Marvel’s Midnight Suns schittert in strategische fanservice

Na duizenden stripboeken en honderden verfilmingen wordt het Marvel-universum nu ook verrijkt met een strategische game, van niemand minder dan Firaxis nog wel. Verwacht van Marvel’s Midnight Suns echter niet zomaar een ‘XCOM met superhelden’; dit is strategische fanservice voor stripboekliefhebbers. In hoeverre dat op eigen benen kan staan, lees je in deze review.

Met grootse kracht komt grootse strategie

Marvel’s Midnight Suns komt weliswaar van het ontwikkelteam achter het bejubelde XCOM, maar de spelformule is overduidelijk van een andere leer. Te beginnen met een andere vorm van de strategische gevechten op basis van beurten. In afgebakende missies sturen spelers een drietal superhelden aan, wiens acties beperkt worden tot een handvol speelkaarten, opgebouwde heldenpunten en een maximaal aantal handelingen per beurt.

Daarnaast zijn de arena’s van Midnight Suns relatief klein en zijn acties vrijwel nooit gebonden aan onredelijke slagingskansen. De nuance schuilt hier dan ook niet in perfect uitgekiende verrassingsaanvallen, maar in de juiste kaarten trekken en zo efficiënt mogelijk boeven in elkaar slaan. Missies bestaan hoofdzakelijk uit knokwerk en power-ups met superkrachten — en dat is natuurlijk ook wat we willen zien bij helden van dit kaliber.

Op veel fronten klinkt het als een simpel XCOM-aftreksel, maar met Midnight Suns ontstaat een andersoortig, evenals verslavend spelletje. Elke beurt is het aan de speler om uit te vogelen hoe de helden zo veel mogelijk schade aanrichten, opdrachten voltooien of überhaupt overeind blijven staan. Dat blijken meer dan eens behoorlijk complexe puzzels te zijn.

Gelaagd kaarten leggen

Elke superheld komt met een unieke set kaarten en krachten, waarmee een eigen soort speelstijl gevormd wordt. Spider-Man trapt makkelijk meerdere zwakke boeven op elkaar in, Wolverine wint snel levenspunten terug en met Doctor Strange manipuleer je kaarten en andere spelelementen. De truc is vooral om al die uiteenlopende eigenschappen op gepaste wijze te combineren en elkaar te laten te versterken. Dat leidt tot aardig wat toffe team-ups, met zowel de bekendste als minder bekende helden uit het Marvel-bestand. 

Naarmate de kracht en kaartenstapel van je helden groeit, krijgt de strategie in Midnight Suns meer interessante lagen. Voor je het weet, vind je geniepige manieren om beurten overdreven lang op te rekken of om explosieve kettingreacties te ontketenen. Een deel komt vanzelf tevoorschijn met voldoende ervaring uit missies, maar voor de beste resultaten dienen spelers ook aardig wat tijd door te brengen buiten de beurten om.

De XCOM-verslavingsfactor van “nog één missie dan” is voelbaar…

Thuiskomen in de abdij

Net als XCOM biedt Marvel’s Midnight Suns namelijk een overkoepelend metaspel, dat zich naast de vele missies afspeelt. Alle superhelden komen samen in The Abbey, een magische thuisbasis in een eigen dimensie. Voor en na afloop van missies kunnen spelers het uitgestrekte terrein verkennen, hangen met bevriende Marvel-figuren, samen trainen, craft-materiaal verzamelen en hun arsenaal aan speelkaarten versterken. 

Dit is ook waar hoofdpersonage Hunter (in derdepersoonsperspectief) in de schijnwerpers stapt: de semidemonische maak-je-eigen-superheld die ook dienstdoet als aanvoerder van de Suns. Bij Firaxis gaat die rol meestal vooral gepaard met het uitsturen van en rouwen om soldaten, maar Hunter blijkt een ander soort leider. Eentje die vooral veel heen en weer holt om te minglen met onsterfelijke strijdkrachten.

Marvel’s Midnight Suns besteedt een behoorlijk part uit aan het sociale en narratieve aspect van The Abbey. Door banden met de superhelden te versterken en stappen te maken in verhaalmissies komen hier honderden nieuwe cutscenes en gesprekken vrij. Wie meer tijd in de abdij spendeert, haalt daar vanzelf ook meer materiaal, speelkaarten en andere statistische beloningen uit. De game loodst je vanzelf naar meer interacties en upgrades, met steevast ook allerlei bonussen voor de daadwerkelijke knokpartijen.

Gaandeweg los je in The Abbey onderlinge conflicten op, help je Iron Man nieuwe machines bouwen, begin je een boekenclub met Blade en leer je over de heksachtige herkomst van Hunter. Niet alle avontuurtjes en opdrachtjes in de abdij zijn even aangrijpend, maar er schuilt behoorlijk wat fanservice voor de stripboekliefhebber. The Abbey barst van de geschiedenislessen over Marvels heksenwereld — de vergeten groente uit de Marvel-kas —  en minstens net zo veel referenties naar andere helden en verhalen.

Vooral de diepgaande interacties met de vele superhelden lonen, al onderstrepen die tegelijkertijd hoe pijnlijk oninteressant Hunter kan zijn. Dat krijg je ervan als ervaren stemacteurs (niet die van Marvels cinematische universum) in dit soort machtige rollen duiken. Aan de hand van sommige gespreksopties mogen spelers weliswaar eigen draai aan Hunters houding geven, maar het personage ontstijgt nooit het ‘generieke superheld’-syndroom. In de doorloop van Midnight Suns hoop je stiekem zo min mogelijk van de protagonist te horen. 

Een behoorlijke rode draad, rijk aan fanservice

Los van de ietwat nietszeggende Hunter stippelt Marvel’s Midnight Suns wel een omvangrijk en vooral stripboekwaardig verhaal uit. Demonenmoeder Lilith —  nota bene ‘ons mam’ — is van plan de ganse wereld op te offeren aan een illustere Elder God. Onder de Midnight Suns verzamelt zich een behoorlijke cast van superhelden om Lilith en haar gehypnotiseerde handlangers tegen te houden. Aan Hunter de taak om ze te verbinden, de kracht van vriendschap te vinden en de wereld te redden. What else is new?

Vrijwel elke superheld vult een relevante rol, met voldoende heldhaftige poses en guitige one-liners om het Marvel-niveau hoog te houden

Originaliteitsprijzen zal de rode draad niet winnen, maar Marvel’s Midnight Suns komt met aardig wat goed gevonden ups en downs. Vrijwel elke superheld vult een relevante rol, met voldoende heldhaftige poses en guitige one-liners om het Marvel-niveau hoog te houden. In veel opzichten voelt het verhaal als een lange, interactieve stripboekreeks — meer stripboek-esk dan het gros van de films. Waar anders zouden relatief onbekende helden als Nico Minoru en Magik een ruzie uitvechten met wereldsterren als Iron Man en Captain America, om later zij-aan-zij demonen in elkaar te trappen?

De plotwendingen zijn voorspelbaar en de speeches ongekend cheesy, maar dat hoort erbij. In dit geheel werkt het opvallend goed. Met stijlvolle cutscenes en overwegend sterk stemmenwerk komt de stripboektoon goed uit de inkt. Dat Hunter bijtijds het charisma van een natte krant door laat schemeren, kunnen we dan prima voor lief nemen. 

Flink in speelduur, voor de liefhebber

Van tutorial tot credits kan Marvel’s Midnight Suns een strategische speler makkelijk veertig uur bezighouden, met bijtijds wat nevenactiviteiten en optionele missies. Wie álles uit The Abbey en het dozijn helden wil halen, stevent echter al snel richting honderd uur. Marvel’s Midnight Suns heeft genoeg verzamelobjecten en statistieken om op orde te krijgen, terwijl je elke dag minstens één gevecht uitpuzzelt. De XCOM-verslavingsfactor van “nog één missie dan” is voelbaar, zij het hier dus zonder de druk van permadeath.

Marvel’s Midnight Suns’ lange speelduur valt of staat uiteraard wel bij de liefde voor superhelden, meer dan die voor strategie. Firaxis zet een behoorlijk verslavende gameplay-cyclus neer, maar van strategisten die niet per se veel met Marvel-figuren hebben, wordt mogelijk iets te veel gevraagd. Niet iedereen wil nadenken over wat te zeggen van Captain Marvels boek van de week, in de hoop er wat broodnodige vriendschapspunten mee te scoren. 

Wie kan leven met een beetje fetisjering van Marvel-materiaal — aan kinkshaming doen we niet op Pixel Vault — kan daarentegen prima vooruit met Midnight Suns. Nachtenlang blijven de puzzelachtige knokpartijtjes in het achterhoofd hangen. Afgezien van een nul memorabele protagonist en wat Firaxis-eske technische haperingen, schittert hier een op zichzelf staand strategiespel. Eentje met voldoende oog voor metaspel en statistiekjes — en een oogje óp superhelden.

Marvel’s Midnight Suns is nu beschikbaar voor pc, Xbox Series X/S en PlayStation 5. Voor de Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch staan ports op de planning, al hebben die op het moment van schrijven nog geen releasedata. 

Conclusie

Marvel’s Midnight Suns slaagt als zowel strategiespel als superheldenproduct, al vormt dat laatste duidelijk de hoofdnoot. Het puzzelachtige kaartspelletje wakkert al snel een “nog één missie”-gevoel aan, maar vooral buiten de gevechten om slokt Marvel’s Midnight Suns veel uren op. Voor dat laatste lijkt behoorlijk wat voorliefde voor Marvel-materiaal een vereiste.

Pluspunten

• Interessante, puzzelachtige gevechten
• Meer dan genoeg metaspel
• Fanservice in overvloed
• Stripboek-waardig in verhaal en toon

Minpunten

• Hunter is een natte krant
• Optimalisatie laat bijtijds te wensen over