Assassin’s Creed: Valhalla

Waar veel fans niet konden wachten op Assassin’s Creed: Valhalla, waren er ook veel sceptici. Want hoe weet je na elf games niet alleen vast te houden aan de originele franchise, maar ook nog te boeien? Wij testten de game voor je uit en vertellen je haarfijn hoe Ubisoft daarin geslaagd is. De nieuwe Assassin’s Creed: Valhalla is namelijk anders, verfrissend en toch behoorlijk authentiek.

Met Valhalla lijkt Ubisoft definitief de overstap naar RPG te willen maken. Activiteiten als vissen en dobbelen, het hebben van een eigen plek, het bouwen van een nederzetting en het aanpassen en bewerken van je eigen uiterlijk, zijn allemaal nieuw. In combinatie met de knisperende sneeuw, de uitgestrekte landschappen en de Noorse mythologie doet het denken aan games als Skyrim, The Witcher en God of War. Toch houdt Valhalla tegelijkertijd ook nog vast aan alle elementen waar we in de eerdere Assassin’s Creed zo enthousiast van werden. Weten hoe dit precies zit? Lees dan snel verder.

Je speelt als Eivor en samen met je surrogaat broer Sigurd verlaat je je clan in je thuisland en overwin je de Noordzee, om vervolgens voet te zetten in het Engeland uit de negende eeuw na Christus. Het doel? Een nieuw thuis vinden voor de clan. Het land kent geen koning of leider en is erg verdeeld. Niet geheel onverwachts is het dus de bedoeling dat je je een plek naar dat nieuwe thuis vecht. Dit doe je door je eigen nederzetting te bouwen, te plunderen en door bondgenoten te verzamelen. Zo zijn er een hoop lokale vechtersbazen / potentiële heersers die je hulp goed kunnen gebruiken bij het verkrijgen van macht en aanzien.

In het eerste hoofdstuk van de game maak je vrijwel direct kennis met Basim en Hytham. Twee mannen die overduidelijk bij het alom bekende Sluipmoordenaarsgilde horen. Ze leren je niet alleen de basics van het sluipmoorden, maar dagen je ook uit voor ‘the leap of faith’. Iets waar Eivor nog nooit van gehoord heeft. Het is al snel duidelijk dat het Sluipmoordenaarsgilde een belangrijke plek in de verhaallijn heeft.

Ze krijgen zelfs een eigen kantoor in je nederzetting. Vanuit hier word je op verschillende missies gestuurd om de leden van een ‘geheime’ orde van kant te maken. De gameplay werkt hier hetzelfde als in Odyssey met de cult. Het is de bedoeling dat je hints vindt en daarmee de identiteit van andere leden kunt onthullen. Heel toevallig hebben al die leden een ketting met een boom om. Je weet wel, het symbool van de tempeliers? We willen niet te veel verklappen, maar we kunnen met zekerheid zeggen dat deze verhaallijn weer helemaal terug is. Weliswaar niet meer als primaire verhaallijn, maar hij is er zeker mee verweven.

Ondertussen heeft Eivor namelijk ook nog andere dingen aan haar/zijn hoofd. Er moet een nederzetting van de grond komen. Er moet een smid komen, een bakker, een museum, winkels, barakken etc. Er is zelfs een tatoeëerder die je een plekje in je dorp kunt geven. Bovendien heeft Eivor ook een eigen ‘huis’. Hier kun je slapen, eten en je post lezen.  

De materialen die je nodig hebt voor het bouwen van je nederzetting vind je door andere kampen en nederzettingen te plunderen. Je hoeft enkel op je hoorn te blazen en binnen drie seconden staat er een woeste groep Vikings met een stormram voor de gesloten poorten van een nederzetting. De kloosters zitten tjokvol schatten die niet kunnen wachten om gestolen te worden.

Het is bruut en gewelddadig, en het past goed bij het karakter van de Vikingen. Zo zijn er tal van nieuwe gevechtsopties en kun je voor elke hand een wapen kiezen. Afhankelijk van je gevechtskeuzes kun je ook kiezen voor een wapen waar je beide handen voor nodig hebt, denk hierbij bijvoorbeeld aan warhammers. Daarnaast zijn er verschillende outfits die doen denken aan de Jager-, Krijger- en Assassin-outfits in Odyssey en elke speelkeuze dus anders complimenteren.

Hoe gewelddadiger, hoe beter, lijkt het motto. En hoewel het voor de hand ligt om je moordend een weg naar binnen te banen, kun je ook kiezen voor een subtielere manier. Zo kun je je bemanning namelijk ook lekker in de boot laten zitten terwijl jij je als sluipmoordenaar langzaam, maar ongezien, naar de schatten beweegt. Je kunt zelfs kiezen voor een combinatie. Terwijl je clan het geweld aangaat, sneak jij over de poort om de deuren van binnenuit te openen. Het brute geweld is namelijk een goede afleiding. Niemand die tijdens een belegering nog op sloten, schatten of hun rugdekking let…

Toch is het jammer dat de stealth-optie, behalve bij de opdrachten van Hytham, overduidelijk niet als beste gameplay-optie wordt gezien. Veel nederzettingen hebben namelijk schatten die je met twee man open moet maken. Er zijn zelfs deuren die je niet in je eentje open kunt krijgen. Daarnaast zijn er verschillende bossfights die je als sluipmoordenaar eigenlijk nooit kunt winnen. Zo heb ik verschillende keren de skills in mijn skilltree van sluipen naar melee moeten aanpassen om verder in de verhaallijn te kunnen komen.

De skilltree en de abilities zijn eigenlijk de enige manier waarop je je personage als sluipmoordenaar of woeste Viking kunt ontwikkelen. De skilltree focust zich op het ontwikkelen van je level. Hoe verder je in de game komt, hoe meer punten je kunt toewijzen. Zo kun je kiezen voor de extra punten in de sluipmoordenaarstak door bijvoorbeeld te gaan voor extra schade tijdens een sluipmoord of kun je een actie vrijspelen waardoor je meerdere vijanden in een keer uit kunt schakelen. Ga je liever voor de frontale aanval? Dan kun je kiezen voor bijvoorbeeld een bonus wanneer je iemand met een zwaar wapen aanvalt. 

De abilities werken zoals we gewend zijn. Over het algemeen is het veel van hetzelfde. Denk aan giftige pijlen of het vertragen van de tijd. Maar er zijn deze keer ook opties die het Vikingthema van de game ten goede komen. Zo kun je je arsenaal aan bijlen met een druk op de knop leeggooien of stamp je je vijand bruut tot moes.

Vanuit je nederzetting is er een kaart beschikbaar waarop je een overzicht van je diplomatieke missies kunt bekijken. Bondgenoten krijg je namelijk niet zomaar. Je moet bewijzen dat je te vertrouwen bent door verschillende opdrachten uit te voeren. Deze opdrachten zijn zoals we ze van Assassin’s Creed kennen. Win gevechten, ontvoer doelwitten of vind schatten.

Het vinden van die bondgenoten voert duidelijk de boventoon in de verhaallijn van Assassin’s Creed: Valhalla. De manier waarop je de missies aanpakt, maakt namelijk het verschil. Diplomatieke missies moeten politiek correct aangepakt worden, of juist helemaal niet, aan jou de keus. Hoe jij het aanpakt heeft niet alleen invloed op je personage, maar ook op de positie van jouw nederzetting in Engeland. Hoe verder je in de bondgenoten-verhaallijn komt, hoe meer locaties je vrijspeelt.

Keuzes die gevolgen hebben is niet nieuw in Assassin’s Creed, maar door de geheel nieuwe setting van Valhalla blijft het ook dit keer weer interessant om te zien hoe je keuzes zullen uitpakken. Bovendien draagt het ook bij aan de ontwikkeling van je eigen personage. Is jouw Eivor iemand die direct iemand de oorlog verklaart, of ben jij iemand die eerst het gesprek aangaat en liever alleen vijandig territorium verkent in plaats van direct op je hoorn te blazen om de troepen te sommeren?

Al met al heeft Ubisoft echt goed zijn best gedaan om een nieuwe game in de bekende franchise neer te zetten. Zo heeft Assassin’s Creed: Valhalla (bijna) alles waar we in de eerdere games zo van genoten hebben, en hebben ze het aangevuld met talloze nieuwe en verfrissende gameplay. De stap naar RPG zal niet iedereen aanmoedigen, maar na dertien jaar en elf spellen is een andere setting in hetzelfde Assassin’s Creed-jasje niet meer voldoende. Ubisoft heeft met Assassin’s Creed: Valhalla laten zien dat de koek nog lang niet op is, en dat doet ons deugd.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]