The Division 2

De meest primaire eigenschappen van de mens komen naar boven in crisissituaties en dat is in het post-apocalyptische Washington D.C. van The Division 2 niet anders. De inwoners van de stad staan lijnrecht tegenover elkaar en zijn verwikkeld in een bloedig conflict. Helaas motiveert Ubisoft dit conflict voornamelijk door een overdaad aan blauwe en paarse loot.

Elke grote uitgever heeft intussen een eigen loot shooter en bij Ubisoft is dat The Division. In de aanloop naar de verschijning van The Division 2 leek vooral de nieuwe locatie de grootste verandering te worden. Inmiddels hebben we uitgebreid kunnen kijken of er in de hoeken en stegen van Washington D.C. stiekem meer schuilgaat dan een post-apocalyptische verhuizing.

Na een beperkte character creator zijn het de straten van Washington D.C. die als eerste opvallen zodra je aan dit tweede deel begint. Er zijn in de game zeven maanden verstreken sinds de gebeurtenissen in New York uit deel 1 en dat betekent dat het volop zomer is. Sneeuw en dikke winterjassen hebben plaatsgemaakt voor een hete zomerzon, bezwete voorhoofden en zonnebrillen.

Niet alleen de zonnestralen zorgen voor meer licht en openheid in de wereld van The Division 2, maar ook het meer uitgestrekte Washington D.C. zorgt voor een hele andere ervaring dan de smalle, hoge straten van New York. De kenmerkende brede lanen, grote neo-klassieke gebouwen en uitgestrekte parken van de Amerikaanse hoofdstad zijn groots opgezet en vervolgens omgetoverd tot een grote urbane jungle.

Van de vroegere gebouwen zijn nog slechts wat afgebrokkelde Griekse zuilen over, na de vele kogelinslagen en ronslinderende granaatscherven. De brede lanen zijn bezaaid met uitgebrande autowrakken, betonblokken en lichamen. In dat opzicht is er niet zoveel veranderd ten opzichte van de treurnis die in New York aanwezig was. Wel zorgen het zomerse zonnetje en de groene, overwoekerde trottoirs voor een heel andere sfeer, waarin er net iets meer hoop is op een betere toekomst

De inwoners van Washington D.C. proberen weer grip te krijgen op hun leven na de uitbraak van het vernietigende virus dat een groot deel van de populatie gedood heeft. De overlevenden hebben nieuwe gemeenschappen gevormd en deze plekken zijn het uitgangspunt voor veel van jouw missies als een agent van The Division. Er is eten, elektriciteit en water nodig en daarom moeten er materialen verzameld worden en centrale infrastructuren worden hersteld.

Het uitvoeren van missies en het verzamelen van resources verandert deze gemeenschappen zichtbaar. De bewoners installeren zonnepanelen, beginnen kleine volkstuintjes om groente te verbouwen en er komt meer leven in de kleine nederzettingen midden in de stad die verder een groot oorlogsgebied is.

De straten zijn natuurlijk allesbehalve veilig, want leden van The Division zijn hier niet om bloemetjes water te geven. De stad wordt geterroriseerd door verschillende facties, elk met een eigen motief om de boel aan gort te schieten. Dood en verderf heerst.

The Division 2 zet deze facties wat subtieler neer dan deel 1. Er zijn nog wel groepen die hun eigen manier van kleden hebben en verschillende wapens gebruiken, maar ze worden niet meer zo sterk neergezet als bijvoorbeeld The Cleaners in het eerste deel. Dit komt ten eerste doordat er niet echt een introductie is als je een nieuwe factie tegenkomt en daarnaast zijn de groepen meer een pot nat.

Naast de facties van brave burgers die jij als lid van The Division probeert te beschermen, zijn de andere groepen er puur en alleen om jou als speler om zeep te helpen. De factie waar de belager toe behoort, bepaalt slechts op welke manier hij je het licht uit de ogen wil halen. Er wordt nauwelijks getracht een echt verhaal te vertellen via deze facties en dat is jammer. Zeker omdat de setting van de game zich uitstekend leent voor interessante verhalen, groepen en personages.

Helaas heeft Ubisoft gekozen voor een klassieke goed versus slecht tegenstelling. Jij bent als lid van The Division de goedzak en jij helpt alleen mensen met een zuiver moreel kompas. Dat je daarbij honderden mensen door het hoofd schiet, is allemaal geen probleem. Jij bent en blijft het heilige boontje waaraan het laatste beetje beschaving zich vast moet klampen. Dat een militante groep genaamd True Sons precies hetzelfde probeert te doen maakt niet uit, jij staat aan de goede kant vanwege redenen.

Nu sta je waarschijnlijk niet heel lang stil bij de morele overwegingen van je personage, want het is vooral de bedoeling dat je lekker gaat schieten en dat is opnieuw heel erg leuk. Net als in het eerste deel is The Division 2 een echte cover-based shooter en is het kiezen van een positie erg belangrijk. Nog voor de vijand doorheeft dat je er bent, moet je al zorgen dat je ergens achter zit. In het rond rennen en om je heen schieten wordt je snel fataal.

Nu is er gelukkig genoeg beschutting te vinden, want elke straat en elk gebouw is bezaaid met rommel. Rommel waar je lekker achter kunt schuilen tegen kogelregens. Deze tactisch geplaatste objecten in gebieden waar een grote schietpartij moet plaatsvinden, zijn een stuk minder opvallend geworden. Zeker wanneer je na een gevecht nog eens rustig door een zaal heen loopt, valt op hoe natuurlijk de omgevingen aanvoelen. Bergen papieren, opgestapeld meubilair en autowrakken zijn met zorg neergezet en vormen prachtige omgevingen als toneel voor intense vuurgevechten.

Uiteindelijk ben je tijdens het spelen vooral bezig met de fysieke aspecten van cover en niet zozeer met hoe goed alles is afgewerkt. De moeilijkheidsgraad is namelijk flink opgeschroefd. Elk lid van The Division komt op een bepaald moment achter een kliko terecht, huilend om zijn moeder, terwijl aan de overkant van de straat een mitrailleur ratelt. Daar komt bij dat de vijanden niet alleen met scherp schieten, maar ook een heel stuk slimmer zijn geworden.

De AI is namelijk waar Ubisoft de meeste sprongen vooruit heeft gemaakt. Vijanden duiken veel sneller weg als je op ze schiet en vervolgens wachten ze netjes tot een van hun kameraden het doelwit wordt, zodat ze je precies op dat moment zelf op de korrel kunnen nemen. Tenminste, als je het geluk hebt dat ze blijven zitten, want met regelmaat lopen ze even een stukje om en openen ze opeens het vuur vanuit een hoek waar jouw cover net geen bescherming tegen biedt.

En dan hebben we het nog niet eens over de nieuwe gevechtstechnieken en gadgets waar de vijand over beschikt. Kamikaze soldaten, gepantserde vijanden met sloophamers, snipers en medics zijn slechts een kleine greep uit het scala aan lui die je om zeep willen helpen tijdens de missies. Daarbovenop hebben ze nieuw, origineel wapentuig gekregen, wat we je lekker zelf gaan laten ontdekken.

Er wordt een groot beroep gedaan op je aanpassingsvermogen en je moet snel schakelen om de verschillende soorten aanvallen te kunnen pareren. The Division 2 is erop gericht dat je deze gevechten met een team van vier spelers aangaat en je elkaar aanvult met een goede balanstussen aanvallen van dichtbij met bijvoorbeeld een shotgun of SMG en lange afstandswapens. Uiteraard kun je elke missie ook solo proberen, maar zeker als je net begonnen bent met de game, is dit best moeilijk.

Waar sommige missies moeilijk te voltooien zijn wanneer je alleen speelt, is het juist in de Dark Zone dat solospel goed uit de verf komt. Deze zones zijn de meest besmette gebieden in Washington D.C. Doordat de gebieden overhaast zijn verlaten, liggen hier ook de meest kostbare materialen en vooral: wapens. Dus storten de verschillende slechteriken, maar ook The Division-agenten zich op deze gebieden om de beste wapens te krijgen.

In zekere zin speelt dit redelijk hetzelfde als het free-roamen in ‘gewone’ delen van de stad. Je zoekt een stel slechteriken op, schiet ze neer en je krijgt loot. In tegenstelling tot de andere zones, lopen er in de Dark Zone ook andere agenten rond en deze kunnen ‘rogue’ gaan. Je kunt in deze gebieden dus ook aan loot komen door andere spelers te doden. Nu is dit zeker niet nodig en kun je door als een lone wolf rond te sneaken ook heel wat loot bemachtigen, maar het kan wel.

Dit is meteen ook de enige plek waar goed en kwaad niet in een sterk contrast tegenover elkaar staan en waar er een grijs gebied is als het gaat om moraal. De Dark Zone laat zien dat zelfs leden van The Division mensen zijn en zich kunnen overgeven aan hebzucht. Deze duistere kant van de wereld klinkt ook door in het design van deze zones, waar een bedompte sfeer hangt. Wanneer je een Dark Zone binnengaat, krijg je het gevoel dat je opeens een stuk verder verwijderd bent van enige overgebleven beschaving, zowel figuurlijk als spreekwoordelijk.

Er is in dit tweede deel ook een klassieke PvP-modus, in de vorm van death match,voor degenen die zich direct willen meten met hun rivalen in een gecontroleerde omgeving. Het voelt raar om het op te nemen tegen andere Division-leden, zeker gezien er geen verhaal of lore aan wordt opgehangen, zoals bij de rogue-agenten in de Dark Zone. Daarnaast leent de combat zich niet heel goed voor spannende PvP matches. Doordat de game cover based is, zit je al snel te campen en het inzetten van je gadgets voelt een beetje als cheaten. Het is leuk dat er een PvP-modus in zit, maar het past niet helemaal bij de game.

Het verhaal dat door de omgevingen wordt verteld, is door de hele stad heen ontzettend sterk gedaan. Daarom is het jammer dat het verhaal zelf erg oppervlakkig is en vol zit met clichés. Standaard zinnen als “There is a new sheriff in town” en “I always pay my debts” zijn tenenkrommend. Het helpt ook niet dat je eigen personage een familielid lijkt te zijn van de protagonist uit GTA 3 en zijn lippen stijf op elkaar houdt.

De stukjes cutscene en interacties met andere personages zijn daarnaast erg willekeurig en sporadisch, waardoor je je afvraagt waarom er überhaupt nog geprobeerd is om een verhaal in de game te stoppen. Ze hadden het beter kunnen laten bij de simpele missie-instructies van ‘schiet daar een groepje slechteriken dood’, ‘verover dat punt’ of ‘ga daar op zoek naar die persoon’.

Uiteindelijk is er maar één motivatie om elke keer maar weer op pad te gaan en dat is de oneindige stroom aan loot. In elk gebouw kan een nieuw wapen liggen en elke grote vijand heeft misschien wel een beter kogelwerend vest voor je dan je op dat moment aan hebt. Als je een beetje doorschiet, wissel je tijdens het levelen elk uur wel van wapen, omdat je een betere vindt. The Division 2 weet je op die manier steeds weer enthousiast te maken om nog een missie te doen. Het is in dat opzicht een loot shooter puur sang en misschien wel de beste op dit moment.

Het is daarom fijn dat Ubisoft er alles aan doet om je vast te houden na de laatste missies en het behalen van level 30. Op dat moment heb je de orde in de stad redelijk hersteld door de belangrijkste facties te ontdoen van hun leiders en basis en in dit machtsvacuüm kruipt meteen een nieuwe groep slechteriken: Black Tusk. Deze militanten vormen een zeer goed getraind, high-tech leger, waarbij de facties die Washington D.C. tot op dat moment onveilig maakten verbleken.

In deze fase verandert Washington D.C. in het toneel van een territoriale oorlog, waarin je als speler de stad straat voor straat moet terugveroveren. Hierbij bezoek je opnieuw de missies en plekken uit het hoofdverhaal, maar moet je nieuwe technieken en wapens inzetten om deze meer geavanceerde vijanden te slim af te zijn.

Gelukkig krijg je zelf ook nieuwe gadgets. Je mag op level 30 een van de drie specialisaties kiezen: Demolitionist, Survivalist en Sharpshooter. Elke specialisatie heeft een eigen skill tree en een signature wapen, waarmee op nieuwe manieren vijanden uitgeschakeld kunnen worden, bijvoorbeeld door explosieve pijlen af te vuren met de kruisboog van de Survivalist of het granaten te laten regenen als Demolitionist. De nieuwe technieken en het vrijspelen van nieuwe skills zijn een fijne motivatie om het gevecht met Black Tusk aan te gaan en zorgen voor de nodige afwisseling in de gevechten na circa 40 uur spelen.

Wel moest ik een licht gevoel van frustratie onderdrukken dat na deze 40 uur spelen mijn relatief veilige Washington D.C. opnieuw veranderde in een grote oorlogszone. Het is te vergelijken met de turf wars uit GTA San Andreas, waar je na bloedige gevechten al je progressie ziet verdwijnen, omdat het verhaal nu eenmaal een andere wending neemt.

In The Division 2 is het niet zozeer het verhaal als wel de poging van Ubisoft om je te laten blijven spelen. Dat is in ieder geval gelukt, want je krijgt de kans niet om je controller neer te leggen. Het is verder knokken en je agent verder uitbouwen. Elke missie is een kans op een beter wapen, nieuwe kleding om je agent uit te dossen of nieuwe vaardigheidspunten voor een toffe, nieuwe skill.

Ubisoft houdt je hierbij aan een ondoorzichtig lijntje, dat herkenbaar is uit MMO’s en de andere loot shooters. Ik ben geobsedeerd door de gear scores en de mogelijkheid tot nieuwe loot. Zolang er loot te verdienen is, ben ik erbij. Gelukkig is het geen straf om voor de tweede of een derde keer een bepaald gebied te moeten bezoeken om daar opnieuw met je vrienden een episch vuurgevecht in te duiken.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]