Fate: The Winx Saga

Wie kent het allemaal nog: de magische animatieserie Winx Club? In december van 2020 werd aangekondigd dat er een live-actionserie hiervan uit zou komen. Slechts een maand later verscheen Fate: The Winx Saga op Netflix. Het eerste seizoen bestaat uit zes afleveringen van elk een uur.

Fate: The Winx Saga is gebaseerd op de animatieserie Winx Club uit 2004. Het publiek waar deze serie zich op richt is dan ook de fans van de originele serie, die allemaal al opgegroeid zijn. De bekende personages zijn in een nieuw jasje gestoken en beleven nieuwe avonturen, maar met een tintje dat een stuk duisterder en volwassener is. Is dat echter wel een succes geweest?

Nog voordat de serie uitkwam, kreeg het ontzettend veel kritiek. Vooral over de casting. Origineel bestond de Winx Club uit vijf personages voor het eerste seizoen: Bloom, Stella, Flora, Tecna en Musa. In het tweede seizoen kwam Layla (Engelse naam: Aisha) erbij. In Fate is Tecna volledig weggelaten en zit Aisha van begin af aan bij de club. Ook heeft de club geen Flora, maar in plaats daarvan het nichtje van Flora: Terra. Onze Winx Club in Fate bestaat dus uit Bloom, Stella, Musa, Aisha en Terra. 

De kritiek over Flora en Terra komt vooral doordat Flora oorspronkelijk latina is, met haar uiterlijk gebaseerd op Jennifer Lopez. Terra wordt daarentegen gespeeld door Britse actrice Elliot Salt en is allesbehalve latina. Fans bekritiseerden dit vanwege de whitewashing, maar Fate maakt dit dus een soort van goed door duidelijk te maken dat Terra niet écht gebaseerd is op Flora, maar slechts familie is. Toch vind ik het zelf nog altijd een aparte keuze om niet Flora in de serie te zetten, maar een familielid, terwijl alle andere personages wel zichzelf zijn. Echter is wel gehint dat we Flora mogelijk later nog zien. 

Terra is niet de enige reden dat de serie wordt beschuldigd van whitewashing. Ook Musa is een punt van discussie. Oorspronkelijk is zij van Aziatische afkomst en is haar uiterlijk geïnspireerd door actrice Lucy Liu. Elisha Applebaum, die Musa speelt in Fate, oogt als iemand van westerse afkomst. Aangezien Musa toch echt Musa is in Fate, kon deze keuze in casting voor fans niet door de beugel; ongeacht bronnen die noemen dat Applebaum wel deels van Aziatische afkomst is.

Op het eerste gezicht is er zeker wat verschil te merken in persoonlijkheid van sommige oude bekende personages. Sky komt over als een opgeblazen know-it-all en Stella is, excuseer mijn Frans, een bitch. Ze is veelal niet eens te vinden bij de rest van de Winx. Bloom, Aisha en Musa daarentegen zijn vrijwel precies hoe we ze kennen. Aisha is atletisch en vol zelfvertrouwen, Musa is gevoelig en Bloom… heeft haar klassieke ‘main character’-complex. 

Wat ik erg leuk vind om te zien is dat sommige gebeurtenissen uit de animatieserie zo precies mogelijk zijn overgebracht naar de live-action. Een voorbeeld hiervan is de aflevering waarin Bloom Stella’s ring kwijtraakt. Ook is het doel van Bloom het vinden van haar echte ouders, net zoals in de animatieserie. Dit keer zonder alle chique pakjes, transformaties en vleugels. 

Naast dat een aantal dingen hetzelfde zijn, is er ook heel veel weggelaten en veranderd. De Wolkentoren is volledig weggelaten, wat ik heel jammer vind. Dit betekent dus ook geen Trix. In de plaats hiervan is een personage gekomen: Beatrix. Duidelijk is dat zij eigenlijk de Trix in één persoon is. Ze heeft de krachten van Stormi, persoonlijkheid van Icy en de relatie met Riven zoals Darcy. Zij is een ontzettend interessant personage, en een stuk slimmer dan de drie Trix bij elkaar. Er zijn momenten waarop je echt gaat twijfelen of zij nou wel of niet de slechterik is. Ondanks dat de Wolkentoren afwezig is, zijn de heksen er nog steeds. 

Ook de specialisten zijn weer terug in beeld. Althans, twee van de vijf oude bekenden. Alleen Sky en Riven hebben het gehaald. Over Sky heb ik mijn mening al gedeeld. Riven is precies zoals in de animatieserie: een achterbakse badboy, maar verdorie, wat komt hij er hier ook weer goed mee weg. Freddie Thorp is perfect gecast in deze rol. Alle trainingscènes van de specialisten doen mij trouwens enorm denken aan de trainingen uit de serie Shadowhunters. 

Het idee om hier een meer duistere en volwassenere serie van te maken, is volledig geslaagd wat mij betreft. De moorden, dode lichamen en aanvallen zijn stuk voor stuk ontzettend grafisch neergezet. De monsters die in het eerste seizoen heersen, de Burned Ones, zijn compleet het tegenovergestelde van moeders mooiste. Er wordt heel weinig aan de verbeelding overgelaten. Dit is anders dan in de animatieserie, waar de gevechten duidelijk gecensureerd waren en er nooit serieuze wonden of bloed werden getoond. 

Buiten de gevechten om maken de meiden typische tienerdrama mee, van vriendjes en exen tot familiedrama. Er zijn wel echt momenten dat ik tegen elk personage wil schreeuwen dat dit niet de tijd is voor de drama. Over gevoelens praten en even een partijtje zoenen terwijl de school wordt belaagd door Burned Ones is hier een goed voorbeeld van, en zeker niet de enige. 

De acteurs van Fate doen ontzettend goed hun best om je echt mee te slepen in deze drama. Elk stukje van angst, verdriet en opluchting is te voelen. Wat hieraan enorm bijdraagt is het element van verrassing. Veel tienerdrama’s zijn erg voorspelbaar en cliché. Fate heeft dat veel minder, wat enorm verfrissend is. Op veel momenten heb ik hierdoor met een open mond of met tranen in mijn ogen gezeten. Musa voelt bijvoorbeeld andermans emoties en pijn dankzij haar krachten. Dit heeft haar in het verleden in nare situaties gezet en zij moet dit nogmaals aangaan op Alfea. 

In de animatieserie waren de genderrollen duidelijk: mannen worden specialisten (met een enkele uitzondering voor een magiër), vrouwen worden feeën of heksen. In Fate is dit al meer gemixt, hoewel beide opleidingen nog steeds gedomineerd worden door een geslacht. Hier en daar is nu een enkele mannelijke fee en een vrouwelijke specialist te vinden. 

Verder zijn er twee personages waarvan duidelijk wordt gehint dat ze niet hetero zijn. Van zowel Dane, een van de specialisten, als van Terra wordt gesuggereerd dat zij op zijn minst biseksueel zijn. Tegenwoordig is dit een onderwerp waar kijkers veel op letten en steeds vaker krijgen series kritiek bij een gebrek aan representatie. Ik heb daarom ook altijd wel lichtelijk mijn twijfels over of series dit doen puur om kritiek te voorkomen, of dat ze dit doen omdat ze echt representatie in de serie willen brengen. 

Deze representatie en het vervagen van de genderrollen zijn echter nogal in strijd met de whitewashing van Musa. Daarnaast is er met Terra een poging gedaan om ook de plussize meiden wat representatie te geven. Ik zeg poging tot, omdat zij letterlijk de enige plussize meid is die ik heb gezien op Alfea. Verder hebben alle jongens zo ongeveer hetzelfde lichaamstype, allemaal afgetraind. Ik snap het gespierde gedeelte bij de specialisten, aangezien zij hun lichaam gebruiken in gevechten, maar er kunnen ook nog verschillende vormen van gespierd zijn in plaats van iedereen hetzelfde.

Aan de serie zitten zeker een aantal verbeterpunten, maar dat heeft elke serie wel. Vroeger was ik al gigantisch fan van de animatieserie en ik had niet verwacht dat een duistere, volwassen versie hiervan een succes zou zijn. Vooral omdat het lichte en luchtige juist een van de belangrijkste elementen was van de animatieserie. Toch werd ik prettig verrast. Ik was er veel te snel klaar mee en sta nu dan ook te popelen voor een mogelijk tweede seizoen, vooral vanwege de cliffhanger waarop het eerste seizoen is geëindigd. Fate: The Winx Saga is nu te zien op Netflix. 

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]