The Last of Us Part 2

In 2013 verscheen een game waar vrijwel iedereen het over eens is dat deze geweldig is: The Last of Us. We kregen te maken met een apocalyptische wereld, waarin we de besturing kregen over Joel en Ellie. Een duo die menig gamer direct in het hart sloot. Na de release van het eerste deel volgde dan ook maar één vraag: wanneer gaat het verhaal verder? We moesten er even op wachten, maar eindelijk kunnen we genieten van The Last of Us Part 2.

In het eerste deel komt er een virus vrij, waardoor mensen veranderen in zombies (al wordt in deze game de term Runners gebruikt). De gebeurtenissen spelen zich 15 jaar na dit moment af. De mensheid heeft deze nieuwe vorm van leven dus al een beetje eigen gemaakt. Het is echter nog steeds zoeken naar een geneesmiddel, en dat is waar de de immune Ellie bij komt kijken. Samen met de smokkelaar Joel gaat zij op reis en uiteindelijk eindigt deze reis bij een kamp met de naam Jackson, de plek waar we de tweede game gaan starten.

Het leven van de 19-jarige Ellie is inmiddels aardig rustig en het is tijd om wat ruimte te maken voor tienerperikelen, zoals de liefde. De rust blijft echter niet lang aanwezig en als blijkt dat iemand het op Joel voorzien heeft trekt ze al snel weer op pad. In het tweede deel trekken we de schoenen van Joel uit en trekken die van Ellie aan, de persoon die we de game gaan volgen.

Meer dan dit wil ik niet zeggen over het verhaal, simpelweg omdat dit iets is wat je zelf moet beleven. Over het algemeen ben ik een fan van het verhaal, maar Naughty Dog heeft wel voor wat extreme plotpunten gekozen. Door de voice acting in combinatie met de muziek worden deze momenten extra drastisch en het lijkt alsof je er zelf bij staat en het beleeft, in plaats van dat je enkel een spel aan het spelen bent. Het lijkt erop dat ontwikkelaar Naughty Dog onze emotionele grenzen heeft willen opzoeken, en het is zeker dat dit het bedrijf is gelukt. Huilen heb ik gedaan, schreeuwen sowieso en kwaad worden kan ik ook afvinken op mijn lijstje.

Wel moet ik benoemen dat ik het knap vind dat een game mij zoveel laat voelen. Laten we eerlijk zijn: waarom zou ik zo boos of verdrietig worden als de game en diens personages me niks deden? Dus dat betekent dat ik me erg verbonden voelde met de personages. Ook voelt het als een zeer solide geheel wanneer je het gehele verhaal ziet.  Naughty Dog heeft keuzes gemaakt in het verhaal waar ikzelf misschien niet achter sta, maar het geheel klopt. Daarom kan ik denk ik wel leven met alles wat er gebeurt in dit tweede deel.

In het tweede deel maken we deel uit van een reis en veel van de game voelt dan als vertrouwd. Wel brengt dit deel ook weer andere elementen met zich mee waar ik zeer over te spreken ben. Tussen het origineel en nu is Ellie een stuk ouder geworden. Hoewel het voor ons misschien overkomt alsof ze in een nacht van een meisje naar een vrouw ging, heeft daar in haar wereld wel een tijdje tussen gezeten. Tijd die wij niet gezien hebben. Gelukkig zorgt Naughty Dog ervoor dat we door middel van terugblikken op de afgelopen jaren toch een beetje een beeld krijgen van hoe dat is gegaan.

Deze stukken werken ook flink op je emoties, maar het doel lijkt te zijn om de wereld van The Last of Us voller en completer te maken. Dat is wat mij betreft behoorlijk gelukt. Ook de spullen die je tijdens de reis vindt, drukken je met je neus op het feit dat Joek en Ellie niet de enigen in de wereld zijn. De sporen van de chaos die iedereen trof, zijn overal te vinden.

Hoewel we deze chaos niet met eigen ogen kunnen aanschouwen, kunnen we wel het bewijs van andere mensen verzamelen. Denk aan briefjes die naar elkaar gestuurd zijn, liefdesbrieven, simpele memo’s, foto’s of voorwerpen zoals knuffels. Dit aangevuld met een welgeplaatst lichaam of ander bloederig tafereel maakt het plaatje compleet. De wereld van The Last of Us Part 2 voelt daardoor ontzettend levendig. Ondanks de, tja, dode rondlopers natuurlijk.

Nu is zoeken naar alle overgebleven objecten van andere mensen allemaal leuk en aardig, maar het bekijken van elk stukje in de grote wereld heeft meer voordelen. Alles is namelijk schaars: medicijnen, kogels en alle andere voorwerpen die zeer van pas kunnen komen tijdens je avontuur. Deze spullen heb je hard nodig om verder te komen, maar liggen soms erg goed verborgen. Mensen die gewend zijn om in elke hoek te kijken zijn hier dus volledig in het voordeel.

Naast voorwerpen die je kunt gebruiken, is het ook mogelijk om pillen en wapenonderdelen te vinden. Deze zijn beiden bedoeld voor upgrades. De pillen zijn upgrades voor Ellie. Zachter sluipen, meer craften of het maken van pijlen zitten tussen de mogelijkheden. Daarnaast is het met de wapenonderdelen mogelijk om upgrades voor je wapens vrij te spelen. Je kunt niet zomaar in de wildernis gaan lopen hameren en doen, daar heb je wel echt een werkbank voor nodig. 

Wat ik zelf erg tof vind, is dat de meeste wapens niet zomaar te verkrijgen zijn en dat je ze echt zelf moet vinden. Het is dus niet vanzelfsprekend dat je tegen dat ene fijne wapen aanloopt; je moet er wel echt wat voor doen. Dit maakte mijn drang om alles te verkennen nog net een stapje groter. Want wat als je een wapen mist? Dan kan het maar zo zijn dat dit het gevolg heeft dat je zombievoer wordt.

In het eerste deel kregen we te maken met zombies en een groep bekend als de Fireflies. De eerste staat natuurlijk bekend vanwege diens sterke bijt drang, terwijl de tweede groep meer had met wapens. De Fireflies hebben in het tweede deel plaats gemaakt voor andere groepen. Deze zijn echter net zo schietgraag en doen niet onder voor de voorgangers die graag een einde aan je leven wilden maken. Ook in dit deel zijn wapens dus van levensbelang.

Naughty Dog heeft gelukkig wel wat hersenen in de vijanden van The Last of Us Part 2 gedrukt. De moeilijkheidsgraad heeft hier natuurlijk ook wel invloed op, deze kun je namelijk compleet zelf instellen. Dat zombies zich hersenloos laten neerknallen, betekent niet dat de rest ook graag dood wil. De vijanden met hersenen zijn daarom ook echt iets om rekening mee te houden. Ze gaan niet zomaar in je blikveld staan, lopen rond in groepjes en verstoppen zich als het nodig is. Ook kun je met regelmaat een welgeplaatste granaat of ander knallend voorwerp tussen je voeten verwachten.

Wat me ook opviel is dat wanneer je in een schietgevecht zit, je vijanden niet stil staan. Soms zijn vijandelijke NPC’s zo ‘slim’ om stilstaand rustig hun wapen op jou te mikken, waardoor al snel het licht uitgaat met een headshot. Een headshot zorgt in The Last of Us Part 2 voor een ultiem gevoel van euforie. Ze blijven namelijk in beweging, waardoor het je allemaal niet gemakkelijk wordt gemaakt.

Hierboven beschreef ik al dat de wereld als een groot geheel voelt. Dat komt ook zeer zeker door het grafische aspect van de game. Deze is uitermate mooi te noemen en het is dan ook een genot om tijdens het spelen om je heen te kijken en de omgeving in je op te nemen. Gebouwen zijn half ingestort, overal lopen wilde dieren en het afbrokkelen van de samenleving is goed zichtbaar. Duidelijk is ook te zien hoe de natuur zijn weerslag heeft op het ontbreken van tuiniers en andere mensen die het een beetje bijhouden. 

De game is nog steeds aardig rechttoe, rechtaan, maar de opbouw van de omgeving laat je ervaren alsof dat niet zo is. De omgeving reikt zover als je ogen kunnen zien en alles waar je wel bij kunt is heel gedetailleerd. Denk aan verlaten kinderkamers met bordspellen waarbij een dominosteentje op de grond is gevallen, een vervallen kinderwagen of in de steek gelaten hondenhokken. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en neergezet.

Ik kan je vertellen dat tijdens het spelen heel wat emoties door huize Nieuwenhuis zijn gegaan. De keuzes die Naughty Dog heeft gemaakt in het verhaal zijn dan op sommige momenten wel ‘vreselijk’ te noemen, maar de rest van de game maakt dit bijna weer goed door alle details en de gameplay. Alles voelt compleet en het werkt gewoon. Dit maakt dat ik naast mijn gebalde vuist richting de ontwikkelaar toch met een positief gevoel de game heb kunnen spelen.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]