The Woman in the Window

Na een lange reis met reshoots en re-edits is The Woman in the Window, gebaseerd op het gelijknamige boek van A.J. Finn, eindelijk uitgekomen op Netflix. Met een top cast en crew kon het bijna niet misgaan, maar dat is deels wel gebeurd. 

Anna Fox (Amy Adams) is een kinderpsycholoog die lijdt aan pleinvrees. Ook is ze  depressief en heeft ze regelmatig paniekaanvallen. Ze heeft al maanden geen stap buiten haar huis gezet. Naast het drinken van rode wijn is haar tijdverdrijf het begluren van haar buren. Wanneer aan de overkant een nieuw gezin komt wonen denkt Anna al snel verdachte dingen te zien gebeuren, maar is dat wel zo?

Na het zien van de trailer deed de film me meteen denken aan de klassieker Rear Window van Alfred Hitchcock. In die film speelt James Stewart een fotograaf die vanwege een gebroken been gekluisterd is aan huis. Om de dagen door te komen bespiedt hij zijn buren. Op een gegeven moment twijfelt hij ook of de dingen die hij ziet wel of niet echt zijn gebeurd. Voor de makers van The Woman in the Window was de vergelijking ook wel heel  duidelijk. Een van de eerste beelden die je in de film ziet is ook een kort beeld van Rear Window.

De film beschikt over een topcast. Naast Amy Adams, spelen Gary Oldman (The Dark knight-trilogie), Wyatt Russell (The Falcon and the Winter soldier), Jennifer Jason Leigh (The Hateful Eight) en Julianne Moore (The Hunger Games-films) mee. Anthony Mackie (Avengers) heeft een cameo in de film. Ondanks het feit dat de film enkele reshoots en wijzigingen in het script had, waren mijn verwachtingen best wel hoog. Mede omdat de wijzigingen werden overzien door Tony Gilroy, die een goede reputatie heeft op dat vlak. Hij is onder andere ook bekend als de scriptschrijver van de eerste vier films in de Jason Bourne serie en hij heeft de  reshoots gedaan voor Rogue One.

De eerste helft van de film was top. De combinatie van spanning, suspense en mysterie maakte de film onvoorspelbaar. Ik vond het heel vermakelijk en ik zat soms ook op het puntje van mijn stoel. Hoofdrolspeelster Amy Adams vond ik ook heel goed. Ze laat in deze film weer zien waarom ze een topactrice is. Dit komt met name naar voren in de scènes dat ze alleen is en jou als kijker meeneemt in al haar complottheorieën en gedachten.  De andere hoofdrol is voor cinematograaf Bruno Delbonnel. Ondanks de beperkte ruimte en sets waarin de film zich afspeelt zijn de beelden echt heel mooi geschoten en dat valt ook meteen op.

Hoe mooi de cinematografie en acteerprestatie van Amy Adams ook waren, de tweede helft van de film vond ik  minder sterk. De film volgde voor mijn gevoel dezelfde verhaallijn die je heel vaak in dit soort thrillers ziet. Het werd op een gegeven moment wel heel voorspelbaar en het leek ook alsof de makers de opdracht kregen dat de  film niet meer dan honderd minuten mocht duren, want na een uur ging het wel heel snel met het plot.

Hoewel het natuurlijk een kwestie van smaak is, vond ik het toch wat minimale gebruik van de overige castleden heel jammer. Persoonlijk had ik wat meer diepgang en achtergrondverhaal willen hebben bij enkele van hun. Ze werden nu wel heel eendimensionaal neergezet.  Ik had graag wat meer willen zien van bijvoorbeeld de personages van Jennifer Jason Leigh en Gary Oldman.  Niet alleen omdat het hele goede acteurs zijn, maar vooral ook omdat dat naar mijn mening het verhaal meer diepgang had gegeven en je ook een gevoel had kunnen opbouwen bij een personage tijdens de film.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]