Fire Emblem Fates: Birthright is nog steeds een RPG van niveau

De Fire Emblem-franchise gaat al even mee: de eerste game werd uitgebracht in 1990. Daarna zijn er nog vijftien games in de reeks verschenen. De nieuwste daarvan, Three Houses, kreeg net zoals de meeste van zijn voorgangers veelal lovende kritiek. Afgelopen maand besloten een aantal collega’s en ik de iets oudere Fire Emblem Fates: Birthright opnieuw op te pakken om te kijken of de game zijn reputatie vijf jaar na dato hoog kan houden.

Het korte antwoord: ja. Het langere: jazeker. Fire Emblem Fates: Birthright blijft een game die met name door de enerverende gevechten, interessante personages en goede dialogen stevig overeind staat. Birthright is een derde van de Fates-saga, die verteld wordt in de loop van drie games; Conquest en Revelation zijn de twee aanvullende delen. Toch is het als standalone prima te doen, blijkt ook na deze replay.

Zowel Birthright als Conquest beginnen met dezelfde opzet: jouw personage, dat je zelf in elkaar mag knutselen wat betreft looks en class, was een prins(es) van het rijk Hoshido. Als kind ben je echter ontvoerd naar het vijandelijke Nohr, waar je eveneens opgegroeid bent tussen de koninklijke familie. Wanneer blijkt dat de koning van Nohr onnodig gemeen en wreed is, sta je voor een keuze: blijf je bij de mensen die je hebben opgevoed, of reis je terug naar Hoshido om je aan te sluiten bij de familie waar je geboren bent?

Dat is waar het grote verschil tussen de games naar voren komt. In Birthright kies je voor Hoshido, terwijl je in Conquest trouw blijft aan het oorlogsgezinde Nohr. Je komt je gezworen vijanden meer dan één keer tegen en je blijft je daardoor afvragen wat er gebeurd zou zijn als je een andere keuze had gemaakt. De tegenstanders die je neerhaalt in Birthright hadden aan jouw zijde gevochten in Conquest. In beide verhaallijnen valt op dat er met het conflict tussen de twee landen meer aan de hand is. Dat kun je verder uitdiepen in Revelations, die als DLC verkrijgbaar is.

Gelukkig is het verhaal niet het enige verschil tussen de verschillende Fates-titels: de personages en gameplay zijn ook anders. Birthright is iets gemakkelijker om in te stappen dan Conquest, omdat het eenvoudiger is om goud te verdienen en je personages te levelen. De xp-meters lopen namelijk door tijdens oefengevechten (of ‘challenges’), terwijl dat bij Conquest niet het geval is. Daar kun je niet grinden en moet je het echt hebben van de hoofdgevechten in een nu-of-nooit-scenario. 

Dat laatste is ook afhankelijk van je instellingen, want zoals we van Fire Emblem gewend zijn, kun je kiezen tussen een makkelijkere stand waarbij gevallen units terugkomen na het gevecht, en de moeilijkere (classic) setting waarin je je bondgenoten voor altijd kwijt bent als ze sneuvelen. Hoewel ik bij het spelen van voorganger Awakening koos voor de moeilijkere setting, heb ik hier de eenvoudigere weg gekozen en kwamen mijn gevallen units gelukkig terug na elk gevecht. Dat scheelt enorm veel tijd, maar haalt ook een deel van het strategische element weg: zolang je een battle haalt, is het goed. In de classic mode moet je je soms in moeilijke bochten wringen om die gewonde bondgenoot nét te kunnen redden, of je moet bereid zijn om het gevecht steeds opnieuw te starten.

De verschillende personages sluiten zich door de tijd heen bij je groep aan, waardoor je binnen een aantal hoofdstukken een klein leger hebt en het al snel moeilijker wordt om een selectie te maken van units die je mee wilt nemen in een gevecht. Er bestaan namelijk verschillende classes, waardoor elke unit een andere combinatie van vaardigheden en wapenkennis heeft. Bereikt een personage level 10, dan kun je een Master Seal gebruiken om hen een specialisatie te geven. Tijdens mijn playthrough heb ik ontzettend veel lol beleefd aan dit levelen, omdat het ervoor zorgt dat je je leger echt eigen kunt maken. De toevoeging van Friendship Seals en Heart Seals, die de class van je unit veranderen op basis van vriendschap of stats, was naar mijn mening echter niet nodig geweest. Met een systeem waarin je al een breed scala aan verschillende units hebt, kun je ze beter levelen dan veranderen.

De Fire-Emblem-franchise is altijd sterk geweest in het presenteren van een grote diversiteit aan personages. Dat is in Fates niet anders: niet alleen merk je verschillen in de classes, maar daarnaast zijn de personages wat betreft karakter flink uitgediept. Net zoals bij voorganger Awakening kun je hen tijdens gevechten aan elkaar koppelen, waardoor je hun vriendschapsstatus verbetert. Als deze status een level stijgt, dan speel je leuke gesprekken tussen de units vrij waarin je kunt zien hoe ze met elkaar omgaan. Dat blijft een levendig onderdeel van de game dat ontzettend veel karakter aan de verschillende personages geeft.

Sommige units kun je zelfs met elkaar laten trouwen door ze samen de hoogst mogelijke rank te laten behalen. Dat is ook mogelijk met je eigen personage, en dit is waar Fates ten opzichte van Awakening een grote stap neemt: het is de eerste game in de reeks waarin jouw personage met iemand van hetzelfde geslacht kan trouwen.

Om op adem te komen na de vele gevechten die het leger meemaakt, heb je een handige pocket dimension met daarin een kasteel dat je zelf in kunt richten. Naarmate de game vordert, krijg je de optie om bijvoorbeeld een smid, een kantine en een arena te bouwen. Al deze gebouwen brengen voordelen mee voor je units of voor je eigen personage. Het is een leuke toevoeging, waarbij ik zelf ook het idee had dat ik een kleine, veilige plek had opgebouwd waarin de personages vrij rond konden lopen en met elkaar konden spreken.

Hoewel we ondertussen de grafische kracht van de Switch gewend zijn, had de 3DS ook heel wat in zijn mars. Bij Fire Emblem Fates valt dat met name op in de prachtige cinematische scènes, die pronken met gedetailleerde personages en achtergronden. Wisselt het perspectief daarna ineens naar een stuk waarin de characters vechten of lopen, dan zijn ze van een dusdanig lage resolutie dat ik bijna twijfel of ik niet een DS-game van vijf jaar eerder speel. Dat is jammer, want wanneer de personages een gesprek voeren, zijn er weer mooie portrettekeningen zichtbaar die de units leven in blazen. Gelukkig zijn de karakteristieke pixel-art-figuurtjes tijdens gevechten nog aanwezig.

De game mag grafisch gezien wat verouderd zijn, maar dat doet niet af aan de soepele gameplay en interessante personages. Het is jammer dat je Birthright, Conquest en Revelations apart moet aanschaffen om alle verhaallijnen te kunnen spelen, maar ook als standalones vertellen ze elk een mooi verhaal. Zelf ben ik blij dat ik de game nog eens opgepakt heb, en hoop ik snel een nieuwe titel in de reeks te zien verschijnen.

Heb jij Fire Emblem: Fates gespeeld? We horen graag in de comments wat je ervan vond!