Nier Replicant ver.1.22474487139

De meeste games worden krachtig doordat ze een fantasie van spelers vervullen. Wees een supersoldaat, een topsporter of een avonturier: games maken het met een druk op de knop mogelijk. Sommige makers hebben echter compleet lak aan dit concept en doen er alles aan om je zo miserabel mogelijk te laten voelen. Een goed voorbeeld is Yoko Taro, de excentrieke regisseur verantwoordelijk voor onder andere de Nier-serie. In de remaster van de originele Nier-game gooit de regisseur ons opnieuw in een existentiële achtbaan die ons vooral laat twijfelen over waar we zelf mee bezig zijn.

In 2010 maakte de wereld kennis met Nier: een semi-open wereld action-RPG waarin jij op zoek moet naar een medicijn voor je doodzieke zusje/dochter. Dit is geen bizarre incestueuze relatie, maar een verschil tussen oost en west. In Japan kregen PlayStation 3-spelers Nier Replicant met als hoofdrolspeler de jonge, witharige broer van het meisje, terwijl Xbox 360-spelers Nier Gestalt kregen met de oudere, witharige vader van het meisje. Het Westen moest het uiteindelijk doen met Nier Gestalt op beide consoles, maar daar komt nu verandering in met Nier Replicant ver.1.22474487139 op de PlayStation 4, Xbox One en pc.

Wanneer het verhaal begint in de nabije toekomst, maken we kennis met de hoofdpersoon en zijn zusje, Yonah. Te midden van een sneeuwstorm in een verlaten supermarkt proberen de twee te overleven, op zoek naar het beetje voedsel dat nog te vinden is. Dat proces wordt echter bemoeilijkt wanneer ze aan worden gevallen door schimmige monsters bekend als Shades. Hoewel jij de aanval weet af te weren, zakt je zusje in elkaar. Dat ze ziek is, mag wel duidelijk zijn.

Veel tijd om jezelf daar druk over te maken heb je niet, want voor je het weet schiet de game 1400 jaar vooruit. De mensheid is teruggebracht tot een klein groepje mensen verspreid over verschillende dorpjes. Van de technologie die we vandaag de dag hebben is nog maar weinig over; alleen wat restanten zijn her en der te herkennen. Jij en je zusje blijken er echter nog wel te zijn, geen dag ouder. Ook die vervelende ziekte blijkt er nog steeds te zijn: de Black Scrawl, een dodelijke ziekte en eentje “waarvoor jij zeker weten een oplossing gaat vinden”.

Met een zwaard op je rug en een magisch, pratend boek als compagnon reis je door de wereld, terwijl je ook nog tal van klusjes opknapt voor iedereen die een rooie stuiver overheeft om te besteden. Hoewel het voor de hoofdpersoon niet zo snel duidelijk wordt, merk jij als speler al snel genoeg dat er van alles mis is met deze bizarre wereld.

Nier Replicant ver.1.22 (voor het gemak) zal voor veel spelers als vertrouwd aanvoelen, zelfs als ze het origineel nooit gespeeld hebben. Dat komt voornamelijk door de gelijkenissen met diens sequel, Nier: Automata. De gameplay voelt herkenbaar aan, al is het allemaal net wat minder verfijnd dan in Automata; het is duidelijk dat Yoko Taro en zijn team veel hadden geleerd na de productie van Nier Replicant en deze lessen hebben toegepast in Automata. Die lessen zijn nu te merken in de combat van de game, die als een tussenweg tussen het origineel en Nier Automata voelt.

De kern van de gameplay bestaat uit een aantal elementen, maar komt voornamelijk neer op vlugge, fysieke gevechten afgewisseld met magische aanvallen. Die aanvallen die voer je niet zelf uit, maar komen middels je vliegende compagnon Grimoire Weiss. Hierdoor kun je dus zowel met je zwaard op een vijand inslaan, als magische kogels, speren en zwaarden afvuren op de vijanden om je heen. Het voelt heel chaotisch, maar juist op die momenten is Nier Replicant ver.1.22 op zijn best.

Tussen de gevechten door spendeer je vooral je tijd aan het verkennen van de wereld, het oplossen van puzzels en het voltooien van kleine klusjes voor dorpsgenoten en andere lui die je op je pad tegenkomt. Dit kan soms echter ontzettend tergend aanvoelen, omdat veel klusjes vooral simpele fetch-quests zijn waarbij je drie keer tussen punt A en B moet reizen. Dit is bijzonder schrijnend tijdens de eerste paar uren van de game, omdat de game dan nog op gang moet komen en zijn tijd vooral vult met fetch-quests.

Daarbij maakt de game ook geen onderscheid tussen wat belangrijke sidequests zijn en welke je eigenlijk kan overslaan. Soms moet je enkel iets ophalen of verzamelen en soms ontvouwt er zich een klein verhaal rondom de karakters in de wereld. Het kan ook zomaar voorkomen dat je plots de mogelijkheid ontgrendelt om planten en groenten te kweken of om op een enorm zwijn te rijden, zodat je makkelijker afstanden kunt afleggen. De game laat deze informatie in het midden en zo zou je zonder er vanaf te weten de hele game kunnen voltooien.

Nier Replicant ver.1.22 windt er over het algemeen geen doekjes om: het verhaal van de game is er eentje gevuld met pijn, verdriet en misère. Zelfs de momenten van blijdschap worden over het algemeen binnen het uur opgevolgd met een moment van hartverscheurend verdriet. Het drooghouden tijdens de game is dan ook op momenten niet de makkelijkste taak. Tegen de tijd dat voor de eerste keer de aftiteling over je scherm loopt, heeft je tere zieltje al redelijk wat klappen gehad.

De nadruk hier ligt op ‘de eerste keer’, want Nier Replicant ver.1.22 heeft maarliefst vijf verschillende eindes waarvoor je je best moet doen om het complete beeld te krijgen. Gelukkig gunt Yoko Taro je enige vorm van gratie en is het niet nodig om vijf keer de game van voor tot achter uit te spelen: vanaf de tweede playthrough begin je halverwege, maar komen er steeds extra stukjes informatie bij.

Zo geeft de tweede playthrough je een heel ander beeld op de wereld waar je de afgelopen 20 uur tal van Shades en andere vijanden kopjes kleiner hebt gemaakt. Na de schokkende onthullingen uit de eerste playthrough vallen er nu meer puzzelstukjes op zijn plek en kun je jezelf gaan afvragen waar je nu eigenlijk mee bezig bent: doe jij wel het goede, of ben je net zo slecht als het kwaad waartegen je vecht?

De derde en vierde keer worden minder interessant, omdat er in deze playthroughs bijna niets meer verandert; alleen de uiteindelijke climax gooit de wereld op zijn kop. Het enige stukje soelaas in deze playthrough is een nieuw verhaal dat het team toevoegt in de tweede helft van de game. Hierin tref je een klein meisje en een aangespoeld schip aan, waarbij iedere nieuwe playthrough het verhaal verder uitdiept. Voor de rest is het vooral als een speedrunner door de game heen rennen richting het einde.

Interessant wordt het weer bij het vijfde einde – nieuw in deze remaster, waarbij het team van Toylogic duidelijk hint naar de connectie tussen deze game en de sequel. Verklappen doen we het niet, maar het is zeker de moeite waard voor fans van de sequel om ook dit einde mee te maken. Helaas is er ook geen snellere route naar dit stukje verhaal: je zult echt moeite moeten doen met de eerste vier eindes voordat je de vijfde kunt bewonderen.

Het is het helemaal waard om deze afronding van de game te zien, maar dit was voor mij ook meteen genoeg reden om Nier Replicant ver.1.22 hierna nooit meer aan te slingeren. Dit hart heeft genoeg geleden in deze 35 uur.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]