Wat was jouw eerste console?
Vroeger, toen het gras nog groen was....
De passie voor games is ook binnen Pixel Vault niet van de ene op de andere dag ontstaan. Menig gamer bij Pixel Vault zit al sinds kleins af aan aan de knoppen en heeft sentimentele herinneringen aan de games van vroegah. Bij games horen natuurlijk ook consoles – of in sommige gevallen ook toen al pc’s – en dus vroegen we aan onze crewleden: wat was jouw eerste console toen je net begon met gamen?
Het mooie aan het feit dat Pixel Vault ondertussen wat langer meedraait, is dat ook de leeftijdsspanne steeds groter begint te worden. Hoewel een aantal van onze redacteuren schoorvoetend moet toegeven dat ze de 30 al zijn gepasseerd, zijn er ook een aantal redacteuren die pas net tiener-af zijn. Terwijl de zoete herinneringen voor sommigen dan ook bij de NES liggen, zal het voor anderen eerder de PlayStation 2 zijn.
Kevin - “Nog nachtmerries aan Yoshi’s Valley...”
Stel je even voor: het jaar is 1997 en de sneeuw valt (hoogstwaarschijnlijk) uit de lucht. Plots wordt er op het raam gebonkt en – hoe kan het ook anders – er staat een grote zak met cadeautjes voor de deur. Hoewel wij als jonge kinderen onze pret niet op konden, ging het dak er spreekwoordelijk af bij het uitpakken van de Nintendo 64. Vanaf dat moment had de zwarte console met grijze controller een prominente plek in de woonkamer.
Naast een tweede controller zat er ook een eerste game in de grote juten zak. Geen Super Mario 64 of Blast Corps, maar Mario Kart 64. Het duurde dan ook niet lang voordat we over Luigi Raceway vlogen en rode schilden naar elkaars hoofd gooiden. Later passeerden natuurlijk Super Mario 64, Pokémon Stadium, Wave Race 64 en Paper Mario de revue, maar het begon allemaal met good old Mario Kart 64…
Jermaine - “En dan vinden ze het gek dat je een bril nodig hebt”
Vroeger was het allemaal een stuk simpeler. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn vader thuiskwam met twee dozen die voor mijn broer en mij waren. Wat bleek? Mijn vader had een Sega Master System en een Atari 2600 op de kop getikt. Destijds al een aantal jaren oud, maar voor mij en mijn broer maakte dat geen verschil. Mijn vader wist destijds niet dat dit de laatste dagen waren dat ik daglicht zag.
Hetgeen wat mij destijds verbaasde, was dat de games van beide consoles nog steeds in de winkel lagen. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik Desert Falcon uit de budgetbak van de Bart Smit viste. Een game waar de meest rare kleurcombinaties je oogballen inschoten en je trommelvliezen scheurden door de rare computertonen. Een ander hoogtepunt was de verzamelcassette vol met allerlei types games, van boxen en racen tot achter koeien aanrennen, maar ook het in mijn ogen legendarische Moon Patrol. Het deuntje zit nog steeds in mijn geheugen gebrand.
De Sega Master System was andere koek. Hier zagen we daadwerkelijk wat we bestuurden, en dat was niemand minder dan Sonic. In die tijd waren kinderen geen prinsjes en prinsesjes, want als je het ergens verklootte, dan werd je zonder pardon naar het begin van het level gestuurd. Deed je dat te vaak? Jammer dan, begin heel die game maar opnieuw. Ik heb Sonic zelfs zo vaak gespeeld dat ik de Sega Master System destijds helemaal kapot heb gespeeld. Ook gelijk de reden dat ik deze opnieuw heb gekocht, een aantal jaren terug.
Twan - “Een fiets? Ik wilde een Super Nintendo”
Ik denk dat ik nog nooit zo teleurgesteld ben geweest in mijn ouders als op mijn vierde verjaardag. Al weken had ik lopen zeuren om een Super Nintendo, want die had ik bij mijn neefje gezien. Vol spanning kwam ik naar beneden, maar tot mijn grote verbazing stond er iets ingepakt dat op een fiets leek. Met tranen in de ogen trok ik het papier eraf en inderdaad, geen Nintendo maar een fiets. Een fiets die ik voor meer dan een jaar heb genegeerd.
Gelukkig kreeg ik enkele maanden later alsnog die felbegeerde Super Nintendo. Ach, wat voelde ik me het mannetje. Urenlang speelde ik Super Mario Bros 3, zonder eigenlijk ook maar iets te snappen van de game en het verhaal. Toen ik daar later International Superstar Soccer bij kreeg, was het helemaal feest thuis. Ik maakte een hoop doelpunten met Nederlandse nepspelers als De Rijk (Rijkaard) en Bergsen (Bergkamp) en droomde ervan om zelf een keer het WK te halen.
Pas jaren later besefte ik me echt wat de SNES voor me had gedaan. Het had van mij een gamer gemaakt. Nog steeds pak ik hem dan ook met veel plezier uit de kast. Eerst een keer nostalgisch door de cassette blazen om vervolgens te genieten van geweldige (platform)games met een briljant level-design. Games waarbij skills nog tellen en je geen updates hoeft te doen voordat je kunt starten. Ik kan dan ook maar een ding zeggen: Nintendo, bedankt!
Jordy - “Dat ik überhaupt mijn rijbewijs heb gekregen”
Bij vrienden was ik vroeger veel te vinden, want die hadden een Super Nintendo in de huiskamer staan waar we dan met zijn allen omheen zaten. Ik zou toen een moord plegen om ook zo’n ding in huis te hebben. Helaas was het nog enkele jaartjes wachten tot ik mijn eigen eerste console kreeg, maar dat was er niet een van Nintendo. De Sony PlayStation was al een paar jaartjes uit voordat hij eenmaal was aangesloten op de ieniemienie tv in mijn kamer. Ik had dan ook de PlayStation Slim in plaats van de OG-versie.
De game die ik er meteen bij haalde was Carmageddon. Mijn ouders dachten dat het een racegame was, dus ik mocht die wel halen. Er zat inderdaad wel wat in wat je als racen kon beschouwen, maar toch besloeg het gros van het spel het omver rijden van mensen die vervolgens met veel bloed uiteenspatten. Misschien was dit als eerste rijervaring niet heel goed voor zo’n jong iemand. Gelukkig kan ik, als ik tegenwoordig in de auto stap, de neiging weerstaan om mensen omver te rijden en houd ik me dus wel netjes aan de regels.
Ivo - “Mam, wat staat hier? En hier dan?”
Ik kan me de details niet meer herinneren, maar opeens stond hij in de woonkamer: de gekke zilveren kubus die me onherroepelijk de gamewereld in zou trekken. Volgens mijn broer hadden we lang gespaard. Uiteindelijk waggelden we naar de Intertoys voor die ene bijzondere aankoop. Rooskleurige nostalgie speelt zeker een rol, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat de GameCube een topconsole is. De hardware strijdt anno 2020 nog steeds stug door, de games barsten van het karakter en de controller is tot op de dag van vandaag populair in sommige kringen.
Toch was er destijds een klein probleem: ik liep op twee benen en had het Nederlands inmiddels onder de knie, maar het Engels was nog net iets te hoog gegrepen. Het gamen werd daardoor iets ingewikkelder. The Wind Waker – een van onze eerste GameCube-spellen en tevens het begin van mijn liefde voor Zelda – zat vol puzzels en uitdagingen die nagenoeg onmogelijk leken. Mijn moeder werd af en toe ingeschakeld als vertaler, maar meestal was het giswerk. Hoe hadden wij kunnen weten dat die irritante tekst, waarbij we de A-knop nagenoeg kapot sloegen, alle hints en oplossingen bevatte?
Dat was hem: onze mierzoete dosis nostalgie. Natuurlijk zijn we ook benieuwd naar jouw eerste console: welke was het en kwam deze in een juten zak, of moest je er zelf hard voor werken? Laat het ons weten in de reacties!
Geschreven door:
[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]
