TT Isle of Man: Ride on the Edge 2

Dat auto- en motorsport gevaarlijk is, weten we allemaal wel. Zo halen Max Verstappen en Valentino Rossi geregeld snelheden van boven de 300 km/u. Gelukkig is dit op afgezette circuits met een vrij wegdek. De Isle of Man TT is een hele andere tak van sport. Het is namelijk misschien wel de gevaarlijkste race ter wereld. Die race kunnen we vandaag de dag zelf ook ervaren: thuis op de bank, welteverstaan, in TT Isle of Man: Ride on the Edge 2.

Voordat ik inga op TT Isle of Man: Ride on the Edge 2, vertel ik eerst wat over de Isle of Man TT zelf. Deze race wordt jaarlijks gereden op het Britse eiland Man, dat in de Ierse zee ligt. Aan de race doen enkel motoren mee. Deze motoren rijden over afgezette lokale wegen van het eiland, over een route van net iets meer dan 60 kilometer met maar liefst 219 bochten. De superbikes zijn hierin de absolute blikvanger en moeten tijdens de race zes rondes op het circuit afleggen. Helaas wordt deze race jaarlijks nog steeds gekenmerkt door dodelijke ongevallen. In 99 edities zijn er triest genoeg al 146 coureurs overleden.

Goed, na deze beknopte informatie is het tijd om in de game zelf te duiken. Laten we beginnen met de moeilijkheid, want deze game is pittig. Heel pittig. Dit heeft in eerste instantie te maken met de physics van je motorfiets. Waar je in racegames met vier wielen meteen de input van je controller merkt, is dat in deze game wel anders. Dit heeft ermee te maken dat je bij motorrijden niet alleen je stuur van links naar rechts beweegt, maar dat er ook wat natuurkunde bij komt kijken. Je moet namelijk ook je gewicht mee verplaatsen. Hierdoor moet je wat meer anticiperen op bochten. Hel jij op je motor dus naar rechts terwijl je naar links moet, dan duurt het even voordat je daar bent. In het begin is het enorm wennen en je valt daarom ook vaak van je motor af.

Een ander ‘probleem’ is het circuit zelf. Waar Formule 1-auto’s op stratencircuits altijd helemaal in een veilige en strakke omgeving rijden, is dat bij de Isle of Man TT wel anders. Je komt onderweg van alles tegen: gaten in de weg, bermen, bomen, extreme hobbels en kuilen. Dan heb ik het gevaarlijkste nog niet eens genoemd, namelijk stoepranden. Deze zijn namelijk niet afgedekt en als je daar met een wiel achter blijft hangen, vlieg je met veel geweld van je trouwe tweewieler af.

Het is gaaf dat Kylotonn Games het circuit zo natuurgetrouw mogelijk heeft nagemaakt, maar toch voelt het circuit soms oneerlijk aan. Omdat je op het scherm natuurlijk niet echt diepte ziet, zie je sommige hobbels totaal niet aankomen. Zodra je er dan vol gas overheen rijdt, schiet je motor onder je vandaan en ben je gezien. Het was fijn geweest als de ideale lijn je waarschuwde voor deze hobbels, maar helaas is dat niet het geval. Je gaat dus vaker dan je lief is naar de grond.

Daarbij moet ook opgemerkt worden dat het daarna wel extreem lang duurt voordat je weer op je motor zit. Natuurlijk, je mag gestraft worden voor een valpartij, maar het duurt in mijn ogen onredelijk lang, zeker als je je hebt verkeken op een hobbel op een recht stuk van een paar kilometer. Voordat je weer op je motor zit en weer op topsnelheid bent, ben je zeker vijftien seconden kwijt. In mijn ogen was een replay-systeem, zoals de meeste racegames tegenwoordig hebben, een hele goede toevoeging geweest. Helaas moet je in deze game de herstartknop gebruiken en de hele race opnieuw uitvoeren.

Ik blijf nog even bij de moeilijkheidsgraad, want er is meer aan de hand. Zo kun je in de carrièremodus meedoen aan verschillende races in aanloop naar de Isle of Man TT. Deze bevinden zich soms op segmenten van het officiële circuit, maar er zijn ook twee fictieve andere locaties waarop je kunt racen. Rijden in de Irish Championship is de makkelijkste manier om je te kwalificeren voor de de daadwerkelijke race.

Het gekke hieraan is dat de eerste vier races van de Irish Championship qua moeilijkheidsgraad medium zijn en dat het daarna afwisselt tussen moeilijk en medium. Wanneer je meedoet aan de medium-races kun je prima meekomen met de rest. Rijd je daarna een moeilijk evenement, dan kun je het wel vergeten. Het kwam zelfs voor dat een moeilijk event een hele makkelijke baan had, maar dat ik alsnog helemaal zoek werd gereden.

Leuk om te weten: je rijdt in de moeilijke evenementen nog steeds tegen exact dezelfde coureurs als in de medium-evenementen. Ze lijken dus een soort superkracht te krijgen die zijn weerga niet kent. Het maakt de game, die al moeilijk zat is, oneerlijk moeilijk. Het zorgt er ook voor dat de game niet lang leuk blijft om te spelen. Elke keer als de game namelijk wel ergens in uitblinkt, dan gooit de vaak oneerlijke moeilijkheidsgraad roet in het eten. Bij alles wat goed uitgewerkt is, staat er wel iets negatiefs tegenover.

Zo is de lichtinval in de game daadwerkelijk briljant, maar zie je door de schaduwen het wegdek soms heel slecht. Dat is natuurlijk heel tof en realistisch, maar als de ideale lijn dan over een stoep heen loopt en je die volgt omdat je niks ziet… Tja, voor je het weet glijd je weer over het asfalt.

Een ander goed punt is het geluid en het daarbij komende gevoel van snelheid. Je hoort de wind keihard langs je oren suizen en daadwerkelijk veranderen door alles in je omgeving. Je hebt hierdoor het gevoel dat je ontzettend snel gaat. Geweldig dus, als je een tegenstander voorbij raast. Het geluid verandert ook daadwerkelijk even als je je tegenstander voorbij schiet. Als die tegenstander, honderd meter verderop in de bocht, de ideale lijn dan koste wat het kost aan probeert te houden en jou daarmee van je motor afwerpt, dan is dat hele gevoel van snelheid echter niks meer waard.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]