Paper Mario: The Origami King

Nintendo heeft al heel wat franchises op de kaart gezet en vorige week was het weer tijd om een reeks aan te vullen met een nieuwe titel. Toen verscheen namelijk een nieuwe Paper Mario. In Paper Mario: The Origami King worden de papieren figuurtjes van de serie aangevuld door, je raadt het nooit, origami-figuren die allerlei problemen met zich mee brengen. The Origami King is de eerste game van de franchise die de Switch mag aandoen en er werd door fans dan ook reikhalzend uitgekeken naar deze release.

Voordat ik dieper op het verhaal van deze game inga, wil ik graag een klein stukje geschiedenis met jullie delen. De eerste Paper Mario verscheen voor de Nintendo 64 en was een rasechte RPG, dankzij alle mogelijkheden tot het upgraden en uitbreiden van het repertoire van Mario. Deze game en de twee games erna werden goed ontvangen, maar daarna ging Nintendo steeds minder op de RPG-tour en richtte de ontwikkelaar zich meer op andere elementen, zoals het platformen. Er is een kleine scheiding tussen de fans die van de eerste reeks houden en de fans die de voorkeur geven aan latere delen. Hoewel Nintendo aangaf de eerste groep te willen imponeren, bewijst de game zelf het tegendeel.

De eerste tien seconden van de game lijkt alles fantastisch te zijn in de wereld van Paper Mario, maar het duurt niet lang voor we kennismaken met een gehersenspoelde Peach. Waar we alle figuurtjes als plat kennen, lijkt Peach ineens uit meerdere dimensies te bestaan en dat is natuurlijk heel erg verdacht. Na een wat vage conversatie met onze in het roze uitgedoste prinses, wordt duidelijk dat we te maken hebben met koning Olly, de Origami King.

Koning Olly vouwt een groot aantal platte figuren op tot origami en creëert daarmee een nieuwe rij vijanden voor Mario. Zelf neemt hij het gehele kasteel en de origami Peach mee en gaat daarmee naar een verlaten plek om koning te kunnen spelen. Gelukkig blijkt Olly een zusje te hebben: Olivia. Olivia gaat met Mario op pad om het koninkrijk weer tot diens originele glorie terug te brengen.

Het verhaal van The Origami King is simpel, maar biedt diverse elementen om het memorabel te maken. Zo zien Bowser en zijn Minions in dat het land hun hulp nodig heeft en slaan ze de armen ineen met Mario tegen de Origami-vijanden. Daarnaast treffen we diverse bijzondere vijandelijke bosses, zoals een enorme tekendoos. Nintendo zet hier de perfecte sfeer neer, die geheel in de stijl van Paper Mario past.

Het kasteel van Peach is door middel van zogeheten streamers (het best vergelijkbaar met enorme stukken lint) verbonden met de wereld waarin Mario rondwandelt. Het is dan ook zaak om deze streamers stuk voor stuk los te koppelen en Peach dan uiteindelijk uit de handen van koning Olly te trekken. Dit zorgt ervoor dat Mario door diverse omgevingen komt, die stuk voor stuk erg kleurrijk zijn. Van een grasweide trekken we naar een grot, om vervolgens met een bootje naar een attractiepark te varen.

Hoewel je voor elke streamer naar een nieuwe plek gaat, voelt het toch minder als levels en meer als een grote open wereld. Dit komt doordat alles met elkaar in verbinding staat, maar ook doordat de overgangen tussen stukken vrij subtiel zijn. Wanneer je eenmaal met een monorail naar een berg gaat, tref je daar een meer en met een bootje trek je dan via dat meer naar een andere plek. Het eindigt dus niet zo pats-boem als in sommige andere Mario-games.

Een klein aanvullend iets is de muziek op de achtergrond. Deze is heel zacht en subtiel en in het heetst van de strijd valt deze je wellicht niet eens op. Toch is er voor elk stukje weer een uniek deuntje te horen dat wat mij betreft perfect past bij de gebieden waar je doorheen gaat. Rustige muziek terwijl je aan het varen bent, afgewisseld door iets blijere muziek als je in een attractiepark rondhuppelt.

The Origami King kan ook veel verzamelaars heel erg blij maken, want er is enorm veel te verzamelen. Allereerst zijn alle Toads verdwenen en deze bevinden zich in allerlei vormen in de games. Een opvallende vlieger? Ram erop met je hamer! Een bloem die groter is dan de anderen? Ram erop met je hamer! Een groot gat in de muur waar wel eens iets verstopt kan zitten? Ram erop met… je snapt me wel. 

In het hoofdstadje van de wereld van Paper Mario zit een enorm museum dat gevuld kan worden met allerlei dingen die jij op je reizen vindt. Cadeautjes van Toads, de vormen waarin je een Toad verstopt hebt gevonden, muziek en allerlei soorten records. Regelmatig teruggaan geeft dan ook flink wat genoegen, omdat je je verzameling elke keer wat ziet uitbreiden.

Als laatste is het nog mogelijk om diverse voorwerpen te verzamelen waarmee je de strijd wat gemakkelijker kunt maken. Denk aan een amulet die je defense hoger maakt, of een spiksplinternieuwe hamer die alle vijanden uit elkaar mept. Helaas is dit het enige stukje RPG dat nog over is van de originele Paper Mario’s, vandaar dat ik in het begin benoemde dat dit slechts een genot gaat zijn voor een selecte groep.

Een groot onderdeel van Paper Mario: The Origami King is het vechten met alle baddies die op je pad komen. In The Origami King werkt het allemaal net even iets anders dan in de voorgaande games. Wanneer je de strijd aangaat, beland je in het midden van een soort roulettetafel. Vijanden staan verspreid op het bord en het is de bedoeling dat jij ze in een aantal zetten op de juist manier op rij zet, zodat je er meerdere tegelijk kunt aanvallen. Dit kan zowel letterlijk op rij, zodat je op ze kunt stampen, of in een soort vierkant, waarna je er een klap met de hamer op kunt geven.

De eerste paar keer dat ik een gevecht moest aangaan, was ik blij verrast door deze vernieuwing. Het puzzelen voegt toch een extra dimensie toe aan het vechten en het bood behoorlijk wat euforie als het allemaal lukte. Helaas wordt het al snel repetitief en elke keer dat je een gevecht aan moet gaan, ontsnapt er al snel een diepe zucht uit je mond. Het vechten hoort bij Paper Mario, maar door dit vechtsysteem kun je er niet even snel doorheen en weer verder. En dan heb ik het nog niet eens over de vijanden die matties kunnen oproepen…

Naast je standaardvijanden krijg je ook te maken met bosses. Deze gevechten verlopen op een net iets andere manier: je moet namelijk van de buitenste ring naar de binnenste manoeuvreren, maar zelfs deze nuance maakt niet dat je ineens zin hebt in de gevechten. Het enige pluspuntje vond ik de enorme tribune om de gevechtsvloer heen. Die is in het begin leeg, maar wordt gevuld met elke Toad die je redt. Die koppies konden het leed toch weer net iets verzachten.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me niet uitstekend vermaakt heb met deze game, maar het lijkt erop alsof Nintendo niet helemaal kon besluiten welke doelgroep het wilde aanspreken. Aan de ene kant worden dingen eindeloos uitgelegd, voor de spelende kiddies. Als je een stap van het doel vandaan loopt, zegt je partner al dat je de verkeerde kant op loopt. Dit terwijl toch al heel snel duidelijk is wat je moet doen en je vervolgens een beetje wilt verkennen. Terwijl je door de wereld loopt, word je vervolgens constant opnieuw verteld waar je naartoe moet. Erg irritant.

Aan de andere kant bevat de game hilarische puns die volledig langs kinderen heen gaat. Brandhout dat niets liever wil dan op een brandstapel terechtkomen, bijvoorbeeld (“Please, burn us!”). Ook worden de puzzels die je tijdens de gevechten moet oplossen om een beetje schade aan te richten steeds moeilijker en ik zie een jong kind niet direct de oplossing uitvogelen, al helemaal niet als je bedenkt dat er een timer loopt.

Het valt me wat zwaar om te moeten zeggen dat dit niet helemaal de Paper Mario-game is waar ik op gehoopt had. Het heeft teveel punten waarop ik moet toegeven dat Nintendo de plank heeft misgeslagen. Nintendo had er goed aan gedaan om de doelgroep voor zichzelf wat meer te specificeren. Daarnaast valt de nieuwe gevechtsstijl al snel in herhaling. Als je daar echter een beetje doorheen kunt kijken, dan blijft er toch nog een mooie game over. De overige punten weet Nintendo namelijk wel goed uit te voeren.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]