Plasma ook waren, het voelt altijd goed om de wereld te redden. Een groep pestkoppen past meer in het straatje van irritante vijanden die niet echt konden boeien. Toch is Team Star een van mijn favoriete vijandige teams in tijden, met name omdat ze niet echt slecht, maar wel echte tegenstanders zijn. Ze zijn je tegenstander vanwege een ongelukkige samenloop van omstandigheden waar Team Star slechts gedeeltelijk schuldig aan is. 

Het lijkt dan wel een zooitje ongeregeld, maar al snel komt de ware aard van Team Star naar boven borrelen. Dit is een groep studenten die vanwege onzekerheden en slechte ervaringen aan de academie radicale keuzes hebben gemaakt. De reactie van de academie op die keuzes leidde tot het huidige bestaan van Team Star. Het plan liep volslagen uit de hand. Het fascinerende van dit plot is dat iedereen in dit plot in een moreel grijze zone zit. Niemand is echt correct, maar niemand is ook per definitie fout. Dat zijn de conflicten waar ik in games van kan genieten. 

Wat hier ook op gaat is dat de game niet constant Team Star als obstakel in je andere avonturen gooit. Het is een missie die je kunt volgen als je er om de zoveel tijd zin in hebt, maar de game dwingt je nooit om opeens Team Star te gaan bevechten. Omdat het een relatief tam team is, zeker vergeleken met Team Galactic of Team Flare, is het aannemelijk dat je de missie wat meer op je eigen tijd kunt doen. Het is immers niet “Hallo, we gaan nu iedereen vermoorden die niet lid is van onze organisatie.” En mocht je je afvragen of ik niet wat overdrijf, dit is een letterlijke quote van het plot van X en Y.

Champion’s Road

Ik kan kort zijn over Champion’s Road. De vervelende sidequests zijn, voor het grootste deel, geregeleerd naar andere plots. Hierdoor kun je veel makkelijker gewoon de gyms doen wanneer je daar zin in hebt. Er zijn nog wel wat missies die je ondertussen moet doen, maar geen daarvan duren echt lang of houden je serieus van je missie af. Maar ook Champion’s Road heeft een plot. Het is voor Pokémon Scarlet en Violet niet genoeg dat jíj de beste trainer wilt worden, er moet iemand zijn die jou daartoe drijft.

Rivals zijn er in alle soorten en maten. Sommige zijn klojo’s. Anderen zijn vriendelijker, maar hebben uiteindelijk hetzelfde doel als jij en willen zélf de beste trainer worden. Weer anderen zijn cheerleaders. Pokémon Scarlet en Violet’s Nemona valt in geen van deze categorieën. In tegenstelling tot elke andere rival heeft Nemona niet de dwang om haarzelf te bewijzen. Ze is al de kampioen. Ze is zelfs te sterk voor Paldea. De standaard trainers zijn veel te simpel. In al haar matches houdt ze zich in om maar een soort van interessante match te krijgen. Ze is bijna wanhopig om je rival te zijn, zodat ze jou kan trainen en eindelijk een serieuze tegenstander heeft. Ik herken het sentiment ergens wel – in de meeste nieuwere Pokémon-games zijn de tegenstanders veel te simpel.

Het interessante aan haar is dat haar drang om constant Pokémon-gevechten te houden zeker niet door iedereen gerespecteerd wordt. Andere personages vinden haar irritant, omdat ze nooit ophoudt over haar passie. Het feit dat niemand kan voldoen aan wat ze écht wil en dat andere personages haar zelfs uit de weg gaan vanwege haar passie verklaart haar obsessie met jou, de speler. Nemona is een van de interessantste rivals die Pokémon in generaties gebracht heeft. 

Uiteindelijk zijn niet alleen de drie verhaallijnen top. Het gaat er ook vooral om dat ze elkaar niet constant in de weg zitten. De game probeert niet ongemakkelijk drie verhalen in de context van één verhaal te vertellen, zoals eerdere games dat deden. De game legt het initiatief bij jou neer en dat is de belangrijkste reden waarom het verhaal van Pokémon Scarlet en Violet überhaupt vermakelijk kan zijn.