The Quarry

Wie blijft leven en wie gaat dood?

Zeven jaar na Until Dawn is er een ‘spirituele opvolger’, zoals uitgever 2K en studio Supermassive Games het noemen. Die laatste lijkt zich inmiddels te hebben gespecialiseerd in interactieve horrorfilms. The Quarry is geen direct vervolg op de gebeurtenissen met de tieners uit Until Dawn, maar heeft wel een soortgelijke setting. En ook hier kan iedereen doodgaan… of juist blijven leven. De keuze is aan jou, de speler.

Kijken of gamen?

Maar ben je wel echt een ‘speler,’ of moeten we toch van ‘kijker’ spreken? Het grootste deel van de tijd zit je tenslotte zonder interactie (of het moet de interactie met de bak popcorn of het flesje bier zijn) naar scènes op je tv te kijken. Maar dan is daar toch weer plotseling dat ene quicktime-event waardoor je meestal vlot moet reageren door de analoge stick in een bepaalde richting op te duwen. Even de controller wegleggen is er dus niet bij. Dan blijkt het toch een game te zijn waarbij het lot van de speelbare personages in jouw handen ligt.

Dit soort games zijn niet voor iedereen. Af en toe moet je een keuze voor je personage maken om vervolgens te kijken hoe jouw keuzes uitwerken op het verhaal. Naast die keuzes loop je nu en dan rond op zoek naar aanwijzingen of krijg je de keuze om al dan niet ergens op te schieten. Dat zijn wel zo’n beetje alle gameplay-elementen. Maar zelf heb ik soortgelijke games als Heavy Rain, Detroit: Become Human en het eerder genoemde Until Dawn van dezelfde studio met veel plezier ‘geplatinumd’. Er zijn simpelweg zoveel paden naar succes of mislukking en het is een uitdaging om die allemaal te ontdekken.

Voel je er trouwens meer voor om achterover te leunen om de gebeurtenissen uit het verhaal aan je voorbij te zien trekken? Dan is er ook een filmmodus, waarbij je zelf de regie in handen houdt. Iedereen kan blijven leven, iedereen gaat dood, of je besluit per personage!

Een Amerikaans zomerkamp

Maar door naar de game zelf. In de proloog zie je hoe een jongen (Max) en een meisje (Laura) in hun late tienerjaren naar een oude steengroeve, Hackett’s Quarry, in upstate New York rijden. De zomer die de afsluiting van hun middelbareschooltijd zal zijn staat op het punt om te beginnen. Na de zomer volgt een nieuw leven aan de universiteit, maar eerst mogen ze als kampbegeleiders nog een groep kinderen de tijd van hun leven geven tijdens zo’n typisch Amerikaans zomerkamp dat twee maanden duurt.

Al meteen in de proloog gebeuren er vreemde dingen die ervoor zorgen dat Max en Laura nooit deel zullen nemen aan het kamp. In het eerste hoofdstuk, waar het daadwerkelijke verhaal van The Quarry zonder Max en Laura  start, is het kamp alweer afgelopen. Het is dan de vraag wat de gebeurtenissen uit de proloog met het verhaal te maken hebben. 

Het verhaal speelt zich af in één namiddag, avond en nacht. We zien nog net hoe de overige kampbegeleiders de kinderen uitzwaaien en zich dan klaarmaken voor hun eigen vertrek. Maar dat vertrek laat door autopech nog even op zich wachten. Dit tot afgrijzen van de kampdirecteur van Hackett’s Quarry, die door David Arquette (bekend van onder andere de Scream-serie) wordt gespeeld. Hij lijkt in paniek als het busje van de tieners het niet doet en drukt ze op het hart om die nacht vooral in het jachthuis te blijven en onder geen beding naar buiten te gaan. Om daarna zelf in alle haast weg te scheuren.

Doen, durf of de waarheid

Je raadt het al: de tieners luisteren niet en grijpen de gelegenheid aan om een feestje te bouwen bij het kampvuur. Wat volgt is een vrij lange opbouw met veel puberale grappen en grollen naar de spanning en gruwelijkheden die de nacht voor deze jongeren op de drempel van volwassenheid in petto heeft. Zo moet je in die eerste akte hout sprokkelen voor het kampvuur, bier en versnaperingen uit de afgesloten personeelsruimte halen, ontluikende liefdes zien op te wekken dan wel de kop in drukken en natuurlijk meedoen met een spelletje doen, durf of de waarheid.

In die eerste akte draait alles om de speelbare personages (er zijn er negen in totaal) en hun onderlinge verhoudingen. Zoals altijd is er een sportief type, een dromerig arty-farty type, een nerd, het populairste meisje van de groep, enzovoorts. Maar aan jou de keuze hoe ze reageren op verschillende situaties. Veel spannends gebeurt er in de eerste hoofdstukken nog niet. De game kent een trage opbouw, maar dat kan ook haast niet anders in een verhaal dat meer dan tien uur bestrijkt. Na mijn eerste speelsessie had ik dertien uur speeltijd op de klok staan. 

Jouw keuzes hebben trouwens in 90% van de gevallen niet direct invloed op het verhaal, maar alleen op de reactie die je krijgt van een ander personage. Gebeurtenissen die daadwerkelijk invloed hebben op de loop van het verhaal herken je aan de in beeld verschijnende onheilspellende tekst ‘pad gekozen’ en ‘pad bijgewerkt’, een soortgelijke mechaniek die we ook kennen uit de andere games van de Britse studio.

Wie overleeft de nacht (niet)?

Het ultieme doel van The Quarry is natuurlijk om de tieners allemaal de nacht te laten overleven en om en passant het geheim van Hackett’s Quarry op te lossen. Want het wordt al snel duidelijk dat er dingen gebeuren die je gerust bovennatuurlijk (en heel erg eng) zou kunnen noemen. Zo luistert een van de personages in de game naar een podcast die toevallig over de Heks van Hackett’s Quarry gaat. En zo vind je, wanneer je tussen de scènes door in de bosrijke omgeving van de oude steengroeve rondloopt, tal van aanwijzingen over wat zich hier zes jaar eerder heeft afgespeeld.

Ik ga hier natuurlijk niets spoilen, want het is overduidelijk dat deze game het van het verhaal moet hebben. Dat verhaal lijkt in eerste instantie wat cliché, maar wordt naarmate de hoofdstukken zich opvolgen (het zijn er 10 in totaal) toch steeds wat interessanter, zodat het uiteindelijk het scenario van de gemiddelde B-horrorfilm zeker wel ontstijgt.

En ja, of de personages de nacht overleven is uiteindelijk aan jou en de keuzes die je maakt. Leuk is trouwens dat je The Quarry met meerdere spelers – tot wel 9 – kunt doen, waarbij je de controller aan elkaar doorgeeft als een nieuw personage een scène heeft. Als je met z’n tweeën speelt, kun je de rollen simpelweg verdelen.

Levensecht

Iedereen in The Quarry wordt met verve door een acteur gespeeld, waardoor de game er levensecht uitziet. Bekende gezichten zijn bijvoorbeeld Ted Raimi, de jongere broer van filmregisseur Sam Raimi, de eerder genoemde David Arquette (als chef van het zomerkamp) en Lance Henriksen (als pater familias van de familie Hackett). Maar ook jonge talenten Brenda Song (Kaitlyn), Ariel Winter (Abigail) en Siobhan Williams (Laura) zitten goed in hun rol. Waarbij wel opvalt dat het ene personage authentieker oogt dan het andere. Zo kwamen Kaitlyn, Abigail en Laura het geloofwaardigst op mij over. Dit geeft het gevoel dat je naar echte mensen in een echte film of serie zit te kijken.

Het is in ieder geval duidelijk dat de makers veel aandacht aan de gezichten, de manieren en de geloofwaardigheid van de personages hebben besteed. Dat is dan ook het belangrijkste in deze game. Maar daardoor vallen wel de steken op die deze multi-platform game heeft laten vallen. Rotsen, struiken, water en vuur: het ziet er allemaal meer uit alsof het uit een PS3 komt, dan uit een PS4. Op een PS5 komen deze elementen trouwens enigszins beter uit de verf, zoals video’s op YouTube laten zien.

Al met al vormen de graphics een mengelmoesje dat soms zeer goed en soms nogal matig uitpakt. Het leidt gelukkig niet al te zeer af van de toon en sfeer en dat is waar games zoals deze het van moeten hebben. De stemmen, de muziek, de dreigende geluiden vanuit het bos, alles draagt bij. Door de inbreng van oude apparatuur als bandrecorders, een op video geïnspireerde interface en referenties naar bekende horrorfilms krijgt het geheel ook een echt jaren 80-sfeertje mee.

Afbreukfoutjes

Dan zijn er ook nog wat zaken waar ik minder over te spreken ben. Zo vond ik de besturing van personages in kleinere ruimtes lastig doordat je nauwelijk iets om je heen kunt zien. De ondertiteling verscheen en verdween vaak op het verkeerde moment. Ik hoorde personages hun tekst dubbel uitspreken en tijdens mijn speelsessie op de PS4 bevroor het scherm vooral in actiescènes regelmatig. Dat deed wat afbreuk aan de ervaring en aan een verder prima verhaal.

En hoe liep het voor mijn personages af? Nou, ik hield er in eerste instantie slechts drie in leven. Maar dat is bij een game als deze juist een stimulans om het nog eens te proberen en andere keuzes te maken (de game slaat automatisch op, zonder dat je op een makkelijke manier save games aan kunt maken). 

Aan het einde van The Quarry speel je de hoofdstukselectie vrij, zodat je de volgende ronde later in het verhaal in kunt stappen. Je moet dan wel weer helemaal tot het einde spelen om opnieuw te kunnen kiezen. Als bonus krijg je bij het uitspelen ook nog drie keer de mogelijkheid om kort terug te spoelen bij de dood van een personage om zo te proberen hun leven te redden.