Dit zijn de favoriete games van het jaar

Gamejaar 2020 zit er alweer bijna op. Dat het een bijzonder jaar is, hoeven we niet nogmaals te benadrukken. Ondanks de vele uitgestelde games kunnen we toch terugkijken op een goed gamejaar met veel grote releases. Welke game was nou echt de favoriete game van onze redactieleden?

Wie denkt dat we in 2020 stil hebben moeten zitten op het gebied van games, komt bedrogen uit. Ondanks dat er veel vanuit thuis werd gewerkt, kwamen er nog steeds ontzettend veel Triple A-games uit. Tel daarbij de vele prachtige indies op die nog verschenen en je kunt je voorstellen dat wij de grootste moeite hadden om een keuze te maken. Of dat toch gelukt is, lees je hieronder.

Hier hoef ik nog geen seconde over na te denken: The Last of Us 2 is mijn absolute favoriete game van het jaar en misschien wel in jaren. Een ontzettend meeslepend spel waar ik helemaal ingezogen werd.

Elke la trok ik open, elke kluis moest gekraakt. Alles om deze game langer te laten duren. Want wat is het een verademing om een spel te spelen met zo’n verrassend verhaal, waar je van begin tot eind op het puntje van je stoel zit. TLOU voelt vaak meer aan als een film, en deel twee is wat mij betreft nog origineler en prikkelender dan het eerste deel. 

Er was veel te doen over TLOU2 dit jaar. Hoe boos een select deel van de gaming-community kon worden over de representatie van minderheidsgroepen in een game, vond ik opmerkelijk. Nu mag je me een snowflake noemen, maar ik denk dat zolang we het afwijkend en noemenswaardig vinden om homoseksuele en mogelijk transgender personages in een game te zien, er best meer van dit soort spellen mogen zijn. 

Los van dit alles: het is gewoon een steengoede game. Zo’n spel waar je steeds “nog even een half uurtje” doorgaat tot het half 3 ‘s nachts is. Een spel waardoor je meeleeft met de personages en tegen alle verwachting in empathie voor sommigen ontwikkelt. Al die controverse vanuit de community smelt als sneeuw voor de zon als ik Ellie’s avonturen weer mag volgen. Oja, en zombies headshotten is het beste gevoel ter wereld.

Voor mij is er niets zo leuk als een game die zich afspeelt in de geschiedenis. Het ontmoeten van historische figuren en het ontdekken van plaatsen in hun hoogtijdagen wordt voor mij nooit oud. Hoewel Assassin’s Creed: Valhalla absoluut aan dit criterium voldoet, is er voor mij één game dit jaar die de historische (en gedesinfecteerde) kroon pakt en dat is Ghost of Tsushima.

Vanaf het begin van de game werd ik in een episch avontuur geworpen met alles erop en eraan. Van reusachtige gevechten tussen legers tot aan stealthy een fort uitschakelen, alles kwam voorbij. Niet alleen grote actiescènes waren van de partij, maar ook kleine emotionele momenten die me van tijd tot tijd oprecht aan het janken hebben gekregen. En dat alles met een soundtrack waar je u tegen kunt, en eigenlijk moet, zeggen.

Niet alleen mijn voorliefde voor historische games werd zorgvuldig verleid door Ghost of Tsushima. Ook mijn liefde voor open-world games zorgde ervoor dat de game een schot in de roos was. De game gaf me continu de vrijheid om te kiezen hoe ik wilde spelen. Ik kon als eervolle samoerai de vijand van voren vol aanvallen, of als een oneervolle geest ongezien de vijand in de rug pakken. Wie wil nou niet kiezen tussen een samoerai en een ninja? En als je niet kunt kiezen, geen zorgen: de game laat je op alle gemak wisselen tussen de speelstijlen. 

Om tot een favoriete game van het jaar te komen, moest ik goed nadenken. Op wat recensies voor Pixel Vault na heb ik nauwelijks games gespeeld die in 2020 uit zijn gekomen. De enige aangeschafte games dit jaar zijn F1 2020, Desperados 3 en Cyberpunk 2077 geweest. Over die laatste heb ik lang zitten wikken en wegen. 

Ik heb er nu zelf een uur of vijftien in zitten en kom nauwelijks bugs tegen. Het enige dat me zwaar tegenvalt zijn de graphics en stabiliteit. Ik moet het voorlopig nog doen met een normale PlayStation 4 en ik ben er bang voor dat de game niet zo gepatcht kan worden dat het er ooit goed uit komt te zien. Ik weet het, gameplay gaat boven grafische pracht en praal, maar als je textures niet eens inladen… Dat verpest de ervaring toch flink.

Hoe anders was Marvel’s Spider-Man: Miles Morales? De game was een genot om naar te kijken, speelde soepeler dan ooit tevoren en draaide als een zonnetje. Niks geen haperingen, gedoe met textures of gekke bugs, maar gewoon een product dat van begin tot eind fantastisch was afgewerkt. Daarbij kreeg Miles Morales een compleet nieuwe set aan aanvallen die voor een nieuwe speelstijl zorgde ten opzichte van de originele Spider-Man. De game zorgt constant voor een grote glimlach op mijn gezicht en is daarom met recht mijn favoriete game van 2020. Ben je benieuwd naar mijn uitgebreide mening over deze game? Hier check je de review!

Het was een gek jaar waarin ik veel vakantiegeld heb uitgegeven aan games, omdat ik toch niks beters te doen had. Toch ben ik ondanks mijn grote hoeveelheid games met name bezig geweest met het wegwerken van mijn backlog. Eén van de games die ik dit jaar wel helemaal kapot heb gespeeld is Persona 5 Royal. Persona 5 is al even uit, maar de Royal-editie brengt wat quality-of-life-dingetjes naar de game, evenals twee nieuwe personages en een verhaallijn.

Ik ben al twee keer eerder gestart met Persona 5, maar toch heb ik hem ook twee keer weggelegd. Persona 5 Royal bewees dat drie keer scheepsrecht is, al kan het ook komen doordat hij in coronamaand maart uitkwam. Het is een JRPG van dik 100 uur en je kunt er dan dus ook flink wat liefde insteken. Man, wat heb ik er een liefde ingestoken. Die game is zo ijzersterk dat mijn game-ervaring nooit meer hetzelfde zal zijn. Elke game is bezoedeld omdat Persona zo tof was. Toch heb ik dit jaar dezelfde hoeveelheid uren in een andere game gestopt, je raadt het nooit: Persona 4 Golden. Dit was voor mij het jaar van de JRPG’s en ik heb er geen seconde spijt van.

Hoewel we door corona zeeën van tijd hadden dit jaar, heb ik uiteindelijk niet zoveel gegamed als dat ik zelf in eerste instantie had verwacht. Werk ging voor mij immers gewoon door en ook voor Pixel Vault heb ik niet stilgezeten. Een favoriete game van het jaar kiezen, klinkt uit mijn mond dan ook weer een beetje cliché. Dat is immers dezelfde game die het de afgelopen drie jaar ook al was: Destiny 2.

Nog steeds vind ik het heerlijk om de game op te starten, wat nieuwe content te spelen, een strike te doen, proberen net wat sterker te worden en als ik dan echt wat tijd over heb: te raiden. Of het nou relaxed op de Xbox met wat vrienden is, of met de clan op pc: de game blijft me terughalen naar zijn eindeloze cirkel van grinden, loot verdienen en sterker worden.

Natuurlijk heb ik meer gespeeld dit jaar: zo wist Control mij alsnog heel erg positief te verrassen, maar niet zo sterk als Genshin Impact. Dat ik nog zo veel plezier uit een gratis game heb weten te halen, dat had ik niet aan zien komen. De hoge productiewaarde, de uitgebreide wereld en de leuke gameplay zijn al een prettige combinatie en als je dan bedenkt dat je er theoretisch geen euro aan uit hoeft te geven: dat is gewoon bewonderingswaardig.

Zoals je ziet hebben we op onze redactie veel verschillende games gespeeld dit jaar. Welke game was jouw favoriet? Laat het weten in de comments!

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]