Warborn

We hebben dit jaar al heel wat grote titels mogen verwelkomen, maar af en toe is het ook heerlijk om een wat kleinere game tussendoor te kunnen spelen. Warborn is zo’n game. Het is een turn-based strategiespel die wat gameplay betreft heel veel weg heeft van Advance Wars. Alleen heeft Warborn Mechs waarmee je de strijd mag gaan voeren, en laat me je vertellen: die Mechs zijn super vetjes.

Warborn verscheen in maart al voor de Nintendo Switch, maar pas op 12 juni mocht de rest ermee aan de slag. Op die dag verscheen de game voor de PlayStation 4, Xbox One en de pc. Er zijn verschillende dingen die je kunt doen in de game. Ik besloot meteen de campaign op te starten om te kijken wat die mij te bieden had.

De verhaallijn van Warborn bestaat uit vier verschillende commanders met elk tien missies. Je hebt dus nog wel eventjes tijd nodig als je door elke heen wil spelen. Elk level zet je opnieuw voor geduchte tegenstanders en jouw mechs worden dan ook direct flink op de proef gesteld. Wat ik zelf erg goed vond, was het feit dat elk level van elkaar verschilt. Denk aan zandvlaktes tegenover graslanden of besneeuwde bergtoppen.

Helaas biedt het verhaal wat minder variatie. Deze is namelijk zeer mager te noemen. De game bevat geen cutscenes en vertelt alles door middels van stukjes tekst. Er is een vijand. Die doet iets. Jij moet het tegenhouden. Klaar voor de strijd. Dat was het wel zo’n beetje. Ik moet zeggen dat games als deze meestal niet zoveel verhaal bevatten, maar toch had ik wel net iets meer verwacht.

Waar het verhaal mager is, maakt de gameplay erg veel goed. Het is vrij simpel waardoor je snel in actie kunt gaan, maar tegelijkertijd complex genoeg om je voor een uitdaging te zetten. Het level waarop je gaat knokken, is volledig verdeeld in hexagone vakjes. De meesten hiervan zijn bedekt door landschap, maar enkele zijn bezet door gebouwen die overgenomen kunnen worden. Dit is een dikke aanrader, want hoe meer gebouwen je overneemt, hoe meer CP je krijgt.

CP is een van de belangrijkste aspecten in de game. Je moet de Mechs waarmee je op oorlogspad gaat namelijk oproepen en daar mag je jouw zuurverdiende CP voor inleveren. Elke beurt kun je jezelf verplaatsen en aanvallen als je in de buurt van een vijand staat . Er zijn Mechs in diverse soorten en maten. De ene Mech kan heel ver lopen, maar is niet zo sterk in aanvallen. De ander brengt het zware geschut met zich mee en weer een ander richt zich op het helen van jouw personages.

Ook kan elke commander zichzelf transformeren in een Mech. Deze zijn extreem sterk en daardoor moeilijk neer te halen. Elk van hen heeft, net als de overige Mechs, unieke kwaliteiten. Zelf ben ik extreem fan van de eerste commander: Luella. ZIj kan op een flinke afstand met een raak schot iedere vijand in een rechte lijn van zijn leven beroven. Wat voelt het heerlijk als je maar liefst drie van die eikels in één haal neer weet te halen.

Als je jezelf eenmaal goed hebt voorbereid door een aantal Mechs het spelbord op te gooien en die in een goede opstelling neer te zetten, dan ben je klaar voor de aanval. Helaas komt daarbij een minpuntje van de game om de hoek kijken. Wanneer je een unit aanvalt, komen beiden vergroot in het scherm te staan. Als jij aanvalt, zie je jouw personage dat ook daadwerkelijk doen. Alleen de vijand incasseert die kogels gewoon.

Geen tegenaanval, geen poging om te blokkeren of zelfs maar het opsteken van een mechanisch handje, er is compleet geen verzet. Andersom is dit ook zo en dat maakte me wel eens goed gefrustreerd op deze game. Het is waarschijnlijk een gimmick dat ze het zo ingezet hebben, maar eentje die ik niet helemaal kan waarderen. Ik vind het zeer vreemd dat je als een zoutzak blijft staan als je aangevallen wordt. Dat is niet hoe dingen werken.

Afgezien van dat puntje is het vechten wel erg tof te noemen en de animatie die er bij komt kijken voelt ook echt alsof je met Mechs aan het vechten bent. Het mechanische bewegen en de typische geluidjes maken het helemaal af. Vooral daarom voelt het wat jammer dat het niet helemaal optimaal is.

Ik ga de vergelijking toch nog eenmaal maken. Ik ben enorm fan van Advance Wars en games binnen dat genre doen het dan ook vaak erg goed bij mij. Warborn voelt met zijn simpliciteit als een heerlijk tussendoortje en zo moet je de game ook benaderen. Vooral omdat de game ook maar 24.99 is. Ik vond het zelf perfect spelen op deze warme dagen wanneer nadenken alles behalve mijn sterkste kant is.

Mocht je nou geen zin hebben om de campaign te spelen of als je een nog grotere uitdaging zoekt, kun je altijd een van de andere game-modi spelen. Je kunt online aan de slag (al duurt het een flinke tijd voordat je iemand gevonden hebt) of je kunt zelf een potje maken in Skirmish. Daar kun je het jezelf zo moeilijk maken als je zelf wil. Als jouw hersenen dus nog geen soepje zijn geworden door de warmte, is dit een mooie afsluiter na het verhaal.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]